Арокни симираётган Зохид унга кул силкитиб, "кетавер" дегандек ишора килди. Уринбосар чикаётиб, ховлида куймаланиб юрган Гулширинга кузи тушди.
- Янга, сизга кийин булибди-ку, - деди ачингандек бош чайкаб. - Акам тоза мана бунга берилиб колибдилар-ку, - у икки бармоги билан томогига чертди.
Гулширин хижолатдан ерга кириб ке-таёзди. Катта бир корхонанинг бошлиги кул остида ишлайдиган ходимига? Эр-какнинг "пиёниста" жеб ном чикариши оиласи учун хам иснод.
- Илхом ака, илтимос, бу гап шу ерда колсин, - илтимос килди Гулширин хи-жолатомуз. - Эшитган кулокка яхши-мас.
- Албатта, албатта! Сиз хеч нарсадан хавотир олманг, Гулширинхон, боягина "янга" деб ялтокланаётган уринбосар негадир бу гал унинг исмини айтди. - Ха-я, эрингизнинг маошини олиб келган эдим. Узига берсам, арокка сарфлаб юборади, - атиги бир неча дакика олдин "Зохид Мардонович" деб тиржа-
йиб утирган уринбосар "эрингиз" дега-
нида менсимай гапиргани сезилди. - Буни олиб куйинг. Агар керак булса, хеч тортинмай ёрдам сурайвепинг, - шун-дай дея у жувонга бир даста пул узат-ди. Пулни бераётганида гуё тасодифан булгандек, Гулшириннинг бармоклари-ни силади. Гулширин чуг устига боти-риб олгандек дарров кулини тортди. Эридан бошка кишининг кули тегмаган бармоклари оташ кувурида куйгандек булди, юзи хам лов-лов ёнди. Унинг хо-латини куриб уринбосар ич-ичидан завкланди, юзига ним табассум ёйилди
- Яхши боринг, Гулширин уринбосарнинг безбетлигидан жахли чикканини билди-риш учун кошларини чимириб дарвоза-ни очиб, "кетаверишинг мумкин" деган-дек тураверди. Унинг ортидан дарво-зани ёпаркан ич-ичидан гижинди: "Турки совук!"
Илхомнинг хозирги килигидан Гулши-рин гижинди. Нобоп нарсага тегиб кет-гандек хис килиб, кулини совунлаб юв-ди. Мехмонхона томондан Зохиднинг укчиётган овози эшитилди. Афтидан, куп ичганидан арокин кутаролмай, ук-чияпти: "Эй, худойим, бу кунларнинг охири борми? Бахтли кунларимни бер..."
Дадаси кунгирок килиб, "Бир келибкет" дейиши Гулширинни хайрон колдирди.
Хар замонда телефонда хол-ахволи-ни сурашини айтмаганда, уша кетгани-да буён дадасиникига боргани йук.
Ушандан буён дадасини бир марта - акасининг уйида курди. Жиянининг ту-гилган куни муносабати билан акаси кичикрок зиёфат уюштирганди. Дада-си эркаклар утирган хонада булгани учун Гулширин у билан салом-аликдан нарига утолмади. "Мехмонлар таркагач гаплашиб олармиз" деган нияти хам чи-ппакка чикди. Угай онаси Мавлуда кун-гирок килиб, ниманидир бахона килиб чакириб олди. "Хотин бир дадангизда бор. Телефон килиши билан учиб кет-тдилар-а! Неварамнинг тугилган куни-да бош булиб утирай хам демадилар" деб захарханда килди ушанда янгаси.
Дадасининг кутилмаганда йуклаши сабаби нимада экан? Аник билмаса-да, булажак сухбат уйгай онаси билан бог-ликлигини кунгли сезарди.
Дарвозани очган Мавлуда уни минг йилдан буён курмагандек кучок олиб каршилади:
- Вой, бормисиз бу оламда? Бундок ке-лай хам демайсиз. Болаларни олиб кел-мадингизми? Одам согиниб коларкан...
Гулширин утган гал келганида Мавлу-да кандай томоша курсатганини эслаб, худди узи айбдордек хижолат тортди:
- Бошка сафар олиб келарман...
- Эсизгина, бобоси "невараларим кела-ди" деб кузлари турт булиб утирганди-я...- танглайини тикиллатди Мавлуда.
"Бир балоси бор унинг" - кунглидан ут-казди Гулширин. Мавлуданинг оркаси-дан кирди. Угай она уни мехмонхонага эмас, онаси вафот этгач чикарилган хонага бошлади. Бу уйга деярли хеч ким кирмас, доим кулфлоглик турарди.
Гулширин ажабланиб ичкарига кадам босди.
- Кизигиз келдилар, туринг, - овоз бер-ди Мавлуда. Хона туридаги каравотда ётган дадаси огир кузгалди урнидан.
- Кел, кизим, - хаста овозда каршилади Гулширинни.
- Сизга нима булди, дада? - Гулширин отасининг ёнига шошди.
- Дадангиз эркалик киляптилар, - жа-воб берди Мавлуда дадаси огиз жуфт-ламасидан. Собир ака хотинига норози караб куйди.
- Кон босимим бир оз кутарилибди. Юрак хам сал безовта киляпти.
- Янга, сизга кийин булибди-ку, - деди ачингандек бош чайкаб. - Акам тоза мана бунга берилиб колибдилар-ку, - у икки бармоги билан томогига чертди.
Гулширин хижолатдан ерга кириб ке-таёзди. Катта бир корхонанинг бошлиги кул остида ишлайдиган ходимига? Эр-какнинг "пиёниста" жеб ном чикариши оиласи учун хам иснод.
- Илхом ака, илтимос, бу гап шу ерда колсин, - илтимос килди Гулширин хи-жолатомуз. - Эшитган кулокка яхши-мас.
- Албатта, албатта! Сиз хеч нарсадан хавотир олманг, Гулширинхон, боягина "янга" деб ялтокланаётган уринбосар негадир бу гал унинг исмини айтди. - Ха-я, эрингизнинг маошини олиб келган эдим. Узига берсам, арокка сарфлаб юборади, - атиги бир неча дакика олдин "Зохид Мардонович" деб тиржа-
йиб утирган уринбосар "эрингиз" дега-
нида менсимай гапиргани сезилди. - Буни олиб куйинг. Агар керак булса, хеч тортинмай ёрдам сурайвепинг, - шун-дай дея у жувонга бир даста пул узат-ди. Пулни бераётганида гуё тасодифан булгандек, Гулшириннинг бармоклари-ни силади. Гулширин чуг устига боти-риб олгандек дарров кулини тортди. Эридан бошка кишининг кули тегмаган бармоклари оташ кувурида куйгандек булди, юзи хам лов-лов ёнди. Унинг хо-латини куриб уринбосар ич-ичидан завкланди, юзига ним табассум ёйилди
- Яхши боринг, Гулширин уринбосарнинг безбетлигидан жахли чикканини билди-риш учун кошларини чимириб дарвоза-ни очиб, "кетаверишинг мумкин" деган-дек тураверди. Унинг ортидан дарво-зани ёпаркан ич-ичидан гижинди: "Турки совук!"
Илхомнинг хозирги килигидан Гулши-рин гижинди. Нобоп нарсага тегиб кет-гандек хис килиб, кулини совунлаб юв-ди. Мехмонхона томондан Зохиднинг укчиётган овози эшитилди. Афтидан, куп ичганидан арокин кутаролмай, ук-чияпти: "Эй, худойим, бу кунларнинг охири борми? Бахтли кунларимни бер..."
Дадаси кунгирок килиб, "Бир келибкет" дейиши Гулширинни хайрон колдирди.
Хар замонда телефонда хол-ахволи-ни сурашини айтмаганда, уша кетгани-да буён дадасиникига боргани йук.
Ушандан буён дадасини бир марта - акасининг уйида курди. Жиянининг ту-гилган куни муносабати билан акаси кичикрок зиёфат уюштирганди. Дада-си эркаклар утирган хонада булгани учун Гулширин у билан салом-аликдан нарига утолмади. "Мехмонлар таркагач гаплашиб олармиз" деган нияти хам чи-ппакка чикди. Угай онаси Мавлуда кун-гирок килиб, ниманидир бахона килиб чакириб олди. "Хотин бир дадангизда бор. Телефон килиши билан учиб кет-тдилар-а! Неварамнинг тугилган куни-да бош булиб утирай хам демадилар" деб захарханда килди ушанда янгаси.
Дадасининг кутилмаганда йуклаши сабаби нимада экан? Аник билмаса-да, булажак сухбат уйгай онаси билан бог-ликлигини кунгли сезарди.
Дарвозани очган Мавлуда уни минг йилдан буён курмагандек кучок олиб каршилади:
- Вой, бормисиз бу оламда? Бундок ке-лай хам демайсиз. Болаларни олиб кел-мадингизми? Одам согиниб коларкан...
Гулширин утган гал келганида Мавлу-да кандай томоша курсатганини эслаб, худди узи айбдордек хижолат тортди:
- Бошка сафар олиб келарман...
- Эсизгина, бобоси "невараларим кела-ди" деб кузлари турт булиб утирганди-я...- танглайини тикиллатди Мавлуда.
"Бир балоси бор унинг" - кунглидан ут-казди Гулширин. Мавлуданинг оркаси-дан кирди. Угай она уни мехмонхонага эмас, онаси вафот этгач чикарилган хонага бошлади. Бу уйга деярли хеч ким кирмас, доим кулфлоглик турарди.
Гулширин ажабланиб ичкарига кадам босди.
- Кизигиз келдилар, туринг, - овоз бер-ди Мавлуда. Хона туридаги каравотда ётган дадаси огир кузгалди урнидан.
- Кел, кизим, - хаста овозда каршилади Гулширинни.
- Сизга нима булди, дада? - Гулширин отасининг ёнига шошди.
- Дадангиз эркалик киляптилар, - жа-воб берди Мавлуда дадаси огиз жуфт-ламасидан. Собир ака хотинига норози караб куйди.
- Кон босимим бир оз кутарилибди. Юрак хам сал безовта киляпти.