Kunning oxiri, kunning boshi.
Soat 1:23 da yozishni boshlayapman, bilmadim soat nechchi bo'ladi men oxirgi nuqtani qo'ygunimcha, lekin shunchaki to'kilmoqchiman. G'alayonlar bayrami avjiga chiqqan ichimda, miyam, yuragim, ruhim va tanam bir-biriga doimgidan ko'proq qarshi. Miyam va tanam hozir allaqachon uyquda bo'lishim kerakligini aytsa, yuragim nimadir qilishim kerakligini, og'ir hislar bilan uxlamasligimni aytyapti, ruhim esa isyonkor va biroz toliqqandek.
Tugallay olmayotgan ishlarim, vazifalarim bisyor, bir vaqtning o'zida ko'p narsaga ulgurishga urinish, garchi bunga ko'zi yetmasa-da, odamni shunday darajada quritadiki, hechnima bilan tiklab bo'lmaydi uzoq vaqtgacha. Men o'zimdan doim ko'p narsa kutib yashaganman, doim "bundanam ko'prog'ini qila olaman" deb qachon to'xtash kerakligini bilmaganman. Afsuski, bu narsa menga qimmatga tushgan. Men o'zim bilmagan holda, o'zimni hayotning oddiy zavqlaridan mosivo qilganman, qaysiki bugun men yod olsam, dilimni tirnaydigan.
Ukam ishdan biroz kech keldi, birga o'tirib suhbatlashdik oshxonada 1 gacha. Bolaligimizni, shirin xotiralarni, hammasini qaytadan eslab chiqdik, ko'z yoshlarimni bazo'r tiyib turdim, va shuni angladimki, biz hammamiz oilamiz bilan bundan buyog'iga kam vaqt sarflashimizga to'g'ri kelarkan, hamma ulg'aygan, ishi bor, o'z yo'liga qarab ketayapti, kimdir oila qurish arafasida, kimdir esa yangi shaharga ko'chib ketish arafasida. Bo'shliq bor edi o'sha nomsiz hisning ichida, men bir zumga hayotimni qayta yashashni, qayta o'sha dasturxon atrofida o'tirishni, qaytadan sim karavotda yulduz sanab, shoyi ko'rpa ostida uxlab qolishni istadim.
Bolalikda men hozirgi o'zim haqida boshqacha tasavvurlarga ega edim, ishonardim meni qor yoqqanida "Qarsildoq" multfilmini ko'rib mazza qilib kulish, olmali sharbat va shirinliklar baxtli qila olishiga, erta uxlashga majbur qilinish - jazodek edi, shanba kunlari Yoshlar da beradigan hind filmlarining yarimida uxlab qolib oxiri nima bo'lishini bilmay qolish - undan ham og'irroq jazodek edi, yakshanbada butun oila qimirlab turishi kerak hovlida, erta turishga majbursan, oilaviy rejimdan qochib qayerga ham borarding. Uf deb hammadan kech uyg'onib borardim, kinoyali hazillarga sabab bo'lib.
Endi esa materiallashgan jamiyatning bir bo'lakchasiman, jadal va bir xil ritmlar qurshovida qolgan, tez yugurib ketayotgan otlar podasini ichiga tushib qolgandekman, qarsildoqni ko'rib avval kulgan bo'lsam, endi yig'layman, uxlash uchun vaqtim bor, lekin ahdim yo'q, oilam bilan doim birga bo'lishni istayman, lekin hayotning ham o'z rejalari bor.
Soat 12 bo'lib, yangi kun boshlanganda, men o'zimning turli qiyofalarim bilan rasmiy yig'ilish o'tkazaman, va negadir doim, 11 yoshli o'zim - majlisda hozirgi menga yaqin kelib o'tirvoladi-da, nimadirlar degisi, mendan eshitgisi keladi. Ko'zlarimga qarab, qaysidir xotiralarni miyamda titkilaydi, ba'zan kuldiradi, ba'zan yig'latadi. Erkin bo'lib nimadirlar deyishni boshlayman deganimda, majlis tugashiga to'g'ri keladi.
Biz.
Men va o'zim, hozirim va kecham, ulg'ayganligim va bolaligim, biz xuddi dekabr va yanvar oylariga o'xshaymiz. Orasi judayam yaqin, lekin judayam uzoq. Xuddi kunning boshi va oxiridek. Bir kun so'ngi - boshqa birining boshlanishiga olib boradigan eng tez yo'lak bo'lsa-da, u yo'lakni o'zini tugatish... uzoq va mashaqqatlidek tuyuladi.
Va yana kim bilsin,
dekabr keladimi yo'q.
...
soat 2:19.
(2 marta o'chirib qayta yozdim)
@yupiterlik