Quyosh botdi. Mana endi rejani boshlasa boʻladi. Maxsus qonli latta suvga botirildi, bir varakayiga datchik toʻlqinlarni qabul qila boshladi. Lutfulla ham ariqning poyonida yonida volsiped bilan birga suvga qonidan tomizib oʻtiribdi.
U o‘zining ichidagi hayajon va xavotirni his etardi. Qon tomchilarining suvga tushib aylana shaklida tarqalayotganidan yuragi tez-tez urib, g‘alati bir tuyg‘u bilan to‘lib toshayotgan edi. Bu uning qiziqarli va xavfli vaziyatga qo‘l urishi, hayotidagi eng katta o‘zgarishlarni keltirib chiqarishi mumkinligini anglatardi. “Nima bo‘ladi?”,- deb o‘yladi u. “Agar Yaksart hujumiga duchor boʻlsam, bu men uchun yakun bo‘lmaydimi?”
Har biri o‘z vazifasini bilar, ammo barchasining yuragida tashvish bor edi. Shu tariqa, chamasi, bir soatlar turishdi, o‘rtada ikki marta qurbaqa datchikni ishlatib yuborganini hisobga olmaganda aytarli hech narsa bo‘lmadi. Hammaning xayoli qochgan bu patda datchik yana bir bor ishga tushdi. Lutfulla velosipedni qo‘lga olib haydashga hozirlik ko‘rdi. U tasdiqlash buyrugʻini kutardi.
- Bu haqiqatan ham Yaksart, - ratsiyadan Doniyorning ovozi eshitildi.
- Hamma tayyomi? Sizlar tomonga boryapman, - Lutfulla velosipedning pidallarni aylantirib, kerakli nuqtaga, bir guruh qurolli shaxslar orasiga haydadi.
Ular bir tarafdan rejaning oʻxshaganiga xursand boʻlishar (axir shilliq boshqa tarfga ketib odamlarni ovlashi mumkin edi-ku), ikkinchi tarafdan uning yaqinlashib kelayotgan tahdididan xavotirda edilar.
Lutfulla velosipedning pidallarini asta-sekin aylantirib, Sigirtepaning past-baland joylari orasida yurarkan, atrofdagi manzara unga g‘ayritabiiy tuyuldi: havoda biroz namlik va chirigan yer hidi ufurardi. Shu payt, Lutfulla turgan nuqtasidan toʻqqiz yuz metrga uzoqlashganda Yaksart uzunligi toʻrt kilometrlik ariqning ichidan otilib chiqdi. U fazoda oldingi paketsimon suyuqlik koʻrinishini odam shakliga oʻzgartirdi, oyoqlari bilan yerga tushib Lutfullaning ortidan yugurdi. Uning avvalgi shaklidagi tezligi velosipednikidan toʻrt yarim marta tez boʻlsa, (aniqrogʻi 4.44 marta) hozirda uniki bilan teng edi. Odam shaklidagi holida yetib ololmasligini tushundi chogʻi qaytadan avvalgi holatiga qaytdi va tezligini ham qaytardi. Hammasi reja boʻyicha borayotgandi. Taassufki, guruh aʼzolariga besh yuz metr qolganda Yaksartning tezligi kutilmaganda ortib, hayajon va qoʻrquvga toʻla Lutfullaga yaqinlashdi. Velosipedni haydayotganida pidallarning g‘ichir-g‘ichir ovozi qulog‘ining tagida aks-sado beradi. Ketidan Yaksatning yoqimsiz sirgʻalish tovushi ham yaqinlashardi. Lutfullaning nafas olishi biroz muddat og‘ir kechdi, yuragi kuchliroq urib velosiped ruli qaltiray ketdi. Har bir pedal aylanishi bilan uning qo‘rquvi kuchayib bordi, shilliq esa orqasidan tobora yaqinlashar, havoda uning ter hidi bilan aralashgan nam Yaksartning sassiq isi tarqalardi. Hattoki maxluq biroz oldiga oʻtib oldi. Shu holatda odam shakliga qaytdi. Lutfullaning velosipeddagi tezligi hisobiga tiklanish jarayonida ular tenglashishdi. Bu Yaksart uchun eng qulay fursat edi, u kuch bilan Lutfullanining tanasiga yopishdi. O‘zining o‘tkir tentakullari yordamida yigitning belidan, yuqoridan pastgacha tanasini o‘tkir tirnoqlari bilan ikkiga bo‘lib tashladi.
Yaksartning tirnoqlari tanasini bo‘lib tashlaganida Lutfulla hali ham tirik edi. Uning ko‘zlari oldida ikki yarimning bir-biridan uzoqlashayotganini, qonining yerga shaldirab to‘kilayotganini ko‘rdi. Har bir o‘zgarishni sezib, shu paytda miyasi o‘tmishdagi bir necha lahzalarni qayta ko‘rdi. Bir necha yil avval akasi va otasi oʻrtasida boʻlgan mudhish voqea Lutfulla sabab boʻlgani, o‘shanda u kuchsizligi uchun masʼulyatdan qochgan edi. Endi esa o‘zining hayotidagi har bir muvaffaqiyatsiz qarorini tan olgan holda o‘lim bilan yuzma-yuz turibdi. Mana uning hayot uchun haqiqiy jangi boshlandi va u bu jangda yutqazdi. Qon jo‘shqin daryo kabi yerga to‘kilarkan, Yaksartning harakati yanada vahshiy tus oldi. U o‘zining tentakullari bilan bo‘laklarga ajralgan Lutfullaning tana qismlarini mahkam ushlab, har bir parchasini yulib olardi.
U o‘zining ichidagi hayajon va xavotirni his etardi. Qon tomchilarining suvga tushib aylana shaklida tarqalayotganidan yuragi tez-tez urib, g‘alati bir tuyg‘u bilan to‘lib toshayotgan edi. Bu uning qiziqarli va xavfli vaziyatga qo‘l urishi, hayotidagi eng katta o‘zgarishlarni keltirib chiqarishi mumkinligini anglatardi. “Nima bo‘ladi?”,- deb o‘yladi u. “Agar Yaksart hujumiga duchor boʻlsam, bu men uchun yakun bo‘lmaydimi?”
Har biri o‘z vazifasini bilar, ammo barchasining yuragida tashvish bor edi. Shu tariqa, chamasi, bir soatlar turishdi, o‘rtada ikki marta qurbaqa datchikni ishlatib yuborganini hisobga olmaganda aytarli hech narsa bo‘lmadi. Hammaning xayoli qochgan bu patda datchik yana bir bor ishga tushdi. Lutfulla velosipedni qo‘lga olib haydashga hozirlik ko‘rdi. U tasdiqlash buyrugʻini kutardi.
- Bu haqiqatan ham Yaksart, - ratsiyadan Doniyorning ovozi eshitildi.
- Hamma tayyomi? Sizlar tomonga boryapman, - Lutfulla velosipedning pidallarni aylantirib, kerakli nuqtaga, bir guruh qurolli shaxslar orasiga haydadi.
Ular bir tarafdan rejaning oʻxshaganiga xursand boʻlishar (axir shilliq boshqa tarfga ketib odamlarni ovlashi mumkin edi-ku), ikkinchi tarafdan uning yaqinlashib kelayotgan tahdididan xavotirda edilar.
Lutfulla velosipedning pidallarini asta-sekin aylantirib, Sigirtepaning past-baland joylari orasida yurarkan, atrofdagi manzara unga g‘ayritabiiy tuyuldi: havoda biroz namlik va chirigan yer hidi ufurardi. Shu payt, Lutfulla turgan nuqtasidan toʻqqiz yuz metrga uzoqlashganda Yaksart uzunligi toʻrt kilometrlik ariqning ichidan otilib chiqdi. U fazoda oldingi paketsimon suyuqlik koʻrinishini odam shakliga oʻzgartirdi, oyoqlari bilan yerga tushib Lutfullaning ortidan yugurdi. Uning avvalgi shaklidagi tezligi velosipednikidan toʻrt yarim marta tez boʻlsa, (aniqrogʻi 4.44 marta) hozirda uniki bilan teng edi. Odam shaklidagi holida yetib ololmasligini tushundi chogʻi qaytadan avvalgi holatiga qaytdi va tezligini ham qaytardi. Hammasi reja boʻyicha borayotgandi. Taassufki, guruh aʼzolariga besh yuz metr qolganda Yaksartning tezligi kutilmaganda ortib, hayajon va qoʻrquvga toʻla Lutfullaga yaqinlashdi. Velosipedni haydayotganida pidallarning g‘ichir-g‘ichir ovozi qulog‘ining tagida aks-sado beradi. Ketidan Yaksatning yoqimsiz sirgʻalish tovushi ham yaqinlashardi. Lutfullaning nafas olishi biroz muddat og‘ir kechdi, yuragi kuchliroq urib velosiped ruli qaltiray ketdi. Har bir pedal aylanishi bilan uning qo‘rquvi kuchayib bordi, shilliq esa orqasidan tobora yaqinlashar, havoda uning ter hidi bilan aralashgan nam Yaksartning sassiq isi tarqalardi. Hattoki maxluq biroz oldiga oʻtib oldi. Shu holatda odam shakliga qaytdi. Lutfullaning velosipeddagi tezligi hisobiga tiklanish jarayonida ular tenglashishdi. Bu Yaksart uchun eng qulay fursat edi, u kuch bilan Lutfullanining tanasiga yopishdi. O‘zining o‘tkir tentakullari yordamida yigitning belidan, yuqoridan pastgacha tanasini o‘tkir tirnoqlari bilan ikkiga bo‘lib tashladi.
Yaksartning tirnoqlari tanasini bo‘lib tashlaganida Lutfulla hali ham tirik edi. Uning ko‘zlari oldida ikki yarimning bir-biridan uzoqlashayotganini, qonining yerga shaldirab to‘kilayotganini ko‘rdi. Har bir o‘zgarishni sezib, shu paytda miyasi o‘tmishdagi bir necha lahzalarni qayta ko‘rdi. Bir necha yil avval akasi va otasi oʻrtasida boʻlgan mudhish voqea Lutfulla sabab boʻlgani, o‘shanda u kuchsizligi uchun masʼulyatdan qochgan edi. Endi esa o‘zining hayotidagi har bir muvaffaqiyatsiz qarorini tan olgan holda o‘lim bilan yuzma-yuz turibdi. Mana uning hayot uchun haqiqiy jangi boshlandi va u bu jangda yutqazdi. Qon jo‘shqin daryo kabi yerga to‘kilarkan, Yaksartning harakati yanada vahshiy tus oldi. U o‘zining tentakullari bilan bo‘laklarga ajralgan Lutfullaning tana qismlarini mahkam ushlab, har bir parchasini yulib olardi.