Bek Qahramoniy. Blog

U har tongda uyg‘onardi. Har tongda bir xil tuygu bilan: kecha hech narsa o‘zgarmadi.
Go‘yoki hayoti — sahnaga aylangan. O‘zi esa aktyor, ssenariy — vaqtning qulog‘iga shivirlab yozgani.
Yuzidagi jilmayish — soxta. Qadamlar — og‘ir. Ko‘zlar — tirik, ammo charxpalak ichida o‘girlayotgan qum soatidek charchagan.
U tirik edi, lekin yashamasdi.

Lekin bu safar...
Bir narsa o‘zgargan edi.

Ko‘zgu.

Xonaning narigi burchagida osilgan eski, biroz zanglagan ko‘zgu...
U har kuni qarardi, yuzini yuvardi, sochini tuzatardi, o‘ziga: “Yashayapman,” deb aldagan bo‘lardi.
Ammo bugun... o‘zini ko‘rmadi.

Ko‘zgu ichida boshqa kimdir turardi.

O‘xshardi. Juda.
Ammo uning ko‘zlarida — qorong‘ilik. Nafasida — sovuqlik. Tanasida — jimlik.
Va u tik boqardi. Go‘yo kutayotgandek.

— “Nihoyat uyg‘onding,” dedi u.
— “Sen kimsan?”
— “Men — senman. Ammo sen bo‘lishni istamaganing.”
— “Men senga o‘xshamayman.”
— “Yo‘q. Har safar tanlovdan qochganingda, men sening o‘rningni egallaganman.
Har bir ‘ertaga’, har bir bahona, har bir jim turish — men edim.”

U cho‘kib o‘tirganini anglamay qoldi. Ko‘zlaridan yosh emas, og‘irlik oqardi.
O‘tmish. Aytilmagan so‘zlar. Qilinmagan ishlar. Sezilmagan imkoniyatlar.

— “Men yashadim... harakat qildim.”
— “Sen yashamading. Sen yashayotganingga o‘zingni ishontirding.
Sen o‘zingdan qochding. Endi esa... sen eng katta qo‘rquving — o‘zing bilan yuzlashding.”

Ko‘zgu g‘ijimlangan yurakdek qaltiradi. Yuzasi yoriq-yoriq bo‘lib, ichidan qora tutun chiqdi.
Endi u ko‘zgu ortida emasdi. U xonada edi.

Har bir nafas — og‘ir, lekin tanish. U o‘z nafasi edi.
Bu yurakning o‘ziga qarshi urilishi edi. Ichki qasosi edi.

— “Men seni yutmayman. Sen o‘zingni menga topshirasan.
Charchaganingda. Yolg‘iz qolganingda. O‘zingni sevmaganingda.”

U tizzasiga cho‘kdi. Yuragi siqilardi. Nafas torayardi.
U o‘zini endi yashira olmasdi. Yillar davomida ustiga qulagan haqiqat — hozir ichida portlayotgandi.

Shkafning tortmasidan to‘pponcha chiqardi.
U og‘ir emasdi. Uning og‘irligi — yuragida edi.
Ko‘zgudagi dushman jilmaydi. Endi u — u edi.

— “Men seni yengdimmi?” dedi u.
— “Yo‘q,” dedi dushman. “Sen o‘zingni tan olding. Endi men — yagona haqiqatman.”

Otildi.

Jimlik.
Ko‘zgu sinmadi. Lekin endi unda hech kim yo‘q edi. Faqat qora tutun, va ichkaridan eshitilayotgan nafas.
Lekin bu nafas — unga emasdi.

Bu — dushmanga qolgandi.
Endi faqat u bor edi.
Ichki “men”.