​​Янги оҳори устида кўйлаклар тайерланган;
Пойафзаллар тозалаб эшик тагига қўйилган.
- Қани бўлинглар тез тез, ҳаммом совимасдан чўмилиб олинглар.
- Чўмилгим келмаяпти, - харшаха қилади укам.
- Бугун табаррук кун, бугун чўмилиш шарт.
- Нимага?
- Одам танасида шунақа жой бўларканки, у қанча чўмилма ювилмас экан. Фақат йилда бир кун унга сув тегаркан. Ўша кун бугун. Ҳайит олди - Арафа.
- У жой қаерда экан? Ювилмайдиган жой қаеримизда, ая?
Мен укаларимдан каттароқ бўлганим учун бу саволни беришга уялардим.

Бугун ўзим онаман, бошқа даврдамиз ва бу каби “ривоят”ларни ўйлаб топилган эканини ҳам биламан. Аммо ҳайит олди болаларни чўмилтириш одати шаклланиб бўлган.

Ҳар сафар бу ривоятни эсласам: Рост бўлсачи, деб қўядиган онамни боласиман, шукур.

Аввалги Ҳайитларни соғинамиз, бошқача бўларди, дея ичимизда бир хўрсинамиз. Тўғри, оҳори тўкилмаган кийим кутмай қўйган болаларимиз, талаблар ўзгарган, замон ўзгарган.

Фақат:
Бугунги Ҳайитларимиз эртага - фарзандларимизнинг соғинчига айланади.

Ҳайитингиз муборак.
Ҳайитимиз муборак.