- Va alaykum assalom...
Nodir aka Behzodni bag'riga bosdi. Beixtiyor ko'zlariga yosh keldi.
- Qani, kiring ichkariga.
Birgalashib hammalari ichkariga kirdilar. Behzod anchagacha gapni nimadan boshlashni bilolmay qoldi. Nodir aka ham, Nargiza opa ham, Malika ham jim edilar. Hamma o'z ko'nglicha nimalarnidir o'ylay ketdi. Nargiza opa "Hozir Maftunani so'rasa, nima deb javob beramiz...?"deya o'ylar, qandaydur ichki hijolatchilik yuzida namoyon bo'lar edi. Nihoyat uzoq choʻzilgan sukutni Malika buzdi.
- Aka... Ancha qiyinchilik ko'ribsiz... Vatanga qaytishingiz ham oson bo'lmagandir?
- Haa... Yaratgan bizni tashlab qo'ymadi, alhamdulillah... Biz ham hech vaqt undan umidimizni uzmadik. Qilgan sabrlarimiz, Allohga xush keldi... Uning sinovi og'ir bo'ldi, biz shu 5 yil ichi juda koʻp qadrli narsalarimizni yoʻqotdik... Sog'ligimizni, yoshligimizni, orzularimizni... Lekin bu bilan hayot to'xtab qolmadi. Biz Allohning izni va karami ila qaytdik! Onamizning diydoriga to'ydik! Yaqinlarimiz bag'rini to'ldirdik!
Behzodning gaplari hammani yig'latdi. Behzod bir oz nafas rostlagach yana gapida davom etdi.
- Eshitdim.... Maftuna... Yo'g'ee, Maftunaxonni turmushga beribsizlar, ilohim baxtli bo'lsin... Tanlagan insoni bilan uzoq yil shod xurramlikda yashasin!
Nargiza xola ham, Nodir aka ham biroz o'ng'aysizlandi.
- O'g'lim... Sizni qaytishizni rossa kutdik. Shaxsan o'zim nechta joydan izladim... Keyin... Keyin odamlarning gap so'zlari urchib ketdi. Shunga majbur bo'ldik.
- Mayli... Alloh peshonamizga yozmagan narsa bizniki bo'lmaydi hech qachon. Maftunaxon menga, men esa unga nasib qilmagan ekanmiz, na chora?! Taqdirga tan berishdan boshqa iloj yoʻq. O'zingizni ayblamang, iltimos. Axir aytiahadi-yu Bandasini ming yugurgani - Allohni bir buyurgani deb. Biz qancha harakat qilmaylik, baribir Allohimning aytgani bo'ladi.
- To'g'ri aytasiz o'g'lim. Sizdek aqlli, tushungan yigitni tarbiya qilgan onangizga rahmat!
Behzod jilmaydi. Uning lablari jilmayardi-yu, lekin ko'zlari kulmasdi. Ko'zlaridagi iztirob yaqqol ko'rinib turar edi.
- Onajon...
Behzod Nargiza opaga yuzlandi. So'mkasidan uy hujjatlarini oldi.
- Bu qizingiz oyimga sovgʻa qilgan uyni hujjatlari. Olib qo'ying...
Nargiza opa keskin bosh chayqadi. Nodir aka ham Behzodning bu ishidan ranjidi.
- Nimalar qilyapsiz o'g'lim?! Axir bu hadya-ku?! U qaytarib olinmaydi!
- Onajon... Iltimos oling... Men bu uyda yasholmayman... Bu uy menga azobli sevgimni doim eslatib turadi... Qizingiz, Alloh undan rozi bo'lsin! Onamni hecham yolg'izlatib qo'ymabdi. Doim hollaridan xabar olibdi. Oylab ishlab pul yigʻib olgan uyini onamga beribdi.
Behzod shu gapni gapirib yig'lab yubordi. Nodir aka va Nargiza opadan uyalganidan yuzini yerga qaratdi. Lekin ko'z yoshlarini hech ham to'xtatolmadi.
- Maftunadan ham, sizlardan ham xafamasman. Barchalaring samimiy, ochiqkoʻngil insonsizlar... Lekin bu uyni qabul qilolmayman. Men va onam boshqa joyga ko'chib ketmoqchimiz, bu yerlardan uzoqroqqa ketamiz...
- Lekin qiynalib qolasizlarda o'g'lim...
- Alloh suygan bandasiga qiyinchilik beradi... Mayli qiynalsak ham, bir amallaymiz. Inshalloh qiyinchilikni bergan Alloh, yengillikni ham beradi!
Nargiza opa bazo'r uy hujjatlarini oldi. Behzod ketish uchun asta o'rnidan qo'zg'aldi.
- Men endi boray... Uyda qilinadigan bir qancha ishlar bor. Narsalarimizni hozirlayapmiz... Erta-indin ketamiz. Ketayotib uy kalitini albatta tashlab ketaman!
- Xoʻp o'g'lim. Qayerda bo'lsangiz ham Allohimni panohida boʻling.
- Rahmat ilohim...
* * *
Maftuna Behzodning uyni qaytarib berganini va tez kunda bu yerlardan uzoqqa bir umrga ketishini eshitib yuragini changallab qoldi. Xuddiki kimdir o'tkir tig'li pichoqni ko'ksiga qayta-qayta zarb bilan botirib olayotgandek joni azoblandi. So'nggi bor bo'lsada uni yaqindan ko'rsaydi! So'nggi bor ovozini eshitsaydi! Lekin... Qanday boradi?! Qanday u bilan gaplashadi?! "Bir yoʻlini topishim kerak... U bilan gaplashib olishim shart!" Maftuna o'ylay-o'ylay bir ilojini topgandek bo'ldi.
Nodir aka Behzodni bag'riga bosdi. Beixtiyor ko'zlariga yosh keldi.
- Qani, kiring ichkariga.
Birgalashib hammalari ichkariga kirdilar. Behzod anchagacha gapni nimadan boshlashni bilolmay qoldi. Nodir aka ham, Nargiza opa ham, Malika ham jim edilar. Hamma o'z ko'nglicha nimalarnidir o'ylay ketdi. Nargiza opa "Hozir Maftunani so'rasa, nima deb javob beramiz...?"deya o'ylar, qandaydur ichki hijolatchilik yuzida namoyon bo'lar edi. Nihoyat uzoq choʻzilgan sukutni Malika buzdi.
- Aka... Ancha qiyinchilik ko'ribsiz... Vatanga qaytishingiz ham oson bo'lmagandir?
- Haa... Yaratgan bizni tashlab qo'ymadi, alhamdulillah... Biz ham hech vaqt undan umidimizni uzmadik. Qilgan sabrlarimiz, Allohga xush keldi... Uning sinovi og'ir bo'ldi, biz shu 5 yil ichi juda koʻp qadrli narsalarimizni yoʻqotdik... Sog'ligimizni, yoshligimizni, orzularimizni... Lekin bu bilan hayot to'xtab qolmadi. Biz Allohning izni va karami ila qaytdik! Onamizning diydoriga to'ydik! Yaqinlarimiz bag'rini to'ldirdik!
Behzodning gaplari hammani yig'latdi. Behzod bir oz nafas rostlagach yana gapida davom etdi.
- Eshitdim.... Maftuna... Yo'g'ee, Maftunaxonni turmushga beribsizlar, ilohim baxtli bo'lsin... Tanlagan insoni bilan uzoq yil shod xurramlikda yashasin!
Nargiza xola ham, Nodir aka ham biroz o'ng'aysizlandi.
- O'g'lim... Sizni qaytishizni rossa kutdik. Shaxsan o'zim nechta joydan izladim... Keyin... Keyin odamlarning gap so'zlari urchib ketdi. Shunga majbur bo'ldik.
- Mayli... Alloh peshonamizga yozmagan narsa bizniki bo'lmaydi hech qachon. Maftunaxon menga, men esa unga nasib qilmagan ekanmiz, na chora?! Taqdirga tan berishdan boshqa iloj yoʻq. O'zingizni ayblamang, iltimos. Axir aytiahadi-yu Bandasini ming yugurgani - Allohni bir buyurgani deb. Biz qancha harakat qilmaylik, baribir Allohimning aytgani bo'ladi.
- To'g'ri aytasiz o'g'lim. Sizdek aqlli, tushungan yigitni tarbiya qilgan onangizga rahmat!
Behzod jilmaydi. Uning lablari jilmayardi-yu, lekin ko'zlari kulmasdi. Ko'zlaridagi iztirob yaqqol ko'rinib turar edi.
- Onajon...
Behzod Nargiza opaga yuzlandi. So'mkasidan uy hujjatlarini oldi.
- Bu qizingiz oyimga sovgʻa qilgan uyni hujjatlari. Olib qo'ying...
Nargiza opa keskin bosh chayqadi. Nodir aka ham Behzodning bu ishidan ranjidi.
- Nimalar qilyapsiz o'g'lim?! Axir bu hadya-ku?! U qaytarib olinmaydi!
- Onajon... Iltimos oling... Men bu uyda yasholmayman... Bu uy menga azobli sevgimni doim eslatib turadi... Qizingiz, Alloh undan rozi bo'lsin! Onamni hecham yolg'izlatib qo'ymabdi. Doim hollaridan xabar olibdi. Oylab ishlab pul yigʻib olgan uyini onamga beribdi.
Behzod shu gapni gapirib yig'lab yubordi. Nodir aka va Nargiza opadan uyalganidan yuzini yerga qaratdi. Lekin ko'z yoshlarini hech ham to'xtatolmadi.
- Maftunadan ham, sizlardan ham xafamasman. Barchalaring samimiy, ochiqkoʻngil insonsizlar... Lekin bu uyni qabul qilolmayman. Men va onam boshqa joyga ko'chib ketmoqchimiz, bu yerlardan uzoqroqqa ketamiz...
- Lekin qiynalib qolasizlarda o'g'lim...
- Alloh suygan bandasiga qiyinchilik beradi... Mayli qiynalsak ham, bir amallaymiz. Inshalloh qiyinchilikni bergan Alloh, yengillikni ham beradi!
Nargiza opa bazo'r uy hujjatlarini oldi. Behzod ketish uchun asta o'rnidan qo'zg'aldi.
- Men endi boray... Uyda qilinadigan bir qancha ishlar bor. Narsalarimizni hozirlayapmiz... Erta-indin ketamiz. Ketayotib uy kalitini albatta tashlab ketaman!
- Xoʻp o'g'lim. Qayerda bo'lsangiz ham Allohimni panohida boʻling.
- Rahmat ilohim...
* * *
Maftuna Behzodning uyni qaytarib berganini va tez kunda bu yerlardan uzoqqa bir umrga ketishini eshitib yuragini changallab qoldi. Xuddiki kimdir o'tkir tig'li pichoqni ko'ksiga qayta-qayta zarb bilan botirib olayotgandek joni azoblandi. So'nggi bor bo'lsada uni yaqindan ko'rsaydi! So'nggi bor ovozini eshitsaydi! Lekin... Qanday boradi?! Qanday u bilan gaplashadi?! "Bir yoʻlini topishim kerak... U bilan gaplashib olishim shart!" Maftuna o'ylay-o'ylay bir ilojini topgandek bo'ldi.