Мана мен анчадан буён келмай қўйган бинони қаршисидаман. Тўғри, уни хонаси тамон бордим. Котибаси, сиз билан учрашув белгиланмаган, деб йўлимни тўсиб олди. Ишлаб юрган вақтим бу ерга кириш муаммо тўғдирмасди. Аммо ҳозир ҳам котибани рўхсатига қараб ўтирадиган аҳволда эмасман. Шунчаки, менда ҳеч бўлмаган важоҳат билан, уни итариб хонага бостириб кирдим. Ўйга чўмиб ўтирган Шоҳруҳ тезда менга нигоҳини қаратди. Мен бўлса шу ерга келгунча айтишни ўйлаб қўйган гапларимни йўқотдим. Боши ва охири аралашиб кетди гўё.
-- Тўхтатишга ҳаракат қилдим. Лекин...
-- Чиқишинг мумкин.
Котиба қиз энди шикоят қилишни бошлаганда Шоҳруҳ уни чиқариб йўборди. Ўзи бўлса, қаршимга келиб тўхтадида, синиқ жилмайиб қўйди. -- Ниҳоят, хонангдан чиқдинг.
Унинг кўзлари, кўзлари олдингидек порламаябди... Мени ҳар кўрганда, чексиз қувонч билан боқадиган кўзлар, айни дамда алам билан боқиб турибди. Овози ҳам ҳаста инсонникидек ҳоргин. Бу дард тўла овоз, юрагимни парчалаб ташлашга шай тургандек назаримда. Чидолмадим, андишани ҳам унутиб унинг қайноқ бағрига ўзимни отдим.
-- Ёлғон тўғрими? Биласизми?... Асал менга шунақанки, қупол ҳазил қилдики. Аммо, бу ҳазил эди. Сиз бундай қилмайсизку... Қила олмайсиз...
Бироз олдин йўзсизларларча қучган бағримдан энди ўзимни озод қилдим. Шоҳруҳни бир нуқтага тикилиб қолган кўзларига навбатма-навбат қараб, айтмоқчи бўлган гапимдан воз кечдим. -- Яхшиси сиз буни билмай қўя қолинг... Ўзи Асал шунақа. Менга ҳазил қилишни ёқтиради... Сиз мендан ҳафамисиз? Қўнғироқларингизга жавоб бермаганим учун...
-- Кечир.
Шоҳруҳ бу сўзни шу қадар қийналиб айтдики... Энди эътибор берябман, у мени кўзимга қарай олмаябди. -- Кечир, Алия... Мен...
-- Рростми?...
Мен томонга ташланган бир қадам, мени ортга юришга мажбур қилди. Бўғзимга нимадир тиқилгандек. Инкор этмаябди. У инкор қилмаябди. Демак, ҳазил эмас. Ўйин эмас. Улар ростдан ҳам бирга...
Дод деб йўборишдан қўрқиб, пастки лабимни маҳкам тишладим. Мен ҳозир ожизман. Нимадир дейишга жуда ожизлик қиламан. Фақат умид қилгандим. Ишонгандим.
Бундай қилмайди, дегандим. Қила олмайди, деб билардим. Энди қандай яшайман? Бу дардни қандай кутараман?...
Ўзим ҳам билмаган ҳолда Шоҳруҳга тарсаки тушуриб йўбордим. Ҳа, кўриб турибман, унинг аҳволи ҳам яхши эмас. Азоб чекаётганини ҳис қилиб турибман. Аммо...
-- Мменга бу..ни қандай раво кўрдингиз? Сизни бошқача деб ўйлаган эдим... Афсуз.
Шоҳруҳни хонасига қандай тез ташриф буюрган бўлсам, ҳудди шундай тарк этдим. Қаерларгадир, кетишни истайман. Ҳеч ким ҳалал бермасаю, тўйиб-тўйиб йиғласам. Ҳеч ким эшитмасаю, бор овозимда дод солсам... Лекин уша қаер эканлигини ҳам билмайман...
Оёқларим ўз-ўзидан мени, Заҳрони ишхонасига олиб борди.
Унга термулиб ўтирибману, қизғин иши билан банд бўлган дугонам мени пайқамади. Фақат кимдир уни туртиб мени кўрсатгандан сўнг, менга қарадида кўз уза олмай қолди. Нигоҳлари ҳайрат ифодаси шундай аниқ акс этиб турардики. Албаттада, аҳволим абгор бўлса керак. Бўлса керак эмас, аниқ.
-- Алиям, нима бўлди сенга? Ким ҳафа қилди, сени? Нега бу аҳволдасан?
Куйиб- пишиб гапираётган дугонамга қараб зурға жилмайдим.
-- Ҳаёт. Ҳаёт синовлари ҳафа қилябди. Афсузки, улар бу гал жуда ўғирлик қилябди, Заҳром...
Гапирябману ўзимда эмасман. Қанақадир бўшлиққа тушиб қолгандекман. Жонажон дугонам ёнимда-ю аммо, ёлģиздекман...
-- Ҳолинг ҳаробку дугон. Телбадек гапириб мени қўрқитябсан.
-- Заҳро...
Овозим ўзимга зурға эшитилди. Аммо дугонам буни илғаб олди.
-- Лаббай жоним.
-- Сенга, ҳавасим келаябди.
-- Ўзи ҳаваси келадиган қизманда.
Заҳро гапимни ҳазилга бурмоқчи бўлди. Лекин, мен кула оладиган аҳволда эмасдим. Буни кўриб у ҳам бирдан жиддий тортди. -- Мени нимамга ҳавасинг келади, дугош? Ойим ҳаста, сингилларимни боқиш, ойимни даволатиш учун эртаю кеч ишлайман...
-- Тўхтатишга ҳаракат қилдим. Лекин...
-- Чиқишинг мумкин.
Котиба қиз энди шикоят қилишни бошлаганда Шоҳруҳ уни чиқариб йўборди. Ўзи бўлса, қаршимга келиб тўхтадида, синиқ жилмайиб қўйди. -- Ниҳоят, хонангдан чиқдинг.
Унинг кўзлари, кўзлари олдингидек порламаябди... Мени ҳар кўрганда, чексиз қувонч билан боқадиган кўзлар, айни дамда алам билан боқиб турибди. Овози ҳам ҳаста инсонникидек ҳоргин. Бу дард тўла овоз, юрагимни парчалаб ташлашга шай тургандек назаримда. Чидолмадим, андишани ҳам унутиб унинг қайноқ бағрига ўзимни отдим.
-- Ёлғон тўғрими? Биласизми?... Асал менга шунақанки, қупол ҳазил қилдики. Аммо, бу ҳазил эди. Сиз бундай қилмайсизку... Қила олмайсиз...
Бироз олдин йўзсизларларча қучган бағримдан энди ўзимни озод қилдим. Шоҳруҳни бир нуқтага тикилиб қолган кўзларига навбатма-навбат қараб, айтмоқчи бўлган гапимдан воз кечдим. -- Яхшиси сиз буни билмай қўя қолинг... Ўзи Асал шунақа. Менга ҳазил қилишни ёқтиради... Сиз мендан ҳафамисиз? Қўнғироқларингизга жавоб бермаганим учун...
-- Кечир.
Шоҳруҳ бу сўзни шу қадар қийналиб айтдики... Энди эътибор берябман, у мени кўзимга қарай олмаябди. -- Кечир, Алия... Мен...
-- Рростми?...
Мен томонга ташланган бир қадам, мени ортга юришга мажбур қилди. Бўғзимга нимадир тиқилгандек. Инкор этмаябди. У инкор қилмаябди. Демак, ҳазил эмас. Ўйин эмас. Улар ростдан ҳам бирга...
Дод деб йўборишдан қўрқиб, пастки лабимни маҳкам тишладим. Мен ҳозир ожизман. Нимадир дейишга жуда ожизлик қиламан. Фақат умид қилгандим. Ишонгандим.
Бундай қилмайди, дегандим. Қила олмайди, деб билардим. Энди қандай яшайман? Бу дардни қандай кутараман?...
Ўзим ҳам билмаган ҳолда Шоҳруҳга тарсаки тушуриб йўбордим. Ҳа, кўриб турибман, унинг аҳволи ҳам яхши эмас. Азоб чекаётганини ҳис қилиб турибман. Аммо...
-- Мменга бу..ни қандай раво кўрдингиз? Сизни бошқача деб ўйлаган эдим... Афсуз.
Шоҳруҳни хонасига қандай тез ташриф буюрган бўлсам, ҳудди шундай тарк этдим. Қаерларгадир, кетишни истайман. Ҳеч ким ҳалал бермасаю, тўйиб-тўйиб йиғласам. Ҳеч ким эшитмасаю, бор овозимда дод солсам... Лекин уша қаер эканлигини ҳам билмайман...
Оёқларим ўз-ўзидан мени, Заҳрони ишхонасига олиб борди.
Унга термулиб ўтирибману, қизғин иши билан банд бўлган дугонам мени пайқамади. Фақат кимдир уни туртиб мени кўрсатгандан сўнг, менга қарадида кўз уза олмай қолди. Нигоҳлари ҳайрат ифодаси шундай аниқ акс этиб турардики. Албаттада, аҳволим абгор бўлса керак. Бўлса керак эмас, аниқ.
-- Алиям, нима бўлди сенга? Ким ҳафа қилди, сени? Нега бу аҳволдасан?
Куйиб- пишиб гапираётган дугонамга қараб зурға жилмайдим.
-- Ҳаёт. Ҳаёт синовлари ҳафа қилябди. Афсузки, улар бу гал жуда ўғирлик қилябди, Заҳром...
Гапирябману ўзимда эмасман. Қанақадир бўшлиққа тушиб қолгандекман. Жонажон дугонам ёнимда-ю аммо, ёлģиздекман...
-- Ҳолинг ҳаробку дугон. Телбадек гапириб мени қўрқитябсан.
-- Заҳро...
Овозим ўзимга зурға эшитилди. Аммо дугонам буни илғаб олди.
-- Лаббай жоним.
-- Сенга, ҳавасим келаябди.
-- Ўзи ҳаваси келадиган қизманда.
Заҳро гапимни ҳазилга бурмоқчи бўлди. Лекин, мен кула оладиган аҳволда эмасдим. Буни кўриб у ҳам бирдан жиддий тортди. -- Мени нимамга ҳавасинг келади, дугош? Ойим ҳаста, сингилларимни боқиш, ойимни даволатиш учун эртаю кеч ишлайман...