Sabr
Biz har doim rejalar tuzamiz, o'zimizcha deadline lar qo'yamiz va qilishimiz kerak bo'lgan ishlarni belgilab chiqamiz. Va keyin rejalarni birin ketin amalga oshirishni boshlaymiz. Bir oy o'tadi, 2 oy, 1 yil va birdan qilayotgan ishlarimiz ancha ko'p vaqt olganday tuyiladi va erishgan natijalarimiz arzimasdek ko'rinadi.
Lekin bir narsaga etibor bermaymiz yani 1 yil oldingi hech narsani bilmaydigan, o'rganyotgan sohamizda yoki fanimizda odamlar bilan gaplashsak bir chekkalarda turadigan holatdan, shu narsada odamlarga malumot bera oladigan, shu tilda bemalol kunlik narsalarni tushanadigan darajaga erishdik.
Siz o'qish yo'lini tanlar ekansiz, uzoq samarasi keyin (ancha keyin) ko'rinadigan yo'lni tanlayotgan bo'lasiz. To'g'ri bazi istisnolar bo'lishi mumkin lekin aksariyat holatlarda yo'l uzun bo'ladi. Bitta chet tilini yaxshi darajada o'rganish uchun kamida 8 oy yoki 1 yil vaqt sarflash kerak. Tibbiyotda mutaxasis bo'lish uchun kamida 8 yil o'qish kerak. Jurnalist bo'lish uchun kamida bakalavr darajasi kerak(bu yerda rasmiy haqida gap ketyabdi).
Yani bu yo'lda vaqt siz to'lashingiz kerak bo'lgan eng birinchi to'lovdir, bir vaqtni o'zida siz bazi boshqa narsalar bilan kurashishingiz kerak masalan FOMO (Fear Of Missing Out), yani boshqalardan qolib ketganlik hissi, qizlarda bilmadim lekin erkaklarda bu narsa juda kuchli bo'ladi. Siz ulg'ayarkansiz, oiladagi masulyatlar yoki aniqrog'i oiladagi bazi rollar sizga o'tishni boshlaydi.
Hamma sizdan nimadur kutayotgandek his qilasiz(aslida bunday bo'lmasa ham) va sizni shunday vaziyatda bu masulyatlarni olishni o'rniga nimadirni o'rganyotganingiz sizga qandaydur noqulay hissiyotlar beradi.
Bu qilayotgan ishlaringizni yoki o'qishlaringizga halaqit beradi, boshingizni ichidagi, Mirshakar aytgandek, kichkina odamcha doim nimalarnidur pichirab sizni chalg'itishga harakat qiladi. O'zingizga shubha bilan qarashni boshlaysiz, huddika hamma qilgan qarorlaringiz xatodek ko'rinadi. Va bunday narsalarni menimcha ko'p insonlar boshdan kechirishadi, bazilar bu ichki ovozlarga quloq solib bu yo'ldan chiqishadi, bazilar esa nima bo'lgandaham davom etishadi va katta narsalarga erishishadi.
Dostoevskiyning Jinoyat va Jazo asarida o'sha davrdagi bir talabaning(umuman ko'p narsa aniq tasvirlangan) hayoti va holati tasvirlangan va undagi ko'p narsalar bugungi kundagi bizdagi talabalar hayotiga ham to'g'ri keladi.
Lekin bir narsa aniqki har doim yo'ldagi to'siqlarga qaramay davom etganlar, dunyoda katta ishlar qilishgan va har doim shular eslanadi. Bunday holatlarda omadni ham o'rni bor albatta va u boshqa bir katta post qilishga arziydigan mavzu.
Qanday eshitilinadi bilmadim lekin hayot o'sha yo'ldan qo'chib ketadiganlarga(quitters) to'la, bir narsani shu yerda ochiqlab ketish kerak. Chiquvchilarning darajasi bo'lmaydi yani siz yo'lni boshida chiqasizmi yoki eng oxiridan oldinmi farqi yo'q siz quitter deb belgilanasiz.
O'tgan yili Oktyabrda ingliz tili uchun bir guruh ochilgandi, dastlabki kunlar guruhda 40+ o'quvchi bor edi va Martning o'rtalariga kelib guruhda 7 ta odam qoldi va bu ko'plab boshqa guruhlarda ham takrorlangan. Bu holatda faqat o'quchilarni ayblash noto'g'ri bo'ladi albatta bunda ustoz, xona, tizim va boshqa narsalarning ham tasiri bor lekin baribir bu guruhdagi 33 ta o'quvchi shunchaki tilni o'rganishni to'xtatib qo'yishdi ular markazni yoki ustozni o'zgartirishlari mumkin edi.
Bunday holatlarda siz ega bo'ladigan eng yaxshi skillardan biri bu albatta sabrli bo'lish. Agar sizda sabr bo'lmasa 2 oy ingliz tilidan kurslarga qatnab hali ham bu tilda gapira olmaslikga yoki nimanidur o'qib tushunmaslikga bardosh bera olmaysiz. Agar sabrsiz bo'lsangiz umuman biron narsa o'rgana olmaysiz chunki o'rganish jarayonida har xil bosqichlar bor va har doim siz eng pastki yani juda ham noqulay bosqichni boshdan kechirishingiz kerak-tushunarsiz bosqich.
Biz har doim rejalar tuzamiz, o'zimizcha deadline lar qo'yamiz va qilishimiz kerak bo'lgan ishlarni belgilab chiqamiz. Va keyin rejalarni birin ketin amalga oshirishni boshlaymiz. Bir oy o'tadi, 2 oy, 1 yil va birdan qilayotgan ishlarimiz ancha ko'p vaqt olganday tuyiladi va erishgan natijalarimiz arzimasdek ko'rinadi.
Lekin bir narsaga etibor bermaymiz yani 1 yil oldingi hech narsani bilmaydigan, o'rganyotgan sohamizda yoki fanimizda odamlar bilan gaplashsak bir chekkalarda turadigan holatdan, shu narsada odamlarga malumot bera oladigan, shu tilda bemalol kunlik narsalarni tushanadigan darajaga erishdik.
Siz o'qish yo'lini tanlar ekansiz, uzoq samarasi keyin (ancha keyin) ko'rinadigan yo'lni tanlayotgan bo'lasiz. To'g'ri bazi istisnolar bo'lishi mumkin lekin aksariyat holatlarda yo'l uzun bo'ladi. Bitta chet tilini yaxshi darajada o'rganish uchun kamida 8 oy yoki 1 yil vaqt sarflash kerak. Tibbiyotda mutaxasis bo'lish uchun kamida 8 yil o'qish kerak. Jurnalist bo'lish uchun kamida bakalavr darajasi kerak(bu yerda rasmiy haqida gap ketyabdi).
Yani bu yo'lda vaqt siz to'lashingiz kerak bo'lgan eng birinchi to'lovdir, bir vaqtni o'zida siz bazi boshqa narsalar bilan kurashishingiz kerak masalan FOMO (Fear Of Missing Out), yani boshqalardan qolib ketganlik hissi, qizlarda bilmadim lekin erkaklarda bu narsa juda kuchli bo'ladi. Siz ulg'ayarkansiz, oiladagi masulyatlar yoki aniqrog'i oiladagi bazi rollar sizga o'tishni boshlaydi.
Hamma sizdan nimadur kutayotgandek his qilasiz(aslida bunday bo'lmasa ham) va sizni shunday vaziyatda bu masulyatlarni olishni o'rniga nimadirni o'rganyotganingiz sizga qandaydur noqulay hissiyotlar beradi.
Bu qilayotgan ishlaringizni yoki o'qishlaringizga halaqit beradi, boshingizni ichidagi, Mirshakar aytgandek, kichkina odamcha doim nimalarnidur pichirab sizni chalg'itishga harakat qiladi. O'zingizga shubha bilan qarashni boshlaysiz, huddika hamma qilgan qarorlaringiz xatodek ko'rinadi. Va bunday narsalarni menimcha ko'p insonlar boshdan kechirishadi, bazilar bu ichki ovozlarga quloq solib bu yo'ldan chiqishadi, bazilar esa nima bo'lgandaham davom etishadi va katta narsalarga erishishadi.
Dostoevskiyning Jinoyat va Jazo asarida o'sha davrdagi bir talabaning(umuman ko'p narsa aniq tasvirlangan) hayoti va holati tasvirlangan va undagi ko'p narsalar bugungi kundagi bizdagi talabalar hayotiga ham to'g'ri keladi.
Lekin bir narsa aniqki har doim yo'ldagi to'siqlarga qaramay davom etganlar, dunyoda katta ishlar qilishgan va har doim shular eslanadi. Bunday holatlarda omadni ham o'rni bor albatta va u boshqa bir katta post qilishga arziydigan mavzu.
Qanday eshitilinadi bilmadim lekin hayot o'sha yo'ldan qo'chib ketadiganlarga(quitters) to'la, bir narsani shu yerda ochiqlab ketish kerak. Chiquvchilarning darajasi bo'lmaydi yani siz yo'lni boshida chiqasizmi yoki eng oxiridan oldinmi farqi yo'q siz quitter deb belgilanasiz.
O'tgan yili Oktyabrda ingliz tili uchun bir guruh ochilgandi, dastlabki kunlar guruhda 40+ o'quvchi bor edi va Martning o'rtalariga kelib guruhda 7 ta odam qoldi va bu ko'plab boshqa guruhlarda ham takrorlangan. Bu holatda faqat o'quchilarni ayblash noto'g'ri bo'ladi albatta bunda ustoz, xona, tizim va boshqa narsalarning ham tasiri bor lekin baribir bu guruhdagi 33 ta o'quvchi shunchaki tilni o'rganishni to'xtatib qo'yishdi ular markazni yoki ustozni o'zgartirishlari mumkin edi.
Bunday holatlarda siz ega bo'ladigan eng yaxshi skillardan biri bu albatta sabrli bo'lish. Agar sizda sabr bo'lmasa 2 oy ingliz tilidan kurslarga qatnab hali ham bu tilda gapira olmaslikga yoki nimanidur o'qib tushunmaslikga bardosh bera olmaysiz. Agar sabrsiz bo'lsangiz umuman biron narsa o'rgana olmaysiz chunki o'rganish jarayonida har xil bosqichlar bor va har doim siz eng pastki yani juda ham noqulay bosqichni boshdan kechirishingiz kerak-tushunarsiz bosqich.