#Дилфуза_Комилдан
...Ўшанда мактабнинг олтинчи синфида ўқирдим. Радиода «Пионер тонги» деган эшиттириш бўларди. Ўша эшиттиришнинг бир сонида қатнашганман (нима муносабати билан экани эсимда йўқ).
Лекин нималарни гапирганим аниқ эсимда:
мактабимиздаги баъзи ўқитувчиларнинг адолатсизлигини ва баъзи ўқувчиларнинг ёмон хулқини танқид қилганман, ҳатто исм-шарифлари билан айтганман.
Табиийки, жонажон мактабимдагилар бундан хурсанд бўлишмаган.
Айрим ўқитувчилар мендан киши билмас тарзда алам олишни бошлаганлар.
Мактабнинг икки-учта безори ўқувчи болалари дарсдан қайтишимда йўлимни тўсиб, сумкамни тупроққа қориштиришган.
Танаффус пайтларида узоқдан масхаралаб бақириб, жиғимга тегадиган болалар ҳам бўлган...
Аввалига индамай, чидаб юрдим. Қарасам, ҳадларидан ошишяпти. Мактаб раҳбарларига шикоят қилган эдим, «эътибор қилма» деган жавоб олдим.
Хўп дедим, сабр қилдим.
Аммо шу сабрим, эътибор қилмаслигим, сипо, яхши қиз бўлиб юришим ўзимнинг зараримга ишлай бошлади: менга кун бермай қўйишди.
Бир куни дарсдан кейин мактаб сумкамдаги китоб-дафтарларни шундоққина тупроққа ағдариб, ичини кичикроқ тошларга тўлдирдим-да, мени масхаралаб, йўлимни тўсиб, жиғимга тегиб юрган безори болаларнинг мактаб дарвозасидан чиқишини пойлаб турдим.
Уларнинг боплаб таъзирини бераман, менга қилаётган ҳақсизликлари учун жавоб беришади деган аҳдимда қатъий эдим. Шу аҳд менга куч бердими, билмайман ёки сабр косам роса тўлган эканми... ишқилиб, ҳўкиздек гавдаси бор болаларга тош тўла сумкам билан ташландим. Шернинг кучи келди-ёв менга ўшанда.
Ҳалиги болаларнинг биттасини ерга думалатиб, башарасини бежаб ташлабман. Бошқалари важоҳатимдан иштонини ҳўллаб қўяй дебди. Ана бўлди тўполон!..
Эртасига директор хонасида муҳокама қилиндим. Лекин сира бўш келмадим.
- Менга ҳақсизлик қилаётган ўқитувчию ўқувчиларни ўзларинг тийиб қўймасанглар, бунақа кўнгилсизликлар ҳали кўп бўлади, - дедим.
Эртасидан мактаб орқасидаги тор кўчадан ўзимга пана жой топиб олиб, менга ҳақсизлик қилганларнинг икки-учтасини уч-тўрт кунгача рогаткадан боплаб чўзиб турдим.
Дарс вақтидаги нохолисликлар учун ўқитувчилардан очиқ изоҳ талаб қила бошладим.
Важоҳатимда турдим, шиддатимни камайтирмадим.
Оз вақт ичида ҳаммаси ўзини тийиб олди.
...Тўғри, мен ичимда уйғонган у қаҳрли кучни тўлиқ ёқламайман. Бу воқеликда мен ижобий қаҳрамон эмас эдим. Бу воқеликда мен – ҳақсизлик ортидан майдонга келган важоҳат; ичи нафратга тўлган кичкина қасос эдим.
Уясидан тушиб кетиб ўлиб қолган чумчуқ полапонининг устида соатлаб кўз ёши тўккан қизчани бир безори боланинг афтини қонга белаб енгил тортган қизга айлантирган шайтоний кучнинг номи – адолатсизлик эди.
✍️ Дилфуза Комил
© t.me/dilfuza_komil
...Ўшанда мактабнинг олтинчи синфида ўқирдим. Радиода «Пионер тонги» деган эшиттириш бўларди. Ўша эшиттиришнинг бир сонида қатнашганман (нима муносабати билан экани эсимда йўқ).
Лекин нималарни гапирганим аниқ эсимда:
мактабимиздаги баъзи ўқитувчиларнинг адолатсизлигини ва баъзи ўқувчиларнинг ёмон хулқини танқид қилганман, ҳатто исм-шарифлари билан айтганман.
Табиийки, жонажон мактабимдагилар бундан хурсанд бўлишмаган.
Айрим ўқитувчилар мендан киши билмас тарзда алам олишни бошлаганлар.
Мактабнинг икки-учта безори ўқувчи болалари дарсдан қайтишимда йўлимни тўсиб, сумкамни тупроққа қориштиришган.
Танаффус пайтларида узоқдан масхаралаб бақириб, жиғимга тегадиган болалар ҳам бўлган...
Аввалига индамай, чидаб юрдим. Қарасам, ҳадларидан ошишяпти. Мактаб раҳбарларига шикоят қилган эдим, «эътибор қилма» деган жавоб олдим.
Хўп дедим, сабр қилдим.
Аммо шу сабрим, эътибор қилмаслигим, сипо, яхши қиз бўлиб юришим ўзимнинг зараримга ишлай бошлади: менга кун бермай қўйишди.
Бир куни дарсдан кейин мактаб сумкамдаги китоб-дафтарларни шундоққина тупроққа ағдариб, ичини кичикроқ тошларга тўлдирдим-да, мени масхаралаб, йўлимни тўсиб, жиғимга тегиб юрган безори болаларнинг мактаб дарвозасидан чиқишини пойлаб турдим.
Уларнинг боплаб таъзирини бераман, менга қилаётган ҳақсизликлари учун жавоб беришади деган аҳдимда қатъий эдим. Шу аҳд менга куч бердими, билмайман ёки сабр косам роса тўлган эканми... ишқилиб, ҳўкиздек гавдаси бор болаларга тош тўла сумкам билан ташландим. Шернинг кучи келди-ёв менга ўшанда.
Ҳалиги болаларнинг биттасини ерга думалатиб, башарасини бежаб ташлабман. Бошқалари важоҳатимдан иштонини ҳўллаб қўяй дебди. Ана бўлди тўполон!..
Эртасига директор хонасида муҳокама қилиндим. Лекин сира бўш келмадим.
- Менга ҳақсизлик қилаётган ўқитувчию ўқувчиларни ўзларинг тийиб қўймасанглар, бунақа кўнгилсизликлар ҳали кўп бўлади, - дедим.
Эртасидан мактаб орқасидаги тор кўчадан ўзимга пана жой топиб олиб, менга ҳақсизлик қилганларнинг икки-учтасини уч-тўрт кунгача рогаткадан боплаб чўзиб турдим.
Дарс вақтидаги нохолисликлар учун ўқитувчилардан очиқ изоҳ талаб қила бошладим.
Важоҳатимда турдим, шиддатимни камайтирмадим.
Оз вақт ичида ҳаммаси ўзини тийиб олди.
...Тўғри, мен ичимда уйғонган у қаҳрли кучни тўлиқ ёқламайман. Бу воқеликда мен ижобий қаҳрамон эмас эдим. Бу воқеликда мен – ҳақсизлик ортидан майдонга келган важоҳат; ичи нафратга тўлган кичкина қасос эдим.
Уясидан тушиб кетиб ўлиб қолган чумчуқ полапонининг устида соатлаб кўз ёши тўккан қизчани бир безори боланинг афтини қонга белаб енгил тортган қизга айлантирган шайтоний кучнинг номи – адолатсизлик эди.
✍️ Дилфуза Комил
© t.me/dilfuza_komil