Kursdosh qizlar bilan avtobusda uyga qaytyapmiz. Universitetda ikkinchi kurs paytlarimiz edi. Qo'limda "Nahvul vodih" kitobi. Yonimdagi yoshlari kattaroq ayol kitobni qayerdan olsam bo'ladi, chorsuda bormi deb so'rab qoldilar. Chetdan yuborishgan, chorsudan topolmasangiz kerak desam, qog'oz qalam olib kitobni ismini yozib oldilar.

"Men ham arab tili o'rganyapman. Nasib bo'lsa grammatikasini ham puxta o'rganib, shunday arobiy kitoblar o'qish niyatim bor" dedilar.

Keyin qo'shimcha qildilar: "Quda-andali bo'lsangiz, shu yoshda arab tili o'qib zaril ekanmi deyishyapti qarindoshlar". Sizlarga mazza, qancha o'qisangiz ham hech kim gapirmaydi.

Bizlarga mazza? Biz ham u paytda: "Qachongacha o'qiysan? Universitetga kirding yetadi, oila qurish kerak, qachon tugaydi bu o'qishing? O'qiyverib zerikib ketmadingmi" degan piching gaplarni eshitaverib ko'nikib ketgandik.

Odamlar siz yosh bo'lsangiz ham qari bo'lsangiz ham gapiraveradi. Ularni gapiga qarab qolsangiz, boshlamasdan turib taslim bo'lishingizga to'g'ri keladi. Yosh bo'lsangiz "O'qib olim bo'larmiding? Katta bo'lsangiz "Shu yoshga chiqib zarilmi endi sizga? degan gaplar bilan ko'mib tashlashadi.

İlm olishni erta kecha yo'q. Sizda bugun bor, ayni hozirgi vaqt bor. Go'zal gumon, Allohga ishonch, chin ixlos, tavakkul, duo bor...

Odamlarning gap-so'zlari sizni ilm olishdan to'sib, tushkunlika tushib, noumid bo'lishingizga sababchi bo'lmasin.