Shu mahalda qizning dahshatli qichqirig‘i deraza ortidagi sokin ko‘chada aks-sado berdi. Bu paytda kutubxona yonidan tasodifan o‘tayotgan bir yo‘lovchi qizning ovozini eshitib, nimadir noto‘g‘ri ekanini sezdi. Shovqinga qaramay, kutubxonaning old eshigi berk ekanini ko‘rib, ichkariga kira olmadi. Ichini bezovta qilgan qo‘rquv va qiziqish uni atrofni ko‘zdan kechirishga undadi.
Yo‘lovchi kutubxonaning atrofini aylanib, ochiq derazani ko‘rdi. Bu narsa uning diqqatini tortdi. Ehtiyotkorlik bilan derazaga yaqinlashib, boshini ichkariga suqdi va titrab ketdi. Kutubxonadagi deraza oldida, yerda jon berib yotgan qizning tanasi jimgina yotar, atrofda hech qanday harakat yo‘q edi. Yo‘lovchi nafasini ichiga yutgancha bir seskanib oldi, ammo o‘zini tezda o‘nglab, derazadan ichkariga oshib tushdi. U qizning jasadi yoniga yaqinlashdi. Vahimali manzarani ko‘rganidan so‘ng, qizning cho‘ntagidan telefonini topdi. Birzum ikkilanib kontaktlar orasidan "Dadam" nomi ostidagi raqamga qo‘ng‘iroq qildi. Qoʻngʻiroq qabul qilindi.
- Qizingiz, - bu soʻzdan soʻng goʻshak qarshisida turgan palkovnikning shashti qaytdi, - Ma'zur tutasiz, bu siz uchun og‘ir bo‘lishi mumkin. Ammo aytishga majburman, hozirgina kutubxonada uning jasadini topdim.
- Nimalar deyapsan? - Polkovnik bir zumda o‘rnidan turib, qattiq titrayotgan qo‘llari bilan telefonini mahkam ushlashga harakat qildi.
- Afsus bandalik...
- Hozir qayerdasizlar? - Palkovnikning nafas olishi qiyinlashdi.
- Shahar milliy kutubxonasi.
Polkovnik goʻyo ruhsiz gavda boʻlib, asta-sekin koʻzlarini koʻtardi. Bu hamma narsani oʻzgartirib yubordi. Shu kungacha yigʻilgan barcha kuch va ishonch oʻz-oʻzidan qulab tushdi. “Qizim... qanday qilib?”
Tergov xonasidagi suhbat endi hech qanday ahamiyatga ega emas edi. U titragan qoʻllari bilan telefonni yoniga tashladi va shoshilgancha chiqishga hozirlandi. Bu orada tergov xonasidagi barchaning nazari palkovnikka qaratilgan edi, lekin hech narsani sezmasdi, u endi faqat bitta narsa haqida oʻylay olardi: qizining o‘limi. Bir muddat chalkash xayollarini bir joyga toʻpladi-da, "Darhol Horunovning amakisini topib kelinglar" - deya hovliqqancha xonani tark etdi.
Polkovnik zudlik bilan qizining murdasi ko‘rsatilgan joyga yetib keldi. U qizining jasadiga qaradi, ota sifatida yuragi birdan to‘xtab qolganday bo‘ldi, axir yagona farzandi boʻlsa, jimgina turar, o‘zini qattiq ushlashga harakat qilardi. Shunchaki muzlatgichda saqlangan go‘sht kabi yotgan qizining tanasida hayotning qiyofasi yo‘q edi. Polkovnik buni ko‘rishni istamagan edi, lekin ko‘zlari bilan koʻrmasa, ishonmasti-da. Bir necha soniya davomida o‘rnida qotib qoldi, hayotini qizisiz tamoman maʼnosiz his qildi.
"Qizim, nega aynan mening qizim bilan bunday boʻladi?" - deb oʻkirdi. Uning ichida gʻam va g‘azab aralashib, dunyodagi har qanday jinoyatchiga nisbatan nafrat hislari kuchaydi. Qizining tanasi va boshqa jasadlar bilan bo‘lgan muomalani har qanday insoniylikdan yiroq bilib, najot sifatida Lutfullani ko‘rdi.
- Horunovning amakisi yetib keldimi? - Palkovnik yonidagi xodimlaridan soʻradi.
- Ha, Oybek Odilovich, yarim tun boʻlganiga qaramasdan jiyaniga yordam berishga rozi boʻldi.
- Horunov bilan Bekturdiyev vaqtincha qamoqda ekan, qizimning oʻlimidan so‘ng, oʻz-oʻzidan ularning jinoyatchi emasligi ayon boʻldi. Qani, ortga shtab-kvartiraga qaytamiz.
- Bilasizmi, palkovnik, bu boʻlib oʻtgan voqealardan so‘ng, dam olsangiz boʻlardi, hech kim sizni ayblamaydi, - hamdardlik bildirgan boʻldi letinant.
- Endi uyqu harom. Jumboqni yechmasak, qotilni topmasak boʻlmaydi, - polkovnikda uygʻongan isyon, oʻzini oʻnglab olishga, ishga yanada chuqurroq kirishishga turtki boʻldi.
Tegishli guruh murdani olib ketdi. Oybek Odilovich bir vaqtning o‘zida ota bo‘lolmasin. Polkovnik sifatida, qanday vaziyatda bo‘lmasin, o‘z xizmat burchini bajarishi shart.
Yo‘lovchi kutubxonaning atrofini aylanib, ochiq derazani ko‘rdi. Bu narsa uning diqqatini tortdi. Ehtiyotkorlik bilan derazaga yaqinlashib, boshini ichkariga suqdi va titrab ketdi. Kutubxonadagi deraza oldida, yerda jon berib yotgan qizning tanasi jimgina yotar, atrofda hech qanday harakat yo‘q edi. Yo‘lovchi nafasini ichiga yutgancha bir seskanib oldi, ammo o‘zini tezda o‘nglab, derazadan ichkariga oshib tushdi. U qizning jasadi yoniga yaqinlashdi. Vahimali manzarani ko‘rganidan so‘ng, qizning cho‘ntagidan telefonini topdi. Birzum ikkilanib kontaktlar orasidan "Dadam" nomi ostidagi raqamga qo‘ng‘iroq qildi. Qoʻngʻiroq qabul qilindi.
- Qizingiz, - bu soʻzdan soʻng goʻshak qarshisida turgan palkovnikning shashti qaytdi, - Ma'zur tutasiz, bu siz uchun og‘ir bo‘lishi mumkin. Ammo aytishga majburman, hozirgina kutubxonada uning jasadini topdim.
- Nimalar deyapsan? - Polkovnik bir zumda o‘rnidan turib, qattiq titrayotgan qo‘llari bilan telefonini mahkam ushlashga harakat qildi.
- Afsus bandalik...
- Hozir qayerdasizlar? - Palkovnikning nafas olishi qiyinlashdi.
- Shahar milliy kutubxonasi.
Polkovnik goʻyo ruhsiz gavda boʻlib, asta-sekin koʻzlarini koʻtardi. Bu hamma narsani oʻzgartirib yubordi. Shu kungacha yigʻilgan barcha kuch va ishonch oʻz-oʻzidan qulab tushdi. “Qizim... qanday qilib?”
Tergov xonasidagi suhbat endi hech qanday ahamiyatga ega emas edi. U titragan qoʻllari bilan telefonni yoniga tashladi va shoshilgancha chiqishga hozirlandi. Bu orada tergov xonasidagi barchaning nazari palkovnikka qaratilgan edi, lekin hech narsani sezmasdi, u endi faqat bitta narsa haqida oʻylay olardi: qizining o‘limi. Bir muddat chalkash xayollarini bir joyga toʻpladi-da, "Darhol Horunovning amakisini topib kelinglar" - deya hovliqqancha xonani tark etdi.
Polkovnik zudlik bilan qizining murdasi ko‘rsatilgan joyga yetib keldi. U qizining jasadiga qaradi, ota sifatida yuragi birdan to‘xtab qolganday bo‘ldi, axir yagona farzandi boʻlsa, jimgina turar, o‘zini qattiq ushlashga harakat qilardi. Shunchaki muzlatgichda saqlangan go‘sht kabi yotgan qizining tanasida hayotning qiyofasi yo‘q edi. Polkovnik buni ko‘rishni istamagan edi, lekin ko‘zlari bilan koʻrmasa, ishonmasti-da. Bir necha soniya davomida o‘rnida qotib qoldi, hayotini qizisiz tamoman maʼnosiz his qildi.
"Qizim, nega aynan mening qizim bilan bunday boʻladi?" - deb oʻkirdi. Uning ichida gʻam va g‘azab aralashib, dunyodagi har qanday jinoyatchiga nisbatan nafrat hislari kuchaydi. Qizining tanasi va boshqa jasadlar bilan bo‘lgan muomalani har qanday insoniylikdan yiroq bilib, najot sifatida Lutfullani ko‘rdi.
- Horunovning amakisi yetib keldimi? - Palkovnik yonidagi xodimlaridan soʻradi.
- Ha, Oybek Odilovich, yarim tun boʻlganiga qaramasdan jiyaniga yordam berishga rozi boʻldi.
- Horunov bilan Bekturdiyev vaqtincha qamoqda ekan, qizimning oʻlimidan so‘ng, oʻz-oʻzidan ularning jinoyatchi emasligi ayon boʻldi. Qani, ortga shtab-kvartiraga qaytamiz.
- Bilasizmi, palkovnik, bu boʻlib oʻtgan voqealardan so‘ng, dam olsangiz boʻlardi, hech kim sizni ayblamaydi, - hamdardlik bildirgan boʻldi letinant.
- Endi uyqu harom. Jumboqni yechmasak, qotilni topmasak boʻlmaydi, - polkovnikda uygʻongan isyon, oʻzini oʻnglab olishga, ishga yanada chuqurroq kirishishga turtki boʻldi.
Tegishli guruh murdani olib ketdi. Oybek Odilovich bir vaqtning o‘zida ota bo‘lolmasin. Polkovnik sifatida, qanday vaziyatda bo‘lmasin, o‘z xizmat burchini bajarishi shart.