Kunlarning birida qurbaqalarning to‘dasidan ikki qurbaqa chuqurlikka tushib ketibdi.
Barcha qurbaqalar chuqurlik tepasida jamlanib olib - «Bo‘ldi endi, shu yerda o‘lib ketasizlar…hadeb sakrayverishdan foyda yo‘q"-debdi.
Uzoqqa bormay, ikki qurbaqaning biri qo‘rquv va qattiq tushkunlik oqibatida nobud bo‘ldi.
Ikkinchi qurbaqa esa, tinmay sakrashda davom etar edi. Har safar sakraganda, ilgarigisidan balandroq sakrar edi.
Ammo, yuqoridagi qurbaqalar hamon: "Bo‘ldi qil endi! Foydasi yo‘q" deyverar edilar. Ko‘p o‘tmay, boyagi qurbaqa chuqurdan chiqishga muvaffaq bo‘ldi.
Tepadagi qurbaqalar qattiq taajjubda edilar. So‘ng undan so‘rashdi: "Qanday buni uddalading?!"
U jim turardi. Keyin bilsalar, uning quloqlari eshitmas ekan. Har safar uni sakrashdan qaytarganlarida, ular meni qo‘llab-quvvatlamoqdalar deb o‘ylab, bu mushkul ishni uddasidan chiqqan ekan.
«Balki, eng zo‘ri bo‘lishingizga insonlarning siz haqingizdagi gaplari to‘sqinlik qilayotgandir?»
Gap-so‘zlar har doim bo‘lgan va bundan keyin ham bo‘ladi, qizlar. O‘rningizdan turing va harakatni boglang!
https://t.me/zamonaviyoqituvchi