Men o‘z san’atimdan tashqarida yasholmayman. Biroq hech qachon uni dunyodan ustun qo‘ymaganman. Aksincha, bu san’at menga shuning uchun ham kerakki, u o‘zini hech kimdan, hech narsadan chetga olmaydi, san’atkor va bir inson sifatida hamma odamlarning hayoti bilan nafas olishimga imkon beradi. San’at men uchun yolg‘iz ijodkorning ermagi emas, umumiy azob-uqubatlar va quvonchlarning qamrovli manzarasini chizish orqali iloji boricha ko‘proq odamlarga ta’sir etish usulidir. San’at ijodkorni o‘z qobig‘ida o‘ralashib qolishiga yo‘l qo‘ymaydi, uni eng oddiy va eng umumiy haqiqatga bo‘ysundiradi. Ko‘pincha, o‘zini o‘zgalardan boshqacharoq his qilib, san’atkorlik qismatini tanlaganlar tez orada o‘z san’atlarini va o‘zgalarga o‘xshamagan xosliklarini nima bilan oziqlantirishni bilmay qoladilar-da, o‘zlari boshqalardan hech nima bilan farq qilmasligini tan olish zarurligini tushunib qoladilar. San’atkor, ayni shunday, o‘zi bilan boshqalar orasidagi — o‘zi chetlab o‘tolmaydigan go‘zallik va uzilib ketolmaydigan insoniy umumiylik orasidagi yo‘lning o‘rtasida zir yuguraverib shakllanadi. Shuning uchun ham haqiqiy san’atkorlar hech narsani e’tibordan soqit qilmaydi, ular hukm chiqarishni emas, tushunishni o‘z burchlari deb biladilar. Mabodo, ular bu dunyoda kimningdir tomonini tanlaydigan bo‘lsalar, Nitsshening ulug‘ hikmatiga ko‘ra, biron bir hakam emas, ishchimi, ziyolimi — kim bo‘lishidan qati nazar — faqat bunyodkor boshqaradigan jamiyatga tarafdor bo‘lishga burchlidirlar.

Kamyu

@javlonjovliyev