Bir vaqtning o'zida ham eng yaxshi va eng yomon hikoya...

Odatda audio kitoblar tinglamayman, fikrim bo'linadi deb yurardim, bugun shuni rost yoki yolg'on ekanini o'zim uchun sinab ko'rdim. Audio hikoya esa "Hellados" bo'ldi. Sababi maktab davrida meni eng ta'sirlantirgan 3 hikoyani biri aynan u edi.

Hikoya 35 daqiqa ekan, sayr qilib ketayotgan edim, boshida menga tushunarsizdek tuyildi biroq 5 daqiqa o'tmay moslashdim, yana o'sha eski ismlar eski hislar menga sherik bo'ldi...

"Jamol va Yanguli ismli yigitchalar... Biri tibilisilik biri esa suxumida yashagan asli grek yigitcha haqida ta'sirli hikoya. Bu hikoyadagi holatlar menga yod bo'lsada lekin bilmadim xuddi shu ikki insonning uchinchisidek o'zimni his qildim.

Hikoyani Mutolaa dasturida audio formatda tinglab mazza qildim, ta'sirlandim.

Quyida esa ushbu hikoyadan menga yoqqan iqtiboslarni qoldiraman, o'qib ko'ring albatta sizga yoqadi!

1. Ayni paytda, men ham o‘zimni na Yanguli, na uning o‘rtoqlari zig‘ircha ham qiziqtirmaydiganday tutardim. Aslida esa hoziroq bolalarga qo‘shilib ketgim kelib turar — ularga o‘zimning nimalarga qodirligimni ko‘rsatib qo‘yishni istardim. Biroq mahallada yangi odam edim...

2. Nima bo‘lganda ham bugungi olishuvning yakuni ma’lum: men yutqazdim. Yanguli bir oz kutib turdi, mushtlashishni davom ettirish niyatim yo‘qligiga ishonch hosil qilgach, shoshmasdan ko‘ylagini kiya boshladi. Nigohim yana ko‘ksidagi g‘alati so‘zga tushdi: «Hellados».

3. Bisotimdagi haqoratbop so‘zlar tugadi. Yanguli kutib turardi — navbat meniki edi.
— Bo‘laqol, yutqazasan! — deb turtkiladi Koka.
— Menda boshqa yo‘q!
— Onasiga o‘t!
— Yo‘q, onani aralashtirib bo‘lmaydi!
— Sheni deda vatire, degin! Uyat joyi yo‘q buni!
— O‘rischasiga nima degani?
— Sen gruzinchasiga aytaver! U baribir tushunmaydi! — Koka hol-jonimga qo‘ymasdi.
— Yanguli, sheni deda vatire! — gruzinchalab shunday dedimu javobini jon hovuchlab kutib turardim.
— Imana su ine prostikasa ineka, Jamol!
Sezdimki, Yanguli ham onamga til tekkizdi, ammo bu so‘zlar shu qadar xushohang, shu qadar yoqimli eshitildiki, go‘yo u go‘zal bir qo‘shiqni boshlaganday bo‘ldi nazarimda.

4. — Yanguli, sheni deda vatire! — deya o‘zg‘irlik qildim men.
U to‘xtab, ma’yus nigoh bilan uzoq tikilib turdi.
— Sheni deda vatire, Yanguli! — deb takrorladim yana.
Yanguli boshini egdi, keyin burilib, asta... uyi tomon keta boshladi. Men dong qotib qoldim.
— Ko‘rdingmi quyon bo‘lganini?! Endi xo‘jayinlik qilolmaydi! — dedim Kokaga.
— Yo‘q, endi boshlandi! — Koka miyigida kulib qo‘ydi.
— Qanaqasiga?
— Shunaqasiga-da. U seni yengdi, Jamol!
— Nega so‘kinmadi bo‘lmasa!
— Kecha oyingni surishtirgan edi: kim, qaerda... Men nima deyin... Shunaqa, shunaqa... haligi... Yo‘q... o‘lgan, dedim. Shuning uchun ham so‘kmadi-da seni...
G‘alati bo‘lib ketdim.
— Ahmoq, ovsar! Nega kecha shuni menga aytmading?
— Qaydam...
— Yanguli! — deb qichqirdim orqasidan. Ammo u ancha uzoqlashib ketgan, ovozimni eshitmasdi. Yo eshitsa ham, eshitmaganga oldimi...

5. A’zoyi badanim jimirlashib ketdi. Bunaqa so‘zlarni umrimda birinchi marta eshitayotgan edim.
— Bu nima bo‘lmasa? — Men Yangulining ko‘kragini ochib, baland ovozda o‘qidim: — Hellados.
— Bu — naqsh, Jamol. Vatan — ichkariroqda, naqd yurakning o‘zida! — Yanguli qo‘lini ko‘ksiga qo‘ydi.
O‘pkam to‘lib, tomog‘imga achchiq bir narsa qadaldi, unga yana bir nimalar demoqchi edim-u, ammo Yanguli eshagini no‘xtasidan yetaklab, hovlidan chiqib ketdi.

@Jami1ov