Dastxat
(Qismli Hikoya)
1-QISM
"Quyosh botib, olamni qorongʻu zulmat qoplasa, aslo mahzun bo'lma! Unutmaginki, har botayotgan quyosh ortidan yangi kun, yangi hayot, yangi bir imkon keladi..." (M.f)
- Dadasi shoshmang! Qayerga ketyapsiz bizni tashlab?!
Samira yosh toʻla koʻzlari bilan erining ortidan yurardi. Aziz shkafdan kiyimlarini oldi, barcha zaruriy narsalarini yigʻishtirdi. U ancha asabiy, koʻzlari ham xorgʻin koʻrinar, Samiraning yigʻlab siqtashlariga umuman parvo qilmas, shoshilganicha narsalarini olib eshik tomon yurdi.
- Qayerga ketyapsiz deyapman!
- Bas!!!
Aziz vajohat bilan Samiraga shunday baqirdiki, uy ichi bir qalqib ketgandek boʻldi.
- Boʻldi qilasanmi yoʻqmi?! Meni oʻz holimga qoʻyasanmi yoʻqmi?! Sendan koʻnglim qolgan, nega tushunmaysan shuni?
Samira erining qarshisiga yigʻlagan koʻyi tiz choʻkib oʻtirib qoldi.
- Jon Aziz aka! Mayli meni oʻylamsayiz ham, qizimizni oʻylang. U hali goʻdak-ku! Qizimiz uchun bunday qilmang, bizni tashlab ketmang!
Aziz ayoliga qaramaygina asta gapirdi.
- Samira! Bilaman yaxshi ayolsan, yaxshi onasan, lekin yaxshi turmush oʻrtoq boʻlolmading, men orzu qilgandek ayol boʻlolmading. Xayr. Qizimizga yaxshi qara.
Aziz shunday dedi-yu eshikni qarsillatib yopib chiqib ketdi. Samira oʻtirgan joyida anchagacha yigʻlab qoldi. Aziz juda oʻzgarib ketdi. Ular ilk bor tanishganlarida qanday yigit edi?! Shirinsoʻz, mehribon, juda eʼtiborli... Endichi?! Erkak kishining koʻnglini bilib boʻlmas ekan. Birdan Shirina yigʻlab qoldi. Samira koʻz yoshlarini artib qizalogʻini yoniga bordi, uni ovutib yana uxlatib qoʻydi. "Mayli aylanib-aylanib qaytib keladilar" oʻyladi Samira. Hech narsa boʻlmagandek uylarni yigʻishtirdi, kir yuvdi, kechga eri yaxshi koʻrgan mantini pishirdi. Kechgi ovqat payti keldi hamki Azizdan darak yoʻq. Bir soat, ikki soat, toʻrt soat... Oxiri boʻlmadi eriga qoʻngʻiroq qildi. "Tuuuut-tuuuuut!" Ketma-ket chalingan uzun gudoklar... Aziz telefonini koʻtaray demasdi.Samiraning yuragi siqildi. Erining bu qadar befarq boʻlib ketgani uni hayron qoldirar, oralariga qanday qilib sovuqchilik tushganiga hech aqli bovar qilmasdi. Biroz vaqt oʻtib yana qoʻngʻiroq qilishga tushdi. Yana 2 ta chaqiruv va nihoyat eri javob berdi
- Alooo, ha nima deysan?!
- Juda kech boʻlib ketti-ku, uyga kelasizmi degandim.
- Men senga uyga boraman deb aytdimmi?! Qaytib qoʻngʻiroq qilma!
Samiraning koʻzidan achchiq yosh chiqdi. Nahotki u sevgan inson shunchalar oʻzgardi? Juda qoʻpol, qoʻrs odamga aylanib ketdi... Axir turmush qurganlariga endi 3 yil boʻladi, hozir hayotlarining eng shirin davri boʻlsa!
* * *
Oradan 4 kun oʻtdi. Azizdan haligacha darak yoʻq. Samira nima qilarini bilmay qoldi. Bu yoqda oy tugayapti... Ijaraga, gazga, suvga, svetga pul toʻlash kerak. Roʻzgʻorning ham tagi koʻrinib qoldi. Qizi Shirina hali kichkina. Unga ham taglik, kiyim-kechaklar zarur. Eriga ming marta qoʻngʻiroq qildi, qani javob bersa! Sms lar yozdi, barcha tanish-bilishlaridan erini surishtirdi... Qiziq, erini kimdan soʻrasa " Bilmayman... Xabarim yoʻq" degan javobni oldi.
- Nomard! Noinsof! Meni goʻdak bolam bir yolgʻiz tashlab ketdi-ya!
Samira oʻksinib-oʻksinib yigʻlar, yetim boshiga shuncha koʻrgilik kelganidan qattiq siqilardi. "Qani endi ota-onam boʻlganida, ularnikiga borardim. Bolam bilan kimni uyiga sigʻaman? Hali yoshiga toʻlmagan qizim boʻlsa, bu holimda meni kim ham ishga olardi?!" Samira yetimxonada oʻsgan. Na ota-onasi, na qarindosh urugʻi bor. Yoshligidan mehr koʻrmagan Samira Azizni uchratganida "Shu inson meni baxtli qiladi" deb qattiq ishongandi. Oʻqishni tamomlagach yaxshi bir maktabda oʻqituvchilik qildi. Davlat tomonidan unga 2 xonali uy berildi. Oʻzini ancha yoʻlga qoʻyib olgandi hamki Azizni uchratdi. Uchrardi-yu bor budidan ayrildi. Yosh, sodda Samira Azizning barcha yolgʻonlariga chippa-chin ishondi.
(Qismli Hikoya)
1-QISM
"Quyosh botib, olamni qorongʻu zulmat qoplasa, aslo mahzun bo'lma! Unutmaginki, har botayotgan quyosh ortidan yangi kun, yangi hayot, yangi bir imkon keladi..." (M.f)
- Dadasi shoshmang! Qayerga ketyapsiz bizni tashlab?!
Samira yosh toʻla koʻzlari bilan erining ortidan yurardi. Aziz shkafdan kiyimlarini oldi, barcha zaruriy narsalarini yigʻishtirdi. U ancha asabiy, koʻzlari ham xorgʻin koʻrinar, Samiraning yigʻlab siqtashlariga umuman parvo qilmas, shoshilganicha narsalarini olib eshik tomon yurdi.
- Qayerga ketyapsiz deyapman!
- Bas!!!
Aziz vajohat bilan Samiraga shunday baqirdiki, uy ichi bir qalqib ketgandek boʻldi.
- Boʻldi qilasanmi yoʻqmi?! Meni oʻz holimga qoʻyasanmi yoʻqmi?! Sendan koʻnglim qolgan, nega tushunmaysan shuni?
Samira erining qarshisiga yigʻlagan koʻyi tiz choʻkib oʻtirib qoldi.
- Jon Aziz aka! Mayli meni oʻylamsayiz ham, qizimizni oʻylang. U hali goʻdak-ku! Qizimiz uchun bunday qilmang, bizni tashlab ketmang!
Aziz ayoliga qaramaygina asta gapirdi.
- Samira! Bilaman yaxshi ayolsan, yaxshi onasan, lekin yaxshi turmush oʻrtoq boʻlolmading, men orzu qilgandek ayol boʻlolmading. Xayr. Qizimizga yaxshi qara.
Aziz shunday dedi-yu eshikni qarsillatib yopib chiqib ketdi. Samira oʻtirgan joyida anchagacha yigʻlab qoldi. Aziz juda oʻzgarib ketdi. Ular ilk bor tanishganlarida qanday yigit edi?! Shirinsoʻz, mehribon, juda eʼtiborli... Endichi?! Erkak kishining koʻnglini bilib boʻlmas ekan. Birdan Shirina yigʻlab qoldi. Samira koʻz yoshlarini artib qizalogʻini yoniga bordi, uni ovutib yana uxlatib qoʻydi. "Mayli aylanib-aylanib qaytib keladilar" oʻyladi Samira. Hech narsa boʻlmagandek uylarni yigʻishtirdi, kir yuvdi, kechga eri yaxshi koʻrgan mantini pishirdi. Kechgi ovqat payti keldi hamki Azizdan darak yoʻq. Bir soat, ikki soat, toʻrt soat... Oxiri boʻlmadi eriga qoʻngʻiroq qildi. "Tuuuut-tuuuuut!" Ketma-ket chalingan uzun gudoklar... Aziz telefonini koʻtaray demasdi.Samiraning yuragi siqildi. Erining bu qadar befarq boʻlib ketgani uni hayron qoldirar, oralariga qanday qilib sovuqchilik tushganiga hech aqli bovar qilmasdi. Biroz vaqt oʻtib yana qoʻngʻiroq qilishga tushdi. Yana 2 ta chaqiruv va nihoyat eri javob berdi
- Alooo, ha nima deysan?!
- Juda kech boʻlib ketti-ku, uyga kelasizmi degandim.
- Men senga uyga boraman deb aytdimmi?! Qaytib qoʻngʻiroq qilma!
Samiraning koʻzidan achchiq yosh chiqdi. Nahotki u sevgan inson shunchalar oʻzgardi? Juda qoʻpol, qoʻrs odamga aylanib ketdi... Axir turmush qurganlariga endi 3 yil boʻladi, hozir hayotlarining eng shirin davri boʻlsa!
* * *
Oradan 4 kun oʻtdi. Azizdan haligacha darak yoʻq. Samira nima qilarini bilmay qoldi. Bu yoqda oy tugayapti... Ijaraga, gazga, suvga, svetga pul toʻlash kerak. Roʻzgʻorning ham tagi koʻrinib qoldi. Qizi Shirina hali kichkina. Unga ham taglik, kiyim-kechaklar zarur. Eriga ming marta qoʻngʻiroq qildi, qani javob bersa! Sms lar yozdi, barcha tanish-bilishlaridan erini surishtirdi... Qiziq, erini kimdan soʻrasa " Bilmayman... Xabarim yoʻq" degan javobni oldi.
- Nomard! Noinsof! Meni goʻdak bolam bir yolgʻiz tashlab ketdi-ya!
Samira oʻksinib-oʻksinib yigʻlar, yetim boshiga shuncha koʻrgilik kelganidan qattiq siqilardi. "Qani endi ota-onam boʻlganida, ularnikiga borardim. Bolam bilan kimni uyiga sigʻaman? Hali yoshiga toʻlmagan qizim boʻlsa, bu holimda meni kim ham ishga olardi?!" Samira yetimxonada oʻsgan. Na ota-onasi, na qarindosh urugʻi bor. Yoshligidan mehr koʻrmagan Samira Azizni uchratganida "Shu inson meni baxtli qiladi" deb qattiq ishongandi. Oʻqishni tamomlagach yaxshi bir maktabda oʻqituvchilik qildi. Davlat tomonidan unga 2 xonali uy berildi. Oʻzini ancha yoʻlga qoʻyib olgandi hamki Azizni uchratdi. Uchrardi-yu bor budidan ayrildi. Yosh, sodda Samira Azizning barcha yolgʻonlariga chippa-chin ishondi.