ИЛК ДАЛИЛ ИШОРАТ
Университетдаги таълим таъсирлари фикр-ўйларимизни ўзгартирди. Нажмиддин Комилов, Ғайбулла Саломовлардан фақат таржима сабоқларини эмас, ҳаёт дарсларини ўрганар эдик. Ёзги таътилларда, Хуфар тоғларига чиқиб кетган чоғларимда ҳам улар нашр этган “Таржима санъати” китоби ёнимда бўлар эди.
Воҳид Абдуллаев, Анвар Шомақсудов меҳрибон устозлар эдилар. Воҳид Аблуллаев мени илм йўлига тортишга уриндилар. Кейин билсам, олдин Тоҳир Маликни ҳам илмий ишга ундаган эканлар. Қобилиятни пайқаш шуъурлари бор эди. Тўғон Эрназаров домла билан кам кўришсак-да, яхши таассурот олганмиз, доктор, профессор домланинг шоирлигини билиб қувонганмиз.
Ёш ўқитувчилардан Мухтор Худойқулов биринчи курслигимизда бизга “Ижодий иш” ёздириб, қалбиизни пайпаслаб кўрганлар, кимдан нима чиқишини текширганлар. Яна нисбатан ёш домлалардан Сайди Умиров шогирдлар фикрини ҳаёт билан боғлашга ҳаракат қилса, Бойбўта Дўстқораев тарихни ҳаёт билан боғлашга уринар, Чўлпон сатрлари, Усмон Носир шеърларидан ўқиб бериб, биз ёшларда соғлом фикр ва ғоялар уйғотар эдилар.
Курс раҳбаримиз Назира Абдуазизова куюнчак, меҳрибон ҳимоячимиз эди, сўнг журналистика тарихи соҳасида аёллардан чиққан биринчи фан доктори бўлди. Она тили ўқитувчимиз Сайёра Низомиддинова бизга яхши сабоқ берганлар, 1987 йилнинг январь ойида “Ўзбекистон адабиёти ва санъати” газетасида ўзбек тилининг аҳволига доир миллий руҳдаги “Дилдошлик” мақолам чиққанида устоз опамиз жуда қувониб, мени йўқлаб, табриклаганлар. Ўша мақолада ўзбек тилини давлат тили қилиш масаласига илк марта дадил ишорат қилинган эди. Ҳозир қаҳрамон кўп...
ШЕЪРИЯТНИНГ ТЎЛИН ОЙИ
Биз гарчи журналистика факультетида ўқисак-да, филология дарсхонасида кечадиган адабий анжуманлардан кўпроқ баҳра олар эдик.
Озод Шарафиддинов, Умарали Норматов, кейин Абдуғафур Расулов, Раҳматулла Иноғомов, Субутай Долимов каби адабиётшунос ва мунаққид олимларнинг сўзлари биз ёшларда мустақил фикрлар уйғотар эди.
Бир гал Одил Ёқубов ва Пиримқул Қодиров билан мулоқот бўлди. “Улуғбек хазинаси” асари чоп этилиб, Чингиз Айтматовнинг адибга йўллаган мактуби “шов-шув” бўлган, Бобуршоҳ ҳақидаги “Юлдузли тунлар” китоби ҳали нашр бўлмай, овозаси тарқалган кезлар. Бир нотиқ икки адибни қиёслаб: “Пичоқни қайроқда қайрагандек”, деган иборани қўллаган эди, Пиримқул Қодиров ўзини камситилган сезиб, аччиқланди: “Пичоқни фақат қайроқ билан қайрамайди, пичоқни пичоқ билан ҳам қайрайдилар!” – дея эътироз билдирди. Бу дақиқ ибора ҳаммага ёқиб, олқишланди.
Дарвоқе, муҳитдаги шоиру ёзувчилар бир-бири билан қайралиб юрган мусобақадошлар эди.
Шижоатли адиб Шуҳрат билан учрашув бўлганда, уруш даврини эслаб: “Тун ойдин бўлса, жангга халал етар ва биз осмондаги ойдан койинар эдик”, деганди. Англадикки, тўлин ой шеъриятга ярашар экан, уруш қонуниятига баъзан тўғри келмас экан.
(давоми бор)
УСТОЗ МИРЗО КЕНЖАБЕК
«ШЕЪРИЯТ ВА РУҲИЯТ» китобидан
@m_kenjabek
┈┈• ❀ 🌷☘️🌷 ❀ •┈┈•
Университетдаги таълим таъсирлари фикр-ўйларимизни ўзгартирди. Нажмиддин Комилов, Ғайбулла Саломовлардан фақат таржима сабоқларини эмас, ҳаёт дарсларини ўрганар эдик. Ёзги таътилларда, Хуфар тоғларига чиқиб кетган чоғларимда ҳам улар нашр этган “Таржима санъати” китоби ёнимда бўлар эди.
Воҳид Абдуллаев, Анвар Шомақсудов меҳрибон устозлар эдилар. Воҳид Аблуллаев мени илм йўлига тортишга уриндилар. Кейин билсам, олдин Тоҳир Маликни ҳам илмий ишга ундаган эканлар. Қобилиятни пайқаш шуъурлари бор эди. Тўғон Эрназаров домла билан кам кўришсак-да, яхши таассурот олганмиз, доктор, профессор домланинг шоирлигини билиб қувонганмиз.
Ёш ўқитувчилардан Мухтор Худойқулов биринчи курслигимизда бизга “Ижодий иш” ёздириб, қалбиизни пайпаслаб кўрганлар, кимдан нима чиқишини текширганлар. Яна нисбатан ёш домлалардан Сайди Умиров шогирдлар фикрини ҳаёт билан боғлашга ҳаракат қилса, Бойбўта Дўстқораев тарихни ҳаёт билан боғлашга уринар, Чўлпон сатрлари, Усмон Носир шеърларидан ўқиб бериб, биз ёшларда соғлом фикр ва ғоялар уйғотар эдилар.
Курс раҳбаримиз Назира Абдуазизова куюнчак, меҳрибон ҳимоячимиз эди, сўнг журналистика тарихи соҳасида аёллардан чиққан биринчи фан доктори бўлди. Она тили ўқитувчимиз Сайёра Низомиддинова бизга яхши сабоқ берганлар, 1987 йилнинг январь ойида “Ўзбекистон адабиёти ва санъати” газетасида ўзбек тилининг аҳволига доир миллий руҳдаги “Дилдошлик” мақолам чиққанида устоз опамиз жуда қувониб, мени йўқлаб, табриклаганлар. Ўша мақолада ўзбек тилини давлат тили қилиш масаласига илк марта дадил ишорат қилинган эди. Ҳозир қаҳрамон кўп...
ШЕЪРИЯТНИНГ ТЎЛИН ОЙИ
Биз гарчи журналистика факультетида ўқисак-да, филология дарсхонасида кечадиган адабий анжуманлардан кўпроқ баҳра олар эдик.
Озод Шарафиддинов, Умарали Норматов, кейин Абдуғафур Расулов, Раҳматулла Иноғомов, Субутай Долимов каби адабиётшунос ва мунаққид олимларнинг сўзлари биз ёшларда мустақил фикрлар уйғотар эди.
Бир гал Одил Ёқубов ва Пиримқул Қодиров билан мулоқот бўлди. “Улуғбек хазинаси” асари чоп этилиб, Чингиз Айтматовнинг адибга йўллаган мактуби “шов-шув” бўлган, Бобуршоҳ ҳақидаги “Юлдузли тунлар” китоби ҳали нашр бўлмай, овозаси тарқалган кезлар. Бир нотиқ икки адибни қиёслаб: “Пичоқни қайроқда қайрагандек”, деган иборани қўллаган эди, Пиримқул Қодиров ўзини камситилган сезиб, аччиқланди: “Пичоқни фақат қайроқ билан қайрамайди, пичоқни пичоқ билан ҳам қайрайдилар!” – дея эътироз билдирди. Бу дақиқ ибора ҳаммага ёқиб, олқишланди.
Дарвоқе, муҳитдаги шоиру ёзувчилар бир-бири билан қайралиб юрган мусобақадошлар эди.
Шижоатли адиб Шуҳрат билан учрашув бўлганда, уруш даврини эслаб: “Тун ойдин бўлса, жангга халал етар ва биз осмондаги ойдан койинар эдик”, деганди. Англадикки, тўлин ой шеъриятга ярашар экан, уруш қонуниятига баъзан тўғри келмас экан.
(давоми бор)
УСТОЗ МИРЗО КЕНЖАБЕК
«ШЕЪРИЯТ ВА РУҲИЯТ» китобидан
@m_kenjabek
┈┈• ❀ 🌷☘️🌷 ❀ •┈┈•