Kelinoyimga qarashib yurganimda telefonim jiringladi. Ufff, bu kim boʻldi deb qarasam Shohjahon asabxoʻr. Nimaga bu telefon qilayapdi menga? Nima ishi bor ekan-a? O'zi asli telefon qilmasligi sal mantiqsizroq, ammo, bu bilan valaqlashish, dorga osilib turishdek gap bo'lib qoldi menga.
- Alo, assalomu alaykum!
- Vaalaykum assalom, yaxshimisan Munis, uydagilar yaxshimi? - kimdir kasal desam kelib davolaysanmi?
- Xudoga shukur, men ham ular ham yaxshi? Tinchlikmidi? - maydalashgim kelmadi. Maqsadga ko'chdim.
- Ha tinch, shu atrofda edim, kelib qoldim. Chiqsangiz ko'rishib olardik, - kelib bo'lib aytardi. Endi buni yoniga shunday chiqib ketaman desam onam qaytib kelmay qo'ya qol deydilar. O'zimga qarashga ham vaqt ketadi. Ufffff! Bekorchi, nimani tushunardi? Boshimda qancha ish, vaqtimni olishni biladi xolos.
- Ho'p, - dedim-u, kiyinishga tutundim. Uncha zeb bergim kelmadi o'zimga. Orziqib kutmadim kelishini, kelmasaydi, ishi chiqib qolsaydi dedim so'nggi lahzagacha. Ammo, bu takasaltangda chiqib qoladigan ish nima qilsin? Hali kiyimimni kiyib bo'lmasimdan kelib olibdi. Qarindoshlarim bilan gaplashib o'tiradi endi. Gapga o'qigan bu bola Turkiyada! Faqat gapni biladi! Maymunzoda!