#yoziqlar
-Huuuuhhh.....
Yana chuqur nafas oladi.
Shomning g‘ira-shira qorong‘usi xonada motam ohangini beruvchi iz qoldirgan. Derazaning pardasi biroz ochiq, derazadan esa og‘riq sanchuvchi sovuq shabboda kirib turadi. Mehrga talpinishga majburlovchi bu sovuqning ta’sirida odam qo‘lini olovga bosishga tayyordek, martning ilk kunlarida yog‘gan yomg‘irning zahliklari yerni loy qilishidan tashqari, kulrang ob-havoni xonaga tashlab ketdi.
Endi ko‘klam ko‘karganiga qaramay, shom-kech noyabrni eslatib yuboradi, faqat daraxtlardagi yaproqlargina kichik umid bo‘laklarining ifodasi bo‘lib turibdi.
Uning nafasi siqardi. Tinmay, har besh-olti soniyada bir marta chuqur nafas olar, buni ko‘tarolmay qolgan yuragi atrofida qandaydir hafsalasizlik uyg‘onardi.
Quloqchinlarida o‘sha boshni og‘rituvchi musiqa emas, chindanda nimadir olib kelishiga ishonilgan so‘zlar yangraydi.
Uning boshida qandaydir naqshlar chizilayotgandek, u naqshlar ko‘zlari oldida gavdalanib, shomning ko‘zni o‘yib oladigan g‘iraliklari ustiga yopishmagan bezakdek edi, qanchalik ikki tarafdan siqilayotgandek his qilinmasin, uning boshi qo‘llari ustiga osilgan, qo‘llari esa yomg‘irning zahliklariga chiday olmasdan, qalin yopinchiqqa o‘rab olingandi.
Qanchalik sovuq...
Sovuq uning qayerigadir zarba urayotgandek.
Qo‘llarining ustidan muzdek olov quyilib ketgandek.
Qo‘llari va yuragining atrofi bo‘sh qolib ketgandek, o‘zligini, boshini quchoqlaydi.
Uning qulog‘iga oqib kelayotgan so‘zlar jonni olib, jon beruvchi edi, umid qilishga, nimadir o‘xshashiga ishontirardi.
Lekin uning shu nafas siqish muammosi hammasini o‘ldirardi.
-Huuuuhhh.....
O‘ylaydi, shu so‘zlar menga yordam bermasmikin deb?
Bir soniya jim bo‘ladi. Xonada shu darajada yolg‘izki, uning quloqlariga oqayotgan nurni, boshida chizilayotgan naqshlarni va qayerdandir kelayotgan yorug‘likning to‘soladigan hech kim yo‘qdek edi. U hatto suhbatlashayotganini ham bilmasdi. Ora-orada yana chuqur nafas olar, yana eski holat qaytalanib, uning nimadirdan umidi so‘nib, qayta tiklanib olardi.
So‘zlarni esa najot deb bilardi xolos:
Albatta, hidoyatga boshlash bizning zimmamizdadir.
[92:12]
Uning ichidan nimadir otilib chiqay deydi.
Ammo nafasdan uyog‘iga o‘tolmaydi.
Shomning kulrang orong‘uligi ham so‘zlarga uyg‘unlashib boradi:
Tunning qoplab kelayotgan payti bilan qasam
[92:01]
Uyqu eltishni boshladi.
Shomning sovug‘i yana tanani achishtiradi.
To‘lmay qolgan quchog‘ini onasi bilan to‘ldrilishini istaydi, ammo ularga yaxshi bo‘lsin. Mayli u qiynalsa ham.
Axir ona hatto olgan nafasingdan senga nima bo‘lganini biladi. Uni shuning o‘zi qiynagani yetmaydi-mi?
So‘zlar to‘xtadi.
Ovoz baland yangray boshlaydi. Ibodatga chorlash vaqti kelibdi. Shu daqiqada uni yangi orzuning hafsalasi yetaklay boshladi.
Boshini ko‘taradi, sovuqdan shilinay degan qo‘llarini va ko‘z yoshlardan kipriklari bir-biriga yopishib qolgan ko‘zlarini birin-ketin ko‘taradi.
-Huuuuhhh.....
Shomning og‘rituvchi sovug‘i ketdi, kulrang og‘ushi ketdi, va hatto so‘zlarning Egasiga yetaklagan lahzalari ham.
Shunchaki davom etadi.
-Huuuuhhh.......
-Huuuuhhh.....
Yana chuqur nafas oladi.
Shomning g‘ira-shira qorong‘usi xonada motam ohangini beruvchi iz qoldirgan. Derazaning pardasi biroz ochiq, derazadan esa og‘riq sanchuvchi sovuq shabboda kirib turadi. Mehrga talpinishga majburlovchi bu sovuqning ta’sirida odam qo‘lini olovga bosishga tayyordek, martning ilk kunlarida yog‘gan yomg‘irning zahliklari yerni loy qilishidan tashqari, kulrang ob-havoni xonaga tashlab ketdi.
Endi ko‘klam ko‘karganiga qaramay, shom-kech noyabrni eslatib yuboradi, faqat daraxtlardagi yaproqlargina kichik umid bo‘laklarining ifodasi bo‘lib turibdi.
Uning nafasi siqardi. Tinmay, har besh-olti soniyada bir marta chuqur nafas olar, buni ko‘tarolmay qolgan yuragi atrofida qandaydir hafsalasizlik uyg‘onardi.
Quloqchinlarida o‘sha boshni og‘rituvchi musiqa emas, chindanda nimadir olib kelishiga ishonilgan so‘zlar yangraydi.
Uning boshida qandaydir naqshlar chizilayotgandek, u naqshlar ko‘zlari oldida gavdalanib, shomning ko‘zni o‘yib oladigan g‘iraliklari ustiga yopishmagan bezakdek edi, qanchalik ikki tarafdan siqilayotgandek his qilinmasin, uning boshi qo‘llari ustiga osilgan, qo‘llari esa yomg‘irning zahliklariga chiday olmasdan, qalin yopinchiqqa o‘rab olingandi.
Qanchalik sovuq...
Sovuq uning qayerigadir zarba urayotgandek.
Qo‘llarining ustidan muzdek olov quyilib ketgandek.
Qo‘llari va yuragining atrofi bo‘sh qolib ketgandek, o‘zligini, boshini quchoqlaydi.
Uning qulog‘iga oqib kelayotgan so‘zlar jonni olib, jon beruvchi edi, umid qilishga, nimadir o‘xshashiga ishontirardi.
Lekin uning shu nafas siqish muammosi hammasini o‘ldirardi.
-Huuuuhhh.....
O‘ylaydi, shu so‘zlar menga yordam bermasmikin deb?
Bir soniya jim bo‘ladi. Xonada shu darajada yolg‘izki, uning quloqlariga oqayotgan nurni, boshida chizilayotgan naqshlarni va qayerdandir kelayotgan yorug‘likning to‘soladigan hech kim yo‘qdek edi. U hatto suhbatlashayotganini ham bilmasdi. Ora-orada yana chuqur nafas olar, yana eski holat qaytalanib, uning nimadirdan umidi so‘nib, qayta tiklanib olardi.
So‘zlarni esa najot deb bilardi xolos:
Albatta, hidoyatga boshlash bizning zimmamizdadir.
[92:12]
Uning ichidan nimadir otilib chiqay deydi.
Ammo nafasdan uyog‘iga o‘tolmaydi.
Shomning kulrang orong‘uligi ham so‘zlarga uyg‘unlashib boradi:
Tunning qoplab kelayotgan payti bilan qasam
[92:01]
Uyqu eltishni boshladi.
Shomning sovug‘i yana tanani achishtiradi.
To‘lmay qolgan quchog‘ini onasi bilan to‘ldrilishini istaydi, ammo ularga yaxshi bo‘lsin. Mayli u qiynalsa ham.
Axir ona hatto olgan nafasingdan senga nima bo‘lganini biladi. Uni shuning o‘zi qiynagani yetmaydi-mi?
So‘zlar to‘xtadi.
Ovoz baland yangray boshlaydi. Ibodatga chorlash vaqti kelibdi. Shu daqiqada uni yangi orzuning hafsalasi yetaklay boshladi.
Boshini ko‘taradi, sovuqdan shilinay degan qo‘llarini va ko‘z yoshlardan kipriklari bir-biriga yopishib qolgan ko‘zlarini birin-ketin ko‘taradi.
-Huuuuhhh.....
Shomning og‘rituvchi sovug‘i ketdi, kulrang og‘ushi ketdi, va hatto so‘zlarning Egasiga yetaklagan lahzalari ham.
Shunchaki davom etadi.
-Huuuuhhh.......