Men toʻgʻri joyda toʻgʻri vaqtda paydo boʻlib qolganman
Yaqinda bir tvitga koʻzim tushib qoldi. Toshkentda 4 yildan beri yashayotgan boʻlsam, arzirli doʻst orttirmabman, degan mazmundagi gap edi. Shundan keyin oʻylab qoldim, Toshkentga kelganim, toʻgʻrirogʻi, kelib qolganim katta omadim boʻlgan ekan.
Tushuntiraman. 2020-yil boshida pandemiya sabab Xitoydan qaytdim, bizda ham karantinlar boshlandi, uyda oʻtirdik. 17-19-yillarda Facebook’da faol edim (hozir umuman kirmayman), juda koʻp yaxshi tanishlar orttirganman. Mana shunday kunlarni birida Nurbek Alimov “Daryo”ga maqola yozishga taklif qilib qoldi (u payt Nurbek aka kolumnist edi), jurnalistikaga qiziqqanim uchun birdan qabul qildim. Maqolalar yozib yurdim.
Karantin qoidalar yumshatilgach, Eldar Asanov boshchiligidagi “Daryo maktabi” boshlandi. Men baribir Xitoyga qaytib ketaman, degan oʻy bilan ariza topshirmagandim. Eldar aka baribir “Daryo maktabi”ga taklif qildi. Bunga ham oʻylanmasdan bordim, chunki aynan shu insonlar sababli jurnalistikaga qiziqqanman.
Shunday qilib, Toshkentga kelib qoldim, hamma narsani onlayn-doʻstlar orqali hal qildim. Facebook-u boshqa platformalarda tanishgan doʻstlarim (ularning aksariyati mendan katta) bilan hayotda yaqindan tanishdik. Mana shu paytda oʻsishni boshladim. Qaysidir ma’noda meni Toshkentga olib kelgan odam Eldar Asanov desam ham boʻladi. U kishi ikki tomondan ham ustozim.
Maktab tugagandan keyin nashrni oʻzida biroz ishladim, keyin Eldar aka bilan boshqa bir sayt — “Bugun”ga oʻtdik. Saytda 2 yilga yaqin faoliyat yuritgan boʻlsak, men oʻsha yerdan eng yaxshi, eng yaqin doʻstlarimni topdim. Hamkasblar tengdosh boʻlgani uchun tez chiqishib ketdik va yaqin boʻlib ketdik.
Ularning barchasini potensiali bor odamlar. Qaysidir jihatda men shu davramizni “89-yil krug”ga (Muhrim aka, Xushnud aka, Diyor aka, Abror aka va boshqalar) oʻxshataman. Birga oʻsganmiz, haligacha birgamiz. Ish boʻyicha orttirgan tanishlarimning ichida eng yaxshilari. Oʻy-fikrlar, hayollar, vaybimiz bir xil. Hatto ogʻriqlarimiz ham (ulardan biri — Bahodir shu gapni koʻp aytadi: “Bizni ogʻriqlar birlashtiradi”). Men ishonaman, u yigit-qizlar oʻzi istagan natijalarga erishish va hayotni qurishga kuchlari yetadi.
Bularni nega bir boshidan aytyapman? Oʻzim uchun juda qiziq xronologiya. Chunki bu qadamlarni birortasini rejalashtirmaganman, hammasi oʻzi kelgan. Shunchaki men toʻgʻri joyda toʻgʻri vaqtda paydo boʻlib qolganman. Omadliman, desam boʻladi. Chunki aynan atrofdagi odamlar sizga eng koʻp ta’sir qilarkan. Yuqorida aytilgan insonlardan (ismlari yozilmasa ham oʻzi bilib turibdi) minnatdorman.
@qosimovuz
Yaqinda bir tvitga koʻzim tushib qoldi. Toshkentda 4 yildan beri yashayotgan boʻlsam, arzirli doʻst orttirmabman, degan mazmundagi gap edi. Shundan keyin oʻylab qoldim, Toshkentga kelganim, toʻgʻrirogʻi, kelib qolganim katta omadim boʻlgan ekan.
Tushuntiraman. 2020-yil boshida pandemiya sabab Xitoydan qaytdim, bizda ham karantinlar boshlandi, uyda oʻtirdik. 17-19-yillarda Facebook’da faol edim (hozir umuman kirmayman), juda koʻp yaxshi tanishlar orttirganman. Mana shunday kunlarni birida Nurbek Alimov “Daryo”ga maqola yozishga taklif qilib qoldi (u payt Nurbek aka kolumnist edi), jurnalistikaga qiziqqanim uchun birdan qabul qildim. Maqolalar yozib yurdim.
Karantin qoidalar yumshatilgach, Eldar Asanov boshchiligidagi “Daryo maktabi” boshlandi. Men baribir Xitoyga qaytib ketaman, degan oʻy bilan ariza topshirmagandim. Eldar aka baribir “Daryo maktabi”ga taklif qildi. Bunga ham oʻylanmasdan bordim, chunki aynan shu insonlar sababli jurnalistikaga qiziqqanman.
Shunday qilib, Toshkentga kelib qoldim, hamma narsani onlayn-doʻstlar orqali hal qildim. Facebook-u boshqa platformalarda tanishgan doʻstlarim (ularning aksariyati mendan katta) bilan hayotda yaqindan tanishdik. Mana shu paytda oʻsishni boshladim. Qaysidir ma’noda meni Toshkentga olib kelgan odam Eldar Asanov desam ham boʻladi. U kishi ikki tomondan ham ustozim.
Maktab tugagandan keyin nashrni oʻzida biroz ishladim, keyin Eldar aka bilan boshqa bir sayt — “Bugun”ga oʻtdik. Saytda 2 yilga yaqin faoliyat yuritgan boʻlsak, men oʻsha yerdan eng yaxshi, eng yaqin doʻstlarimni topdim. Hamkasblar tengdosh boʻlgani uchun tez chiqishib ketdik va yaqin boʻlib ketdik.
Ularning barchasini potensiali bor odamlar. Qaysidir jihatda men shu davramizni “89-yil krug”ga (Muhrim aka, Xushnud aka, Diyor aka, Abror aka va boshqalar) oʻxshataman. Birga oʻsganmiz, haligacha birgamiz. Ish boʻyicha orttirgan tanishlarimning ichida eng yaxshilari. Oʻy-fikrlar, hayollar, vaybimiz bir xil. Hatto ogʻriqlarimiz ham (ulardan biri — Bahodir shu gapni koʻp aytadi: “Bizni ogʻriqlar birlashtiradi”). Men ishonaman, u yigit-qizlar oʻzi istagan natijalarga erishish va hayotni qurishga kuchlari yetadi.
Bularni nega bir boshidan aytyapman? Oʻzim uchun juda qiziq xronologiya. Chunki bu qadamlarni birortasini rejalashtirmaganman, hammasi oʻzi kelgan. Shunchaki men toʻgʻri joyda toʻgʻri vaqtda paydo boʻlib qolganman. Omadliman, desam boʻladi. Chunki aynan atrofdagi odamlar sizga eng koʻp ta’sir qilarkan. Yuqorida aytilgan insonlardan (ismlari yozilmasa ham oʻzi bilib turibdi) minnatdorman.
@qosimovuz