bankiroff

Alisher Ro’zioxunovni xotirlarkan, ko’pchilik uning oxirgi vaqtlarda jurnalistikada ko’rinmay qolgani haqida yozmoqda.

Alisherning sohadan ketishi va yana jurnalistikaga qaytishi kerakligi haqida uning o’zi bilan ko’p gaplashganmiz. Bu haqdagi bahslarimiz ba’zida soatlab davom etgan.

Ochig’ini aytaman, Alisher sohadan sovugan edi. Aniqrog’i, O’zbekistonda jurnalistika tushib qolgan vaziyat uning hafsalasini pir qilib bo’lgandi.

“Oshna, bo’ldi, umid qilmang, yetib keldik. Buyog’iga foydasi yo’q. Buyog’i tanqid qildingizmi, gapingiz tepaga yoqmadimi, chopilaverasiz. Yana qancha vaqt kerak shularni tushunishingizga? Men, masalan, endi jurnalistikaga qaytmayman. Yaxshisi, ta’limga o’taman. 50 ta bolani o’qitib, o’qishga kirgazsam, shu foyda”, derdi u.

Ha, Alisherning bu fikrlariga teskari men ham ko’p gap aytganman. Uning jig’iga tegish uchun qo’rqoqlikda ayblagan paytlarim ham ko’p bo’ldi. Ammo, ich-ichimdan bilardimki, Alisher haq edi. Haqligi-ki, bugun chindan, qo’limizdan hech ish kelmay qoldi. Boshqalarni qo’ya turing, hatto jurnalist bo’lib, o’zimizni himoya qilolmay qoldik-ku.

Alisher Ro’zioxunov qo’rqoq emasdi. U doim jamiyat, odamlar uchun kuyunib yashadi. Va shu kuyunchakligi sabab ham jurnalistika emas, ta’limni tanlagan edi.

@haqiqatdaIlyos