Тунов куни бир яқиним билан инсонлар, уларнинг фазилатлари ва ҳислатлари ҳақида мулоҳаза юритдик. Муҳокамаларимиз орасида нега инсон доим у ёки бу ҳолат ҳақида орадан вақт ўтгач ўшанда шу ақлим бўлганда эди деб эслаши, нега қизиғида шу фикрлар, шу жавоблар келмаслиги ўртага ташланди.
Жавоб қуйидагича бўлди:
Жавоб қуйидагича бўлди:
Одам боласи дунёни ота-онаси орқали қабул қилади ва ўрганади. Унинг қадриятлари ота-онаси орқали шаклланади. Ҳаёти давомида тушадиган вазиятлари эса доим ҳам унинг қадриятларига тўғри келмайди. Шу боис у ёки бу вазиятларда бир деганда ечим тополмайди, муносиб жавоб қайтролмайди. Афсуски атрофдаги инсонларнинг тез-тез мана шунақанги "Зарба" беришлари оқибатида у пишиб боради. Шу тариқа "ақли киради" ва шу ақлим ўша вақтда бўлганда эди,- дейди.