- Samira, jonim yaqinda toʻyimiz boʻladi-ku, Xudo xohlasa mana koʻrasan seni hech qachon xafa qilmayman, koʻzingdan bir tomchi yosh oqizdirmeman, yigitlik soʻzim!
- Aziz aka, ishonaman sizga...
Aziz quvlik bilan Samiraga koʻz qirini tashladi. Uni dardi Samira emas, umuman boshqa edi...
- Bilasanmi... Onam qattiq betob boʻlib qoldilar. Qishloqda qolganlar ancha ahvollari ogʻirmish.
- Voy, Alloh saqlasin! Shifosini bersin!
- Ilohim. Ishlarim ham yurishmayapti. Mashinamni ham sotdim. Dori-darmonlariga ancha ketib qoldi-da...
Samiraning Azizga chin dilidan rahmi keldi. "Bechora! Qanday yaxshi insonlar... Onasini judayam yaxshi koʻrarkanlar! Meni onam yoʻq, shu ayol Xudo xohlasa mening ham onam boʻladi. Shu inson bir umrlik yoʻldoshim boʻladi-ku, yordam qilsammikin" oʻyladi Samira.
- Aziz aka... Agar xohlasangiz 2 xonali uyim bor, davlat tomonidan berilgan, oʻshani sotamiz. Onangizga... Haligi Xudo xohlasa tuzalib ketsalar juda xursand boʻlardim.
Aziz xuddi shuni kutib turgan edi. Lekin sezdirmaslikka harakat qildi.
- Yoʻgʻe, kerakmas jonim. U seni haqqing. Qoʻyaver bir amallab pul qilarman. Sen oʻylama!
- Bu nima deganiz? Men sizga begonamasmanku. Mayli uy topiladi, Aziz aka, ona topilmaydi! Ijara yashab turarmiz, ikkalamiz ham baravar ishlasak, uzogʻi 2-3 yilda yangi uy olamiz.
Aziz Samiraning sof muhabbatidan, sodda qalbliligidan rossa foydalandi. Aslida uning onasi kasal emasdi. Azizning qishloqda xotini, bola-chaqalari bor edi. Lekin bu narsalarni u Samiraga aytmadi. Iloji boricha bildirmaslikka tirishdi. Onam qattiq kasal toʻyimizga kelolmaydi,deb bironta qarindosh urugʻini aytmasdan shaharda kichkinagina qilib toʻy qildi. Avval onam tuzalvosinlar, zagsdan keyin ham oʻtaveramiz, nikohimiz bor-ku, deya bechora qizni aldadi... Mana endi bolali boʻlganlarida, Azizning qishloqdagi xotini bilib qolib, Azizga yo biz yo oʻsha shaharlik xotiniz, deb shart qoʻydi, onasi ham agar hoziroq qishloqqa qaytmasang, meni senday oʻgʻlim yoʻq! deb ohu-voh qildi. Aziz tabiiyki oʻzing 1-ayolini va 3 nafar qorakoʻz farzandlarini tanladi. Nega ketayotganini aytmay shart kiyimlarini yigʻishtirdi-yu Samirani qon yigʻlatib tashlab ketdi!Samira hali 2 ga ham kirmagan qizchasi bilan bir o'zi yolg'iz qoldi. Birdan eshik qattiq taqilladi. Keyin esa do'q ovozi:
- Eshikni och! 3 oydan beri ijara pulini bermaysan! Meni ahmoq deb o'ylayapsanmi?!
Samira qattiq qo'rqib ketdi. Bu uy egasi Karima xola edi. Samira yugurib borib eshikni ochdi. Karima xola nafratdan chaqchaygan ko'zlarini olaytirganicha Samirani bir dunyo gap bilan ko'mib tashladi:
- Senlar ham odammisan a?! 3 oydan oshib ketti-ku! Qachongacha aldaysanlar?! Bor! Eringni chaqir!
Samira nima deyarini bilmay dovdirab qoldi. Ko'ziga jiqqa yosh to'lganicha bazoʻr gap boshladi.
- Xolajon... Iltimos, faqat to'g'ri tushuning, erim bir haftadan oshdi chiqib ketganlaricha qaytib kelganlari yoʻq. Uyda ishonsangiz bir so'm ham pulimiz qolmadi. Go'dak bolam bor. Erim kelsalar albatta bir amallab topib beramiz.
Samiraning ko'z yoshlari oqdi. Lablari muttasil titrar edi. Lekin Karima xola unga zarracha achinmadi. Vajohat bilan qo'lini siltab-siltab gapirdi:
- Oooov, men ahmoqmasman! Ertagacha muhlat senlarga, yo pulni tayyorlab qo'yasan, yo uyimdan yo'qolib chiqib ketasan!
- Ertagacha? Jon Xolajon, ertagacha qayerdan pul topaman yolg'iz boshim bilan?
Karima xola Samirani siltab tashladi.
- Bilmadim, kerak bo'lsa o'zingni sot! Lekin menga ertagacha pulni taxt qilib qo'y!
Karima xola shunday deganicha shaxt bilan ortiga burilib zina bo'ylab pastga tushib ketdi. U tushib ketarkan tinmay Samirani va uni erini haqorat qilardi.
- Olarda kirar jonim, berarda chiqar jonim ekanda! Yaxshilik yoqmagan bandalar! Erim yoʻqmish?! Kelsa topib berarmish?! Ertagingni boshqasiga aytasanlar! Mengamas...
- Aziz aka, ishonaman sizga...
Aziz quvlik bilan Samiraga koʻz qirini tashladi. Uni dardi Samira emas, umuman boshqa edi...
- Bilasanmi... Onam qattiq betob boʻlib qoldilar. Qishloqda qolganlar ancha ahvollari ogʻirmish.
- Voy, Alloh saqlasin! Shifosini bersin!
- Ilohim. Ishlarim ham yurishmayapti. Mashinamni ham sotdim. Dori-darmonlariga ancha ketib qoldi-da...
Samiraning Azizga chin dilidan rahmi keldi. "Bechora! Qanday yaxshi insonlar... Onasini judayam yaxshi koʻrarkanlar! Meni onam yoʻq, shu ayol Xudo xohlasa mening ham onam boʻladi. Shu inson bir umrlik yoʻldoshim boʻladi-ku, yordam qilsammikin" oʻyladi Samira.
- Aziz aka... Agar xohlasangiz 2 xonali uyim bor, davlat tomonidan berilgan, oʻshani sotamiz. Onangizga... Haligi Xudo xohlasa tuzalib ketsalar juda xursand boʻlardim.
Aziz xuddi shuni kutib turgan edi. Lekin sezdirmaslikka harakat qildi.
- Yoʻgʻe, kerakmas jonim. U seni haqqing. Qoʻyaver bir amallab pul qilarman. Sen oʻylama!
- Bu nima deganiz? Men sizga begonamasmanku. Mayli uy topiladi, Aziz aka, ona topilmaydi! Ijara yashab turarmiz, ikkalamiz ham baravar ishlasak, uzogʻi 2-3 yilda yangi uy olamiz.
Aziz Samiraning sof muhabbatidan, sodda qalbliligidan rossa foydalandi. Aslida uning onasi kasal emasdi. Azizning qishloqda xotini, bola-chaqalari bor edi. Lekin bu narsalarni u Samiraga aytmadi. Iloji boricha bildirmaslikka tirishdi. Onam qattiq kasal toʻyimizga kelolmaydi,deb bironta qarindosh urugʻini aytmasdan shaharda kichkinagina qilib toʻy qildi. Avval onam tuzalvosinlar, zagsdan keyin ham oʻtaveramiz, nikohimiz bor-ku, deya bechora qizni aldadi... Mana endi bolali boʻlganlarida, Azizning qishloqdagi xotini bilib qolib, Azizga yo biz yo oʻsha shaharlik xotiniz, deb shart qoʻydi, onasi ham agar hoziroq qishloqqa qaytmasang, meni senday oʻgʻlim yoʻq! deb ohu-voh qildi. Aziz tabiiyki oʻzing 1-ayolini va 3 nafar qorakoʻz farzandlarini tanladi. Nega ketayotganini aytmay shart kiyimlarini yigʻishtirdi-yu Samirani qon yigʻlatib tashlab ketdi!Samira hali 2 ga ham kirmagan qizchasi bilan bir o'zi yolg'iz qoldi. Birdan eshik qattiq taqilladi. Keyin esa do'q ovozi:
- Eshikni och! 3 oydan beri ijara pulini bermaysan! Meni ahmoq deb o'ylayapsanmi?!
Samira qattiq qo'rqib ketdi. Bu uy egasi Karima xola edi. Samira yugurib borib eshikni ochdi. Karima xola nafratdan chaqchaygan ko'zlarini olaytirganicha Samirani bir dunyo gap bilan ko'mib tashladi:
- Senlar ham odammisan a?! 3 oydan oshib ketti-ku! Qachongacha aldaysanlar?! Bor! Eringni chaqir!
Samira nima deyarini bilmay dovdirab qoldi. Ko'ziga jiqqa yosh to'lganicha bazoʻr gap boshladi.
- Xolajon... Iltimos, faqat to'g'ri tushuning, erim bir haftadan oshdi chiqib ketganlaricha qaytib kelganlari yoʻq. Uyda ishonsangiz bir so'm ham pulimiz qolmadi. Go'dak bolam bor. Erim kelsalar albatta bir amallab topib beramiz.
Samiraning ko'z yoshlari oqdi. Lablari muttasil titrar edi. Lekin Karima xola unga zarracha achinmadi. Vajohat bilan qo'lini siltab-siltab gapirdi:
- Oooov, men ahmoqmasman! Ertagacha muhlat senlarga, yo pulni tayyorlab qo'yasan, yo uyimdan yo'qolib chiqib ketasan!
- Ertagacha? Jon Xolajon, ertagacha qayerdan pul topaman yolg'iz boshim bilan?
Karima xola Samirani siltab tashladi.
- Bilmadim, kerak bo'lsa o'zingni sot! Lekin menga ertagacha pulni taxt qilib qo'y!
Karima xola shunday deganicha shaxt bilan ortiga burilib zina bo'ylab pastga tushib ketdi. U tushib ketarkan tinmay Samirani va uni erini haqorat qilardi.
- Olarda kirar jonim, berarda chiqar jonim ekanda! Yaxshilik yoqmagan bandalar! Erim yoʻqmish?! Kelsa topib berarmish?! Ertagingni boshqasiga aytasanlar! Mengamas...