Velik
Pul odamni baxtli qiladimi yoki yoʻqmi degan mavzu doim bahsli boʻlib kelgan. Ha deydiganlarda ham yoʻq deydiganlarda ham asosli argumentlar bor. Juda falsafaga shoʻngʻishni xush koʻradiganlar "Baxt deganda oʻzi nimani tushunish kerak?" deb mavzuni boshqa yoqqa tortib ketadi.
Endi gapni choʻzmay maqsadga oʻtadigan boʻlsam, man oʻzimni hayotimda shu savolga tegib oʻtadigan bir qiziq holatni kuzatdim. Qiziqishlarimdan biri velosiped haydash. Haydaganda ham shunchaki shaharni sekiiiiin hushtak chalib tomosha qilib haydash emas, haqqoniy sport darajasida haydash doim orzuyim boʻlib kelgan. Ancha yillar oldin oʻqishga kirish uchun tayyorlov kurslariga velikda qatnardim. Doimiy uzoq masofaga qatnab borib kelganim uchun jismonan velosiped haydashga anchagina chiniqib qolgandim. Velik haydasam mazza qilardim, tez va nozik manyovrlar qilib tor va noqulay yoʻllardan oʻtishdan adrenalin olardim (Need for Speed fanatlari tushunadi mani🥹). Oʻqishga kirib shu bilan hozirgacha mana shu uzoq masofaga muntazam velik haydashdan uzoqlashib ketdim. Ammo oyoqlarim xuddi keksalarda uchraydigan Restless-Legs-Syndromi bor odamning oyogʻiday qandaydir haddan koʻp harakatchan. Uyda, ishda, yoʻlda hatto koʻchaga xotirjam aylanishga chiqsam ham tez yuraman, oyoqlarim tez harakatga moslashib qolgan. Xullas endi oyoqlarim velosipedsiz yashay olmasa kerak deb bir necha oylardan beri yaxshi sport velosipedlariga qiziqib yuraman. Afsuski mani perfektsionist taʼbimga oʻtiradigan veliklar anchagina qimmat ekan. Uning ustiga haqqoniy velosport bilan shugʻullanish uchun odam uning maxsus kiyimlarini va anjomlarini ham sotib olishi kerak (bitta himoya shlemining oʻzi 100€ dan boshlanadi, brat🥲). Shunday qilib masala oxiri borib pulga taqalyapti. Oxirgi vaqtlar oʻzim biror kattaroq narsa sotib olmoqchi boʻlsam, u narsa manda bor mablagʻning yarmiga teng yoki arzonroq boʻlsa olish haqida jiddiy oʻylab koʻraman. Agar qimmatroq boʻlsa xaridni chetga suraman.
Xullas oʻsha orzuyimdagi faoliyat — uzoq masofaga veloturlar qilish, velosport bilan muntazam jiddiy ravishda shugʻullanish mana shu prioritetlardan ortmayotgan pul sabab chetga surilib kelyapti. Mavzu boshida baxt va pul haqida yozganim boisi — pul insonni baxtli qiladimi yoʻqmi bilmadimu, ammo pul insonga aynan oʻzi xohlagan momentda baxtli boʻlish imkonini berar ekan. "Piyoda siqilgandan koʻra Ferrarida siqilib berardim" deya mashoyixlar bejizga aytishmas ekan😆.
P.S.: A man boʻlsa velikda ham siqilib berardim (22 tezlikli Shimano uzatgich sistemasi bor carbon tolali ramaga ega Gravel bike turidagi orqa va old tormozlari diskli click pedalli yuqori sifatda ishlangan M oʻlchamli velikda🙂↕️)
Pul odamni baxtli qiladimi yoki yoʻqmi degan mavzu doim bahsli boʻlib kelgan. Ha deydiganlarda ham yoʻq deydiganlarda ham asosli argumentlar bor. Juda falsafaga shoʻngʻishni xush koʻradiganlar "Baxt deganda oʻzi nimani tushunish kerak?" deb mavzuni boshqa yoqqa tortib ketadi.
Endi gapni choʻzmay maqsadga oʻtadigan boʻlsam, man oʻzimni hayotimda shu savolga tegib oʻtadigan bir qiziq holatni kuzatdim. Qiziqishlarimdan biri velosiped haydash. Haydaganda ham shunchaki shaharni sekiiiiin hushtak chalib tomosha qilib haydash emas, haqqoniy sport darajasida haydash doim orzuyim boʻlib kelgan. Ancha yillar oldin oʻqishga kirish uchun tayyorlov kurslariga velikda qatnardim. Doimiy uzoq masofaga qatnab borib kelganim uchun jismonan velosiped haydashga anchagina chiniqib qolgandim. Velik haydasam mazza qilardim, tez va nozik manyovrlar qilib tor va noqulay yoʻllardan oʻtishdan adrenalin olardim (Need for Speed fanatlari tushunadi mani🥹). Oʻqishga kirib shu bilan hozirgacha mana shu uzoq masofaga muntazam velik haydashdan uzoqlashib ketdim. Ammo oyoqlarim xuddi keksalarda uchraydigan Restless-Legs-Syndromi bor odamning oyogʻiday qandaydir haddan koʻp harakatchan. Uyda, ishda, yoʻlda hatto koʻchaga xotirjam aylanishga chiqsam ham tez yuraman, oyoqlarim tez harakatga moslashib qolgan. Xullas endi oyoqlarim velosipedsiz yashay olmasa kerak deb bir necha oylardan beri yaxshi sport velosipedlariga qiziqib yuraman. Afsuski mani perfektsionist taʼbimga oʻtiradigan veliklar anchagina qimmat ekan. Uning ustiga haqqoniy velosport bilan shugʻullanish uchun odam uning maxsus kiyimlarini va anjomlarini ham sotib olishi kerak (bitta himoya shlemining oʻzi 100€ dan boshlanadi, brat🥲). Shunday qilib masala oxiri borib pulga taqalyapti. Oxirgi vaqtlar oʻzim biror kattaroq narsa sotib olmoqchi boʻlsam, u narsa manda bor mablagʻning yarmiga teng yoki arzonroq boʻlsa olish haqida jiddiy oʻylab koʻraman. Agar qimmatroq boʻlsa xaridni chetga suraman.
Xullas oʻsha orzuyimdagi faoliyat — uzoq masofaga veloturlar qilish, velosport bilan muntazam jiddiy ravishda shugʻullanish mana shu prioritetlardan ortmayotgan pul sabab chetga surilib kelyapti. Mavzu boshida baxt va pul haqida yozganim boisi — pul insonni baxtli qiladimi yoʻqmi bilmadimu, ammo pul insonga aynan oʻzi xohlagan momentda baxtli boʻlish imkonini berar ekan. "Piyoda siqilgandan koʻra Ferrarida siqilib berardim" deya mashoyixlar bejizga aytishmas ekan😆.
P.S.: A man boʻlsa velikda ham siqilib berardim (22 tezlikli Shimano uzatgich sistemasi bor carbon tolali ramaga ega Gravel bike turidagi orqa va old tormozlari diskli click pedalli yuqori sifatda ishlangan M oʻlchamli velikda🙂↕️)