142
Алишер оғир қадамлар билан деворга беҳолгина суяниб турган Олмагулнинг ёнига келди.
— Уни ҳали ҳам севасанми? — ўзгача бир дард билан сўради.
— Севги? — Олмагул синиққина жилмайганча, — уни ўлишга ҳаққи йўқ эди. Ундан сўрайдиган ҳисобларим бор эди. У ҳам мен ҳис қилган оғриқларни ҳис қилишини ўз кўзим билан кўришим керак эди. Лекин улгурмадим. У ўлиб осон қутилди. У яшаши ва ҳар куни ўлгандан баттар бўлиши керак эди. Ҳар куни ўлимни орзу қилиб яшаши керак эди. Худди мендек, — Олмагул гапираркан уни ҳар бир гапида қалбидаги дард ва оғриқлар яққол билиниб турарди, — менга ҳис қилдирганларини ҳис қилмасдан ўлишга ҳаққи йўқ эди. Сиз севги дейсиз, мен ундан хатто нафратланмайман ҳам. Сабаби, севги ва нафратнинг ораси бир қадам. Мен ундан жирканаман. У бир махлуқ эди. Фақат ўзини, хохишларини, нафсини ўйлайдиган махлуқ. Ўзгаларнинг ҳислари, оғриқлари, бору йўғининг аҳамияти ҳам йўқ эди, — Олмагул жимиб қолганча ўтириб қолар экан пичирлади, — у ўлмаслиги керак эди. Бунга ҳаққи йўқ эди.
— Ўрнингдан тур, — Алишер уни елкасидан тутиб ўрнидан турғазаркан, — юр сув ичиб ол, бироз ўзинга келасан.
— Мен уйга кетишни хохлайман, — Олмагул уни тутиб турган йигитга беҳолгина суянди, — ойимни, синглим ва укаларимни кўришни хохлайман. Ўша болалагим ўтган уйимга қайтишни хохлайман. Ойимни тиззасига бош қўйиб ҳаммасидан арз қилишни, тўйиб-тўйиб йиғлашни хохлайман. Мен чарчадим, ҳаммасидан. Одамлардан, бутун дунёдан. Биласизми нима? — кўзларида ёш билан кулганча, — мендан хатто ўлим ҳам юз буриб кетган. Қани эди ўшанда ўлиб кетсам. Лекин ўлим ҳам мени олиб кетишни истамади. Демакки, мен..., — Олмагул гапиравериб чарчадими жимиб қолди. Алишер бир сўз демасдан уни машинасига ўтқазаркан, қизнинг аҳён-аҳёнда силкиниб қўяётган елкаларидан билдики у йиғлаяпти. Йиғлаганда ҳам унсиз, оғриқларини ичига ютиб йиғлаяпти. Алишер бўлса бундай пайтда чорасиз турибди. Ҳеч йўқ уни бағрига босиб овута олмаяпти. На ёнига ўтира олади, на ўз жойини эгаллаб машинани ўт олдира олади. Олмагул ёмон аҳволда, лекин Алишерни аҳволи ундан ҳам ёмон. Олмагул ўз чорасизлигини кўз ёши билан ўтқазиб юбора олиши ва кун келиб буни унутиб, қайта эсламаслиги мумкин. Лекин Алишер ўтқазиб юбора олмайди. Куни келиб унутиш нари турсин, бир лаҳза бўлса ҳам ўзини кечира олмайди.
Алишер оғир қадамлар билан деворга беҳолгина суяниб турган Олмагулнинг ёнига келди.
— Уни ҳали ҳам севасанми? — ўзгача бир дард билан сўради.
— Севги? — Олмагул синиққина жилмайганча, — уни ўлишга ҳаққи йўқ эди. Ундан сўрайдиган ҳисобларим бор эди. У ҳам мен ҳис қилган оғриқларни ҳис қилишини ўз кўзим билан кўришим керак эди. Лекин улгурмадим. У ўлиб осон қутилди. У яшаши ва ҳар куни ўлгандан баттар бўлиши керак эди. Ҳар куни ўлимни орзу қилиб яшаши керак эди. Худди мендек, — Олмагул гапираркан уни ҳар бир гапида қалбидаги дард ва оғриқлар яққол билиниб турарди, — менга ҳис қилдирганларини ҳис қилмасдан ўлишга ҳаққи йўқ эди. Сиз севги дейсиз, мен ундан хатто нафратланмайман ҳам. Сабаби, севги ва нафратнинг ораси бир қадам. Мен ундан жирканаман. У бир махлуқ эди. Фақат ўзини, хохишларини, нафсини ўйлайдиган махлуқ. Ўзгаларнинг ҳислари, оғриқлари, бору йўғининг аҳамияти ҳам йўқ эди, — Олмагул жимиб қолганча ўтириб қолар экан пичирлади, — у ўлмаслиги керак эди. Бунга ҳаққи йўқ эди.
— Ўрнингдан тур, — Алишер уни елкасидан тутиб ўрнидан турғазаркан, — юр сув ичиб ол, бироз ўзинга келасан.
— Мен уйга кетишни хохлайман, — Олмагул уни тутиб турган йигитга беҳолгина суянди, — ойимни, синглим ва укаларимни кўришни хохлайман. Ўша болалагим ўтган уйимга қайтишни хохлайман. Ойимни тиззасига бош қўйиб ҳаммасидан арз қилишни, тўйиб-тўйиб йиғлашни хохлайман. Мен чарчадим, ҳаммасидан. Одамлардан, бутун дунёдан. Биласизми нима? — кўзларида ёш билан кулганча, — мендан хатто ўлим ҳам юз буриб кетган. Қани эди ўшанда ўлиб кетсам. Лекин ўлим ҳам мени олиб кетишни истамади. Демакки, мен..., — Олмагул гапиравериб чарчадими жимиб қолди. Алишер бир сўз демасдан уни машинасига ўтқазаркан, қизнинг аҳён-аҳёнда силкиниб қўяётган елкаларидан билдики у йиғлаяпти. Йиғлаганда ҳам унсиз, оғриқларини ичига ютиб йиғлаяпти. Алишер бўлса бундай пайтда чорасиз турибди. Ҳеч йўқ уни бағрига босиб овута олмаяпти. На ёнига ўтира олади, на ўз жойини эгаллаб машинани ўт олдира олади. Олмагул ёмон аҳволда, лекин Алишерни аҳволи ундан ҳам ёмон. Олмагул ўз чорасизлигини кўз ёши билан ўтқазиб юбора олиши ва кун келиб буни унутиб, қайта эсламаслиги мумкин. Лекин Алишер ўтқазиб юбора олмайди. Куни келиб унутиш нари турсин, бир лаҳза бўлса ҳам ўзини кечира олмайди.