Биз таҳлил қилмоқчи бўлган асарлардаги (Чингиз Айтматовнинг “Оқ кема”
ҳамда Мурод Муҳаммад Дўстнинг “Мустафо” қиссалари) қария образлари идеал
қария концепти (оқил, доно, тажрибали, насиҳатгўй, мўйсафид) эмас, балки кўпроқ
бахтсиз, нотавон, давр қурбонига айланган “бечора” образида намоён бўлади.
Ҳар иккала қиссада бечора, тобе ва шахсий “мен”ига эга бўлмаган чоллар образи
бўртиб кўринади. Бу ХХ асрнинг 70 йиллари Совет Иттифоқи таркибида бўлган,
ўзбек-қирғиз халқлари оддий қишлоқ одамларининг “бечора”, “кичкина”, “фақир”,
зўравонларга сўзсиз бўйсуниши табиатига сингиб кетган қисмат эгаларининг
бадиий ифодасидир.