Har bir ona farzandini nimadir bezovta qilayotganini sezadi. 🔔
Ammo, e’tiborli ona farzandini nimadir zavqlantirayotganini payqay oladi. 💞
Bolachangiz qo’li lat yeb, biroz injiqlashni boshlasa darrov “nima bo’ldi, qo’lingni qirib oldingmi?” deb yordamga yugurasiz. Bu jarayon huddi qo’ng’iroqning juda baland ovoziga sakrab turgandek, refleks ko’rinishida sodir bo’ladi.
Ammo, qachon ohirgi marotaba farzandingiz, masalan, mitti qo’lchalari bilan zavqlanib hamir o’ynab o’tirganida
“barmoqchalaring mazza qilib hamirni ezyaptimi?” deb so’ragansiz?
Kechagi eksperimentni bekorga taklif qilmadim. Savolga ahamiyat bering - “tanangizda qanday holatlarni his qilyabsiz?” Negativ holatlarni demaganman, lekin 90% javob beruvchilar faqat o’zidagi og’riyotgan, bezovta qilayotgan yoki qiynayotgan nuqtalarini yozishgan.
Xo’sh, bunga sabab nima? 👀
Keling, biroz tarixga nazar solamiz. Ikki avlod yuqorida, ya’ni bizning bobo-buvilarimiz jahon urishidan keyingi avlod xisoblanishadi. Ular haqiqattan ham “yashash uchun kurash epoha”sida katta bo’lishgan. U davrda vatan tuyg’usi, yurt uchun jonini berish yoki millatni qayta tiklash mafkurasi olg’a surilgan.
Urishdan keyingi vatanni tiklash dardi bilan yashagan avlodda “o’z tanasiga quloq solish” tushunchasi eng ohirgi o’rinlarda bo’lgan. Ular nafaqat tanasi nimadan zavq olayotganiga e’tibor berishmagan, balki ko’pgina negativ his-tuyg’ular, og’riq yoki kasalliklarni ham sezmaganlikka olishgan.
Agar oilada bolalarning birontasida sog’lig’i bilan jiddiy muammo paydo bo’lsagina uning tanasiga ahamiyat qaratishgan. Hech qanday muammo bo’lmasa esa - “Zo’r, bo’ldi jim o’tir”.
Aynan o’sha tanasidagi his-tuyg’ulari, zavqlanishlari va, hatto, bazida og’riqlari inobatga olinmagam bolalar bizning ota-onamizdir. Ular shunchalik o’z tanasiga quloq solmay qo’ygan-ki, tana o’z mavjudligi haqida qattiq kasallik yoki og’riqlar orqali signal berishga o’tgan.
Biz esa shu avlod tarbiyasini olib katta bo’lganmiz. Lekin bizning ota-onamiz, o’z ota-onasidan farqli o’laroq, bizni “yashash uchun kurash” rejimida emas, balki, hayotdan zavq olish rejimida katta qilishni boshlashgan. Albatta eski odatlardan to’liq voz kechishning iloji yo’q, va shu sababli ham ko’pchiligimizda qandaydir ma’noda o’z tanasiga quloq solmaslik kuchli rivojlangan.
Xo’sh, endi bizning vazifamiz nima? Biz ikki avlod yuqoridagilardan farqli o’laroq “yashash uchun kurash” olib borishimiz kerak emas. Biz farovon, mustaqil, imkoniyatlarga to’la va rivojlangan davrda yashamoqdamiz. Demak bizning maqsadimiz “tirik qolish” emas, aksincha “zavq olib yashash”.
Biz endi farzandlarimizga “omon qolish” uchun nima qilish kerakligini emas, balki qanday qilib qiziqarli hayotni yashab o’tishni o’rgatishimiz kerak. 🪴
Bu esa birinchi o’rinda o’z tanasini eshita bilish bilan sodir bo’ladi. Lekin buni qanday amalga oshirish mumkin?
Farzandingizda sodir bo’layotgan negativ o’zgarishlardan fokusingizni olib, ularni sekingina pozitiv hislarga yo’naltiring.
“Qorning og’riyaptimi?” degan savoldan tashqari endilikda “bugun qorning qaysi ovqatdan mazza qildi?” deb so’rashni odat qiling.
“Isib ketdingmi?” degan savol bilan birga “Tanang yumshoqqina ko’ylak kiyib mazza qildimi?” deb so’rashni boshlang.
Kun ohirida farzandingizdan “bugun tanang/ qo’ling/ burning va hokazolaring nimadan mazza qildi?” deb so’rashga odatlaning.
Bir martta sinab ko’ring-da, farzandingizning javoblaridan o’zingiz hayratlanasiz. Ayniqsa “bugun burunchang nimadan mazza qildi?” deb so’raganingizda “sizning hidingizdan oyijon” desa bormi! ❤️🔥
“Xo’sh, bunday ishlardan mano-matras qani?” deyishingiz mumkin.
Doim yodingizda bo’lsin -
qayerda e’tibor bo’lsa, o’sha yerda energiya bo’ladi. Farzandingiz tanasi sog’lom bo’lishini xohlasangiz o’zingizning ham, farzandingizning ham e’tiborini faqat sog’lomlikka yo’naltiring. Miyyaning vazifasi - tana omon qolishi uchun kurashish. Tafakkurning vazifasi - har bir holatdan ne’mat ko’ra bilish. Keling, biz tafakkur ila yashaylik.
🕊
@onaqorgoni
