Aka-uka va Adolat O‘yini”
Chustning chekkasidagi qishloqlardan birida Otabek va Botirbek ismli aka-uka yashardi. Otabek – kattasi, eski davrlardan beri dalaga ishqiboz, lekin o‘z dalasida emas, birovnikida. U har yili bahorda ekinlarni “tillarini chiqarib” kutardi. Kuz kelishi bilan birovning dalasiga kirib, hosilni «o‘zlashtirish» marosimini ado etardi.
Mirshablar Otabekning daladan doim to‘rt qop bug‘doy bilan qaytishini bilishardi-yu, lekin unga hech nima deyishmasdi. Axir u mirshablarning o‘ziga to‘q, shirin so‘zli tanishi edi. U hatto mirshablar bilan birga choy ichib, orada “adolat haqida” suhbatlar ham qilardi.
Ukasi Botirbek esa boshqa yo‘ldan ketdi. U firibgar edi. Yolg‘on gapirish, pul ishlab olish va undan ajralish bo‘yicha haqiqiy ustasi farang edi. Nihoyat, bir kuni u qamaldi. Olti oy qamoqda yotib, o‘zicha «siyosiy mahbus» deb yurdi. Ozodlikka chiqqach, hamma uni “sobiq mahkum” emas, “qamoq universitetining bitiruvchisi” deb chaqiradigan bo‘ldi.
Lekin hikoyamizning eng qiziq joyi shu yerda boshlanadi. Botirbekning sobiq xotini bor edi. U undan rasman ajrashgan, boshqa bir erkakka turmushga chiqqan edi. Lekin Botirbek bu holatni tushunmadi, yoki tushungisi kelmadi. Kunlarning birida u sobiq xotinini majburlab o‘g‘irlashga qaror qildi.
Uzoq o‘ylab o‘tirmadi. To‘rt qop bug‘doy bilan uyiga qaytayotgan akasi Otabekdan maslahat oldi:
— Aka, xotinimni olib ketishim kerak. Lekin u endi mening xotinim emas… Qanday yo‘l tutay?
Otabek chuqur o‘ylab ko‘rdi. Lekin og‘izni to‘ldirib maslahat berishdan oldin, mirshablar bilan bog‘lanib qo‘ydi. Har ehtimolga qarshi.
— Yaxshisi, uni yo‘lda kutib ol. Hozir odamlar orqaga qaramay yurishga o‘rganib qolgan. Bir qarasang, ortingda qolib ketadi. — dedi u.
Botirbekning plani ishladi. U sobiq xotinining yo‘lini to‘sib, uni boshqa bir ayolning mashinasiga bosib chiqardi. Sobiq xotin:
— Hey, nima qilayapsan?! — deb qichqirganida, Botirbek mashina tezligini oshirib, so‘ngra haydovchiga “ovozingni chiqarma” ishorasini qildi.
Lekin uzoqqa borolmadi. Oradan bir soat o‘tib, mirshablar uni ushlashdi.
— Hoy, Botirbek! Bu ayol endi sening xotining emas-ku! Nega o‘g‘irlayapsan?!
Botirbek bir muddat mirshabga tikilib qoldi. So‘ng, tinchgina javob berdi:
— Kayp edim, bilmay qildim…
Mirshablar o‘ylab qoldi. Otabek esa ularning orqasida turib, tirjayib kulib qo‘ydi.
Shunday qilib, adolat yana bir bor o‘z o‘rnini topmadi. Otabek yana daladan qop-qop bug‘doyini “topib” kelishda davom etdi. Botirbek esa shunchaki kaypini bahona qilib, yana bu ishni qayta qilish haqida o‘yladi.
Axir, kaypda qilgan har bir ishning uzrini ham kaypda topish mumkin-ku!
Бизнинг саҳифаларга обуна бўлинг:
Telegram | Youtube | Facebook
Chustning chekkasidagi qishloqlardan birida Otabek va Botirbek ismli aka-uka yashardi. Otabek – kattasi, eski davrlardan beri dalaga ishqiboz, lekin o‘z dalasida emas, birovnikida. U har yili bahorda ekinlarni “tillarini chiqarib” kutardi. Kuz kelishi bilan birovning dalasiga kirib, hosilni «o‘zlashtirish» marosimini ado etardi.
Mirshablar Otabekning daladan doim to‘rt qop bug‘doy bilan qaytishini bilishardi-yu, lekin unga hech nima deyishmasdi. Axir u mirshablarning o‘ziga to‘q, shirin so‘zli tanishi edi. U hatto mirshablar bilan birga choy ichib, orada “adolat haqida” suhbatlar ham qilardi.
Ukasi Botirbek esa boshqa yo‘ldan ketdi. U firibgar edi. Yolg‘on gapirish, pul ishlab olish va undan ajralish bo‘yicha haqiqiy ustasi farang edi. Nihoyat, bir kuni u qamaldi. Olti oy qamoqda yotib, o‘zicha «siyosiy mahbus» deb yurdi. Ozodlikka chiqqach, hamma uni “sobiq mahkum” emas, “qamoq universitetining bitiruvchisi” deb chaqiradigan bo‘ldi.
Lekin hikoyamizning eng qiziq joyi shu yerda boshlanadi. Botirbekning sobiq xotini bor edi. U undan rasman ajrashgan, boshqa bir erkakka turmushga chiqqan edi. Lekin Botirbek bu holatni tushunmadi, yoki tushungisi kelmadi. Kunlarning birida u sobiq xotinini majburlab o‘g‘irlashga qaror qildi.
Uzoq o‘ylab o‘tirmadi. To‘rt qop bug‘doy bilan uyiga qaytayotgan akasi Otabekdan maslahat oldi:
— Aka, xotinimni olib ketishim kerak. Lekin u endi mening xotinim emas… Qanday yo‘l tutay?
Otabek chuqur o‘ylab ko‘rdi. Lekin og‘izni to‘ldirib maslahat berishdan oldin, mirshablar bilan bog‘lanib qo‘ydi. Har ehtimolga qarshi.
— Yaxshisi, uni yo‘lda kutib ol. Hozir odamlar orqaga qaramay yurishga o‘rganib qolgan. Bir qarasang, ortingda qolib ketadi. — dedi u.
Botirbekning plani ishladi. U sobiq xotinining yo‘lini to‘sib, uni boshqa bir ayolning mashinasiga bosib chiqardi. Sobiq xotin:
— Hey, nima qilayapsan?! — deb qichqirganida, Botirbek mashina tezligini oshirib, so‘ngra haydovchiga “ovozingni chiqarma” ishorasini qildi.
Lekin uzoqqa borolmadi. Oradan bir soat o‘tib, mirshablar uni ushlashdi.
— Hoy, Botirbek! Bu ayol endi sening xotining emas-ku! Nega o‘g‘irlayapsan?!
Botirbek bir muddat mirshabga tikilib qoldi. So‘ng, tinchgina javob berdi:
— Kayp edim, bilmay qildim…
Mirshablar o‘ylab qoldi. Otabek esa ularning orqasida turib, tirjayib kulib qo‘ydi.
Shunday qilib, adolat yana bir bor o‘z o‘rnini topmadi. Otabek yana daladan qop-qop bug‘doyini “topib” kelishda davom etdi. Botirbek esa shunchaki kaypini bahona qilib, yana bu ishni qayta qilish haqida o‘yladi.
Axir, kaypda qilgan har bir ishning uzrini ham kaypda topish mumkin-ku!
Бизнинг саҳифаларга обуна бўлинг:
Telegram | Youtube | Facebook