Бошқа ёқдан келгани боис ҳаммамиз уни “ажнабий” деб атардик. Дастлаб
кўпчиликка унинг деярли харобага айланган, тўкилай деб турган уйни ижарага
олиши шубҳали туюлди. Негаки бу уйга анчадан буён одам қадами тегмаган, йиллаб
қаровсизлигидан файзи қочган эди. Уй эгасини эса ҳеч ким кўрмаган, чамаси, у бу
атрофда яшамас ҳам эди.
Бу номаълум кимсада киши билмас қандайдир сир борлигини қишлоқдагилар
биринчи кўришдаёқ пайқашганди. У мудом бир хил кийим ‒ қоп-қора костюм
шимда юрар, қўлида ҳам қачон қараса, қора чарм портфель бўларди.
Кўзлари эса мунгли, нигоҳларини ердан узмас, ҳеч ким билан гаплашмасди
(унинг ҳатто овозини ҳам ҳеч кимса эшитмаганди).