Умид шамчаси
Бир кун эски қишлоқда кучли довул бўлиб ўтди. Довул барча уйларга зарар етказди ва деярли бутун қишлоқни вайрон қилди. Аммо бир кулбада яшайдиган кичик оила ҳаётдан умидини узмади.
Оиланинг отаси кечаси болаларига шундай деди:
— «Шам ёнаётган экан, бизда имконият бор.»
Аммо шам ёқиб турган ёғоч идиш ҳам эски ва яроқсиз эди. Бола шундай деб сўради:
— «Дада, агар шам ўчиб қолсачи?»
Ота жилмайиб жавоб берди:
— «Шунда биз ўз қалбимиздаги умид шамчасини ёқамиз. Фақат шам эмас, қалбингда ҳам ёруғлик бўлиши керак.»
Орадан кунлар ўтди. Довулдан кейин қишлоқ аҳли бирлашиб, ҳар бир уйда қайта-қурилиш ишларини бошлади. Ўша кичик оила бошқаларга ёрдам берди ва ўз уйини ҳам тиклади. Охирида барча қишлоқ янги, мустаҳкам ва чиройли бўлиб қолди.
Улар ҳар доим шундай деб эслашарди:
«Ҳаётда қанчалик қийин бўлмасин, қалбингдаги умид шамчасини ўчирмасанг, ҳаммаси яхши бўлади.»
Ҳикоянинг сабоқлари:
1. Ҳар қандай қийинчиликни енгиш учун умид керак.
2. Умидни сақлаб қолган инсонлар ҳаётнинг энг қийин синовларидан муваффақиятли ўтишади.
✍ https://t.me/abdulla_rumiy - Қахва ёки чой устида ўқиш учун сатрлар