"депрессия" деганда кўз олдига қоронғу хонада сиқилиб ўтирган, ёки тушкунлик кўз ёшларида акс этган инсонни тасаввур қиладиганларга ҳавас қиламан.

чунки улар, аслида, эрта тонгдан одатдагидек ишга ёки ўқишга кетадиган, куни бўйи барчага табассум билан боқадиган, ўзида "ҳаммаси яхши"дек таассурот қолдирадиган, дардларини сездирмай, йиғлаш керак бўлган вазиятларда куладиган инсонлар ҳам депрессияда бўлишлари мумкинлигини билишмайди.

ҳақиқий азобни ўзлари ихтиёр этган вақтида тушкунликка тушиб, йиғлай оладиган, ожизлигини бемалол кўрсата оладиган инсонлар эмас, ичидан ўтказётганларига қарамасдан давом этиш учун ўзида куч топа олганлар ҳис қилади.