...ҳатто ўзимни ҳам тушуна олмайдиган даражада, кўзларимдаги нур сўнаётганини ҳис қиладиган даражада, ҳаётнинг маъносига шубҳа қиладиган даражада, ҳар бир нафас олишим оғир келадиган даражада ўзгариб қолдим.

Бироқ, шу ҳолатда ҳам ич-ичимда бир гап бордек, гўёки шунча қийинчиликлардан кейин ҳам қайсидир нарса мени қўллаб-қувватлаб тургандек. Бу умидми, йўқса нима билмайман, лекин бир кун ҳаммаси ўтиб кетади деган фикр мени тирик сақлаяпти. Ҳар қоронғу кечадан кейин албатта тонг отади деган умид...

Балки бу ўзгаришлар яхшиликкадир, балки янги менга йўл очгандир. Балки, синовлар мени ҳақиқий кимлигимни кўрсатиш учун берилгандир.