"Шафақлар ортида" қиссаси тўхтатилди. Уни вақти келганда қайтадан ёзаман. Аслида бу асар ўзи икки марта ёзилди, учинчи версиясини ёзаман энди.

Узоқ ўйлаганман, нега бу асарни давом эттиролмаётганим, нега сюжет ёқмай бораётганини. Тўхтаган жойдан нима бўлса ҳам давом эттириб кетиш қийин эди, бошидан таҳрирлаш ҳам. Шунинг учун қаҳрамонларни ҳамда сюжетни ўзгартириб қайта ёзишни тўғри йўл деб билдим.

Асарларимни қайта-қайта ёзишимдан умуман хижолат эмасман. Мен учун уятли ҳолат эмас қайта ёзиш. Ёзувчи бир асарини такрор-такрор ёзишининг ўз сабаблари бўлиши керак, албатта.

П/С: Ҳозир диққатимни "Ёмғир каби сев мени" га қаратмоқчиман.