Мирзо Кенжабек ижодхонаси

МАВЛОНО

Кўп ўқибсан аҳли юнон ҳикматин,
Бас, ўқиб кўр аҳли иймон ҳикматин...

Мавлоно Жалолиддин Румий


Башар сўз санъати ичра
сўзи дурдона Мавлоно,
Муҳаммад уммати ичра
ўзи бир дона Мавлоно.

Жаҳоннинг жонидир ориф
ва ҳикмат конидир ориф,
Кўнгулларни очур маъно
сари фарзона Мавлоно.

Ўзи найдир, сўзи найдир
ва маъно олами шайдир:
Қилур аслий Ватан ёдин
ёниб гирёна Мавлоно.

Хусомуддин баён этмиш –
ки, Ҳақ анга аён этмиш:
Кимики бўлса беихлос,
иши вайрона, Мавлоно.

Тавозуъ бирла фатҳ этмиш
азизлар не кўнгулларни,
Неча душманни дўст этмиш
боқиб дўстона Мавлоно.

Неча бутхонадек диллар
топур тавҳиду иймонни,
Сабаб ишқу муҳаббатдир,
Сабаб – мастона Мавлоно.

Бутун борлиқ: само ҳам ер
зиёси – нури ул Ҳақдир,
Бу нурга то абад ғарқдир
ўшал афсона Мавлоно.

Жаҳон шоирни кўп кўрмиш:
ўзи ўлмай, сўзи ўлмиш,
Замонлардан замонларга
ўтар мардона Мавлоно.

Келиб Мирзо каби бир қул,
куйиб даргоҳида йиғлар:
Қабул этгайми бош урсам,
мени остона, Мавлоно?!


Мирзо КЕНЖАБЕК


@m_kenjabek
┈┈• ❀ 🌷☘️🌷 ❀ •┈┈•

МАВЛОНО ЖАЛОЛУДДИН РУМИЙ (қуддиса сирруҳу)
ҲИКМАТЛАРИ

*  *  *

“Қуш ердан юқорига учса, агарчи осмонга етмаса ҳам, аммо тузоқдан узоқ бўлади. Худди шундай, агар киши дарвиш бўлса (тариқатга кириб, Пирға боғланиб, аҳли тасаввуф бўлса), гарчи дарвишлик камолига етмаса ҳам, аммо шунга эришадики, халқнинг зумрасидан ва бозор аҳлидин халос ва устун бўлади ҳамда дунёнинг заҳматларидан юки енгил бўлади. Чунончи, юки енгиллар қутулдилар, юки оғирлар ҳалок бўлдилар”.

*  *  *

Асҳобидан бирини малул ва ғамгин ҳолда кўрдилар ва дедилар: “Барча малолат- ғамгинлик бу оламга кўнгил боғлаганинг сабаблидир. Ҳар дамки, бу жаҳондан озод бўлгайсан ва ўзингни ғариб билгайсан, ҳар рангки – боқгайсан ва ҳар неъматники тотгайсан, билсангки, унинг билан қолмагайсан ва ўзга томон кетгайсан, у ҳолда ҳеч малолат ва ғамгинликка ўрин қолмагайдир”. 

*  *  *

У зот хизматкор-ходимдан: “Уйда ҳеч нима борми?” деб сўрасалар, у: “Ҳеч нарса йўқ”, деса, шод ва хурсанд бўлиб, шукр қилар ва: “Бу кун бизнинг уйимиз Пайғамбар алайҳиссаломнинг уйларига ўхшабди!” – дер эдилар. Агар ходим: “Овқат муҳайё!” – деса, хижолат бўлиб: “Бу кун бу уйдан Фиръавн уйининг иси келяпти!” – дер эдилар.



“Ҳикмат хазинаси” китобидан.
Мусанниф:
Устоз Мирзо Кенжабек.


@m_kenjabek
┈┈• ❀ 🌷☘️🌷 ❀ •┈┈•

МАРҲАБО, РАМАЗОН!

Ҳақнинг неъматлари билмас ниҳоя,
Улуғ ой бошларга солмоқда соя,
Муъаззам, муборак, қутлуғ ҳимоя,
Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!

Ойларнинг султони – уммат ойи бу,
Ихлос-ибодатга рағбат ойи бу,
Муҳаббат аҳлига ғайрат ойи бу,
Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!

Саховат ойидур, Қуръон ойидур,
Жаҳон нурга тўлар, Субҳон ойидур,
Тасбиҳ ва таровиҳ, эҳсон ойидур,
Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!

Бир ойки, аввали раҳматга ёрдур,
Ўртаси мағфират, поклик шиордур,
Охири – дўзахдан қутулмоқ бордур,
Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!

Шайтонлар кишанда – қилинган қамал,
Нетар шайтонсифат инсонлар бу гал? –
Энди нафсимизга боғлиқ ҳар амал!
Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!

Рўза – руҳ шифоси, беқиёс ажр,
Аллоҳ ва банданинг ўртасида сир,
Охират мулкида бор кўшку қаср!
Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!

Борлиқда ўзгариш, файз ичра олам,
Қалбларда инқилоб, руҳларда байрам,
Коинот Илоҳий Каломдан хуррам!
Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!

Бир тунга тенг келмас тунлар нечаси,
Минг ойдан яхшидур қадр кечаси,
Бир тунда саксон йил яшаш режаси –
Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!

Ё Раб! Бандаларга раҳматинг чексиз,
Яхшию ёмонга давлатинг чексиз,
Моҳи Рамазонда неъматинг чексиз!..
Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!

Ё Раб! Нурларингни эт бизга ато,
Ўзинг мададкор бўл, қилмайлик хато,
Мирзо дер келгунча то вақти видо:
“Марҳабо, Рамазон! Салом, Рамазон!”


Мирзо КЕНЖАБЕК



@m_kenjabek
┈┈• ❀ 🌷☘️🌷 ❀ •┈┈•

ҚУРЪОН ОЙИ БОШЛАНМОҚДА

Бисмиллаҳир-Роҳманир-
Роҳийм.

Ассалому алайкум, азиз дилдошлар!

Умматнинг ойи, хатми Қуръон ойи, аввали -- раҳмат даҳаси, ўртаси -- мағфират даҳаси, охири -- дўзахдан қутулиш даҳаси бўлган РАМАЗОН ОЙИ бошланмоқда.

Бу кеча бутун дунё масжидларида таровиҳ намози ва Қуръон хатмлари бошланади!

МУБОРАК РАМАЗОН ОЙИНИ МУНОСИБ ТАРЗДА ЎТКАЗИШ ТЎҒРИСИДА Давлат раҳбарининг қарори ва табриги эълон қилинди..

Раббимиз Аллоҳ бу ойни бизлар учун ва бутун дунё, халқлари учун хайрли, баракотли -- муборак айласин!

РАМАЗОН ОЙИНГИЗ МУБОРАК БЎЛСИН!


Ҳижрий 1446 йил. Шаъбон ойининг 29-куни.
Милодий 2025 йил, 28-февраль. Жумъа.


@m_kenjabek
┈┈• ❀ 🌷☘️🌷 ❀ •┈┈•

Ассалому алайкум, хурматли акажоним, Мирзо ака!

Телеграм ўзанининг Мирзо Кенжабек ижодхонаси саҳифасида сиз ўтмишдаги бахтли онларимизни эслаб ёзган лаҳзаларни ўқидим.

Ўшанда мактаб саҳнасида Эргаш ака Салимов "Ўзбегим" шеърини айтан бўлса, сал кейинрок сиз ўрта мактабни тугатиб, Тошкент шаҳрига ўқишга киргансиз, ёз фасилларида эса сиз таътилга келиб, менга шеър айттирар эдингиз.

Ман калон мешавам,
Қаҳрамон мешавам.
Дар Ватани худам
Посбон мешавам. --

Бу менинг ягона билган шеърим эди. Лекин ўша замонда биздан бахтлирок одам йўқ эди. Эсингизда бўлса, уйларингиз орқасида раҳтматлик Тўйчибой бобомнинг трактори турар эди.

Баъзан трактор бузилиб қолса, раҳматли отам, Муҳаммадсаид амаким, Тўйчибой бобомлар малол келмасдан, асабийлашмасдан, ҳангомалар, шўх ҳазиллар билан баланд овозда кулишиб, мурватларни бурар эдилар.

Орадан озрок вақт ўтиб бизлар ҳам улғайиб, 9-чи 10-чи синиф ўқувчиларига айландик.

1989 йили ёз фаслида Бобуржон ва Муҳаммаджоннинг суннат тўйлари бўлди. Ўшанда Тошкент шаҳридан кўпгина шоиру ёзувчилар келишган эди.

Фақат Муҳаммад Юсуф бир кун олдин келган эди.

Меҳмонларнинг барчаси бизнинг уйимизда жойлашдилар. Ўшанда отамнинг хурсандчилиги чексиз эди.

Тўй куни эса Эркин Воҳидов Ўткир Ҳошимов, Шукур Холмирзаев ва бошқа 15-16 нафар шоиру ёзувчилар келишди.

Тушликдан кейин тўй куни шеърхонлик бошланди, отам раҳматлик ҳам шеър айтдилар.

"Бу қишлоқнинг тракторчиси шундай бўлса, шоири қандай бўлар экан!" деган гап ўшанда пайдо бўлган.

Хуллас, кўп ажойиб давр бўлган болалик давримиз. Боиси, давримиз зийнати -- оталаримиз бор эдилар.

Шамсиддин БОБОЕВ,
Кўҳна Ашуржилон (ҳозирги Меҳнат) шаҳарчаси.


@m_kenjabek
┈┈• ❀ 🌷☘️🌷 ❀ •┈┈•

ИЛК ДАЛИЛ ИШОРАТ

Университетдаги таълим таъсирлари фикр-ўйларимизни ўзгартирди. Нажмиддин Комилов, Ғайбулла Саломовлардан фақат таржима сабоқларини эмас, ҳаёт дарсларини ўрганар эдик. Ёзги таътилларда, Хуфар тоғларига чиқиб кетган чоғларимда ҳам улар нашр этган “Таржима санъати” китоби ёнимда бўлар эди.

Воҳид Абдуллаев, Анвар Шомақсудов меҳрибон устозлар эдилар. Воҳид Аблуллаев мени илм йўлига тортишга уриндилар. Кейин билсам, олдин Тоҳир Маликни ҳам илмий ишга ундаган эканлар. Қобилиятни пайқаш шуъурлари бор эди. Тўғон Эрназаров домла билан кам кўришсак-да, яхши таассурот олганмиз, доктор, профессор домланинг шоирлигини билиб қувонганмиз.

Ёш ўқитувчилардан Мухтор Худойқулов биринчи курслигимизда бизга “Ижодий иш” ёздириб, қалбиизни пайпаслаб кўрганлар, кимдан нима чиқишини текширганлар. Яна нисбатан ёш домлалардан Сайди Умиров шогирдлар фикрини ҳаёт билан боғлашга ҳаракат қилса, Бойбўта Дўстқораев тарихни ҳаёт билан боғлашга уринар, Чўлпон сатрлари, Усмон Носир шеърларидан ўқиб бериб, биз ёшларда соғлом фикр ва ғоялар уйғотар эдилар.

Курс раҳбаримиз Назира Абдуазизова куюнчак, меҳрибон ҳимоячимиз эди, сўнг журналистика тарихи соҳасида аёллардан чиққан биринчи фан доктори бўлди. Она тили ўқитувчимиз Сайёра Низомиддинова бизга яхши сабоқ берганлар, 1987 йилнинг январь ойида “Ўзбекистон адабиёти ва санъати” газетасида ўзбек тилининг аҳволига доир миллий руҳдаги “Дилдошлик” мақолам чиққанида устоз опамиз жуда қувониб, мени йўқлаб, табриклаганлар. Ўша мақолада ўзбек тилини давлат тили қилиш масаласига илк марта дадил ишорат қилинган эди. Ҳозир қаҳрамон кўп...

ШЕЪРИЯТНИНГ ТЎЛИН ОЙИ

Биз гарчи журналистика факультетида ўқисак-да, филология дарсхонасида кечадиган адабий анжуманлардан кўпроқ баҳра олар эдик.

Озод Шарафиддинов, Умарали Норматов, кейин Абдуғафур Расулов, Раҳматулла Иноғомов, Субутай Долимов каби адабиётшунос ва мунаққид олимларнинг сўзлари биз ёшларда мустақил фикрлар уйғотар эди.

Бир гал Одил Ёқубов ва Пиримқул Қодиров билан мулоқот бўлди. “Улуғбек хазинаси” асари чоп этилиб, Чингиз Айтматовнинг адибга йўллаган мактуби “шов-шув” бўлган, Бобуршоҳ ҳақидаги “Юлдузли тунлар” китоби ҳали нашр бўлмай, овозаси тарқалган кезлар. Бир нотиқ икки адибни қиёслаб: “Пичоқни қайроқда қайрагандек”, деган иборани қўллаган эди, Пиримқул Қодиров ўзини камситилган сезиб, аччиқланди: “Пичоқни фақат қайроқ билан қайрамайди, пичоқни пичоқ билан ҳам қайрайдилар!” – дея эътироз билдирди. Бу дақиқ ибора ҳаммага ёқиб, олқишланди.
Дарвоқе, муҳитдаги шоиру ёзувчилар бир-бири билан қайралиб юрган мусобақадошлар эди.

Шижоатли адиб Шуҳрат билан учрашув бўлганда, уруш даврини эслаб: “Тун ойдин бўлса, жангга халал етар ва биз осмондаги ойдан койинар эдик”, деганди. Англадикки, тўлин ой шеъриятга ярашар экан, уруш қонуниятига баъзан тўғри келмас экан.


(давоми бор)


УСТОЗ МИРЗО КЕНЖАБЕК
«ШЕЪРИЯТ ВА РУҲИЯТ» китобидан


@m_kenjabek
┈┈• ❀ 🌷☘️🌷 ❀ •┈┈•