Ba'zida nimadir yozishga har doimgidan ham ko'proq harakat qilasiz. Lekin aynan shunday holatda, hech narsa yoza olmaysiz. Yozganlaringiz yoki o'zingizga yoqmaydi, yoki umuman bitta jumla ham yoza olmaysiz.

Buni faqat blog yuritish nuqtai nazaridan aytmayapman. Yozuvchi, shoirlar, rassomlar ham buni his qilishadi deb o'ylayman. Yozish, ijod qilish, xuddi o'z-o'zidan sodir bo'lishi kerak bir jarayonga o'xshaydi. Ijodkor "suv kabi oqishi" kerak.

O'zingizni majburlab, biror narsa yoza olmaysiz. O'zingizni majburlab, musiqa yarata olmaysiz. Nimadir chiqarishim kerakku, deb yaxshi kino suratga ololmaysiz... Buni ijod bilan bog'liq barcha sohalarga nisbatan qo'llash mumkin.

Eng qizig'i, ijodkorda bunday sharoit, o'y uzoq vaqtlik jimlikdan so'ng yoki muvaffaqiyatsiz ijod mahsulidan keyin paydo bo'ladi. Ya'ni, aytaylik birorta yozgan/yaratgan asaringiz unchalik yaxshi baholanmadi. Tezda boshqa biror asar yaratishni, oldingi muvaffaqiyatsizlikni yuvib ketishni xohlaysiz. Bu esa ahvolni battar yomonlashtiradi. Ijodkor, bir qarashda muvaffaqiyatli ijod eng zarur bo'lgan bir vaqtda, aksiga olib, bir qancha muddat hech narsa yarata olmay qoladi.

Mana shunday paradoks. Ko'pincha muvaffaqiyat yana bir muvaffaqiyatga sabab bo'ladi. Muvaffaqiyatsizlik esa kim uchundir so'nggi manzilga aylanishi mumkin.

@Bookerberg