#Ҳаётий ҳикоя
Уч ота
Фожиадан умидгача. Бугунги кун одамлари орасидаги турфа тақдирлар ҳақида.
Иш юзасидан одамлар орасида кўп бўламиз. Қуйида ўзим гувоҳи бўлганим, фарзандларини илмли-ҳунарли қилиш учун ўзини ўтга-чўғга ураётган оталар тақдири ҳақидаги уч ҳикоя.
📝Икки ойлик сафар
Фарғона халқаро аэропортида мен кутаётган рейс Новосибирск шаҳридан соат 15:00да келиб қўниши керак эди.
Аэропортга кираверишда тумонат одам тўпланган. Кимдир кузатгани чиққан, яна кимдир яқини чиқишини кутяпти.
Соат 15:00дан ўтди. Рейсдан дарак йўқ. Номаълум сабабларга кўра, кутилаётган рейс соат 16:00да келишини айтишди.
Маҳаллий аэропортларда йўловчиларни кузатувчилар ва кутиб олувчилар учун алоҳида кутиш биноси йўқ. Фарғона аэропорти ҳам бундан мустасно эмас. Ташқарида эса этни жунжиктирадиган совуқ. Кечиккан рейс сабаб яқинини кутиб олгани чиққанлар аллақачон совқота бошлаган эди. Бундай пайтда термосда иссиқ қаҳва тайёрлаб сотувчиларнинг бозори чаққон...
Чиқиш йўлаги яқинида тўрт киши давра қуриб суҳбатлашиб турарди. Улардан бири ички ишлар ходими билан салом-алик қилганимга эътибор қаратиб, ундан рейс кечикиши сабаби тўғрисида маълумот олган-олмаганимни сўраб қолди. Савол баҳона уларнинг даврасига беихтиёр қўшилдим.
«Шу совуқда яқинингизни кутиб олгани чиқибсизлар-да?» дея сўрадим орадаги жимликка барҳам бериш учун. Улардан бири, ёшроғи «Ҳа-а, поччамизни кутиб олишга чиқдик», дея оғир хўрсинди.
— Поччангиз Россияга кетганига анча бўлганмиди?
– Икки ой... икки ойча бўлганди.
«Эҳ, ука, нималарни айтасиз. Бошимизда шу кўргулик ҳам бор экан-да. Нима бўлганда ҳам Яратганнинг айтгани бўлди. Қўлимиздан нима ҳам келарди?» — дея бошидаги телпагини қўли билан тўғрилагандек бўлиб, аэропорт ичкарисига назар ташлаб қўйди ёши олтмишларга яқинлашган амаки.
Савол нигоҳи билан тикилиб турганимни кўриб, ёш йигит воқеани сўзлаб берди:
«Поччам икки ой аввал Россиянинг Кемерово областига ишлагани кетган эди. Аввал у ҳеч қаерга чиқмаган. Қишлоғимиздаги ёнилғи қуйиш шохобчасида ишлаб, бир яхши кун кечираётган эди.
Икки ўғли олийгоҳга контрактга ўқишга кирди. Поччам севинганидан «ўзим ўқимаганимга яраша, фарзандларимни ўқитай», деб яхши ният қилганди. Бу ёғи рўзғор дегандек. Пул етказа олмай ноиложликдан Россияга кетганди.
Камеровода қурилишда ишлаётган экан. У ернинг ҳавоси жуда совуқ бўлгани учун шамоллаб, ётиб қолибди. Муолажаларга қарамай ўша шифохонада жонини топширибди... Ҳали уйига бир сўм ҳам жўнатгани йўқ эди.
Бечоранинг жасади келиши ҳам қийин бўлди. Яхшилар бор экан. Россияда ишловчи ўзбеклар пул жамғариб, келишига ёрдам қилишди. Барака топишсин! Уйдагилар ҳам қараб туришмади. Мана энди бу рейсда учиб келяпти... Ўзиям барваста, бақувват эркак эди. Ажал келса шу экан-да...»
Бу кишининг сўзларини эшита туриб, аэропортга нима учун келганим ёдимдан чиқди. Самолёт ҳам келиб қўнди. Ичкаридан йўловчилар бирин-кетин чиқиб кела бошлашди. Совуқда қунишиб, яқинларини кутиб ўтирган одамлар бирин-кетин кўздан ғойиб бўлишди.
Мен ҳам ўз ишимни (съёмкани) бошладим. Негадир панжара ортидаги одамлар орасидан яқинининг жонсиз танасини кутиб турган кишиларни ахтарар эдим...
📝Қора пальтоли йўловчи
Якшанба. Қишлоққа бориб, бувимнинг дуосини олиб келишни дилимга тугдим. Заправкага бориб, машинага газ қуйдирдим. Хайрият, навбат йўқ экан. Сўнг машинамни Риштон томон ҳайдадим.
Фарғона шаҳридан Риштон туманига енгил машинада ўртача ҳисобда 45 дақиқа юрилади. Ташқари жуда совуқ эди.
Олтиариқ ҳудудидан ўтаётганимда узоқдан қора кийимда, қора «маска» таққан одам машинани тўхтатгандек бўлиб, илкис қўл кўтарди. Тўхтадим.
— Риштон томонга кетяпсизми?
— Ҳа, ўша томонга. Сиз ҳамми?
— Ҳа. Майлими сиз билан кетиб олсам?
— Ўтиринг, ака...
Йўлда туриб қолган нотаниш йўловчи шошганича машинага ўтирди. Унинг қўлида кирлигидан қорайиб кетган бозор халтаси бор эди. Йўловчининг ҳолатини кўриб, машина печкаси иссиғини янада баландлатдим.
Уч ота
Фожиадан умидгача. Бугунги кун одамлари орасидаги турфа тақдирлар ҳақида.
Иш юзасидан одамлар орасида кўп бўламиз. Қуйида ўзим гувоҳи бўлганим, фарзандларини илмли-ҳунарли қилиш учун ўзини ўтга-чўғга ураётган оталар тақдири ҳақидаги уч ҳикоя.
📝Икки ойлик сафар
Фарғона халқаро аэропортида мен кутаётган рейс Новосибирск шаҳридан соат 15:00да келиб қўниши керак эди.
Аэропортга кираверишда тумонат одам тўпланган. Кимдир кузатгани чиққан, яна кимдир яқини чиқишини кутяпти.
Соат 15:00дан ўтди. Рейсдан дарак йўқ. Номаълум сабабларга кўра, кутилаётган рейс соат 16:00да келишини айтишди.
Маҳаллий аэропортларда йўловчиларни кузатувчилар ва кутиб олувчилар учун алоҳида кутиш биноси йўқ. Фарғона аэропорти ҳам бундан мустасно эмас. Ташқарида эса этни жунжиктирадиган совуқ. Кечиккан рейс сабаб яқинини кутиб олгани чиққанлар аллақачон совқота бошлаган эди. Бундай пайтда термосда иссиқ қаҳва тайёрлаб сотувчиларнинг бозори чаққон...
Чиқиш йўлаги яқинида тўрт киши давра қуриб суҳбатлашиб турарди. Улардан бири ички ишлар ходими билан салом-алик қилганимга эътибор қаратиб, ундан рейс кечикиши сабаби тўғрисида маълумот олган-олмаганимни сўраб қолди. Савол баҳона уларнинг даврасига беихтиёр қўшилдим.
«Шу совуқда яқинингизни кутиб олгани чиқибсизлар-да?» дея сўрадим орадаги жимликка барҳам бериш учун. Улардан бири, ёшроғи «Ҳа-а, поччамизни кутиб олишга чиқдик», дея оғир хўрсинди.
— Поччангиз Россияга кетганига анча бўлганмиди?
– Икки ой... икки ойча бўлганди.
«Эҳ, ука, нималарни айтасиз. Бошимизда шу кўргулик ҳам бор экан-да. Нима бўлганда ҳам Яратганнинг айтгани бўлди. Қўлимиздан нима ҳам келарди?» — дея бошидаги телпагини қўли билан тўғрилагандек бўлиб, аэропорт ичкарисига назар ташлаб қўйди ёши олтмишларга яқинлашган амаки.
Савол нигоҳи билан тикилиб турганимни кўриб, ёш йигит воқеани сўзлаб берди:
«Поччам икки ой аввал Россиянинг Кемерово областига ишлагани кетган эди. Аввал у ҳеч қаерга чиқмаган. Қишлоғимиздаги ёнилғи қуйиш шохобчасида ишлаб, бир яхши кун кечираётган эди.
Икки ўғли олийгоҳга контрактга ўқишга кирди. Поччам севинганидан «ўзим ўқимаганимга яраша, фарзандларимни ўқитай», деб яхши ният қилганди. Бу ёғи рўзғор дегандек. Пул етказа олмай ноиложликдан Россияга кетганди.
Камеровода қурилишда ишлаётган экан. У ернинг ҳавоси жуда совуқ бўлгани учун шамоллаб, ётиб қолибди. Муолажаларга қарамай ўша шифохонада жонини топширибди... Ҳали уйига бир сўм ҳам жўнатгани йўқ эди.
Бечоранинг жасади келиши ҳам қийин бўлди. Яхшилар бор экан. Россияда ишловчи ўзбеклар пул жамғариб, келишига ёрдам қилишди. Барака топишсин! Уйдагилар ҳам қараб туришмади. Мана энди бу рейсда учиб келяпти... Ўзиям барваста, бақувват эркак эди. Ажал келса шу экан-да...»
Бу кишининг сўзларини эшита туриб, аэропортга нима учун келганим ёдимдан чиқди. Самолёт ҳам келиб қўнди. Ичкаридан йўловчилар бирин-кетин чиқиб кела бошлашди. Совуқда қунишиб, яқинларини кутиб ўтирган одамлар бирин-кетин кўздан ғойиб бўлишди.
Мен ҳам ўз ишимни (съёмкани) бошладим. Негадир панжара ортидаги одамлар орасидан яқинининг жонсиз танасини кутиб турган кишиларни ахтарар эдим...
📝Қора пальтоли йўловчи
Якшанба. Қишлоққа бориб, бувимнинг дуосини олиб келишни дилимга тугдим. Заправкага бориб, машинага газ қуйдирдим. Хайрият, навбат йўқ экан. Сўнг машинамни Риштон томон ҳайдадим.
Фарғона шаҳридан Риштон туманига енгил машинада ўртача ҳисобда 45 дақиқа юрилади. Ташқари жуда совуқ эди.
Олтиариқ ҳудудидан ўтаётганимда узоқдан қора кийимда, қора «маска» таққан одам машинани тўхтатгандек бўлиб, илкис қўл кўтарди. Тўхтадим.
— Риштон томонга кетяпсизми?
— Ҳа, ўша томонга. Сиз ҳамми?
— Ҳа. Майлими сиз билан кетиб олсам?
— Ўтиринг, ака...
Йўлда туриб қолган нотаниш йўловчи шошганича машинага ўтирди. Унинг қўлида кирлигидан қорайиб кетган бозор халтаси бор эди. Йўловчининг ҳолатини кўриб, машина печкаси иссиғини янада баландлатдим.