« Ahmad ibn Marduvayh shunday degan: Abu Nu’aym oʻz davrida uni izlab safarga chiqiladigan zot edi. Atrof olamda undan ko‘ra hifzi kuchliroq, sanadi ishonchliroq kishi yo‘q edi. Dunyo huffozlari uning huzurida jamlangan edi. Har kuni ulardan birining navbati bo‘lib, to peshin vaqti yaqinlashguncha unga xohlagan narsasini o‘qib berardi. U o‘rnidan turib hovlisi tomon yursa, ko‘pincha ko‘chada ham unga biror juz narsa o‘qib borishardi. U bundan malollanmasdi. U dars aytib turishsiz va tasnif etishda davom etmasdan taomini yemagan ».