yuragimdagi tushunarsiz bezovtalikdan uyg'onaman, tun qorong'u, ayvon eshigi yopiq, xona qandaydir tutunga to'lgandek tuyiladi. bir lahza hech narsani his qilmayman, ammo bu hech narsa his qilmaslikning o'zi og'riqli ekanini tushunaman. eshikni ochib, ayvonga tomon yo'nalaman. havo ancha sovuq, yulduzsiz va qorong'u osmonga bir lahza tikilaman va to'satdan ixtiyorimni qo'ldan chiqarib, ko'zlarim yoshlanganini his qilaman. yuragimga chunonam sanchiq turadiki, tik oyoqda turishga bardoshim qolmaydi. xuddi borliqdan yo'q bo'lib ketayotgandekman.
umrim davomida omadim kelmagan lahzalar va muvafaqqiyatsizliklarim ko'z oldimdan birin-ketin o'tar ekan, o'zimni xuddi pichoqsiz so'yilgandek his qilaman. qismatimning qonga botirib bitilgan misralari bag'rimni tiladi. kuchsizligim va ojizligimdan qo'llarim qaltiraydi, o'zimga, qadamimga bo'lgan ishonchim havolarga uchadi. aynan nimaga muhtojligim, nima xohlashim, yoyinki o'zimni tushunmasligim ham ko'ksimga xanjardek sanchiladi. to'rtala tarafimdan ham meni o'rab olgan kulrang xayollar orasida yiqilaman.
hayotda shunday nuqta borki, seni butunlay boshqa insonga aylantiradi. men bugun o'sha nuqtani qo'yaman. o'zimga nuqta qo'yaman.
taslimiyat bunchalar go'zal bo'lishini tassavvur qilmaganman. meni yiqitishi mumkin bo'lgan barcha dardlar oldida vanihoyat yengilaman, o'z Yaratuvchimga sharaf bilan taslim bo'laman. qadarga yengilish va taqdirini Robbisiga topshirishdek muhim marosim qalbimni halimdek yengil qiladi, o'zini yangitdan kashf qilgan kashshofdek his qilaman o'zimni. rozilik maqomi bo'ynimdagi og'ir zanjirni birdan yechadi, nafas olishni boshlayman. shuncha vaqt azoblanib, iztiroblar orasida qanday yashaganim aqlimga sig'maydi, ammo o'zimni koyimayman. miyam birdan ochilib yorishgani va anglashlarimdan sevinishim oldida shuncha yillik xato-kamchiliklar ko'rinmay ketadi. bir lahzada taqdirimni Yaratganga topshirishim bilan, men o'zimni topaman. bu daqiqalar uchun inson oylar, yillar hatto butun umrini sarflashi rost.
hayot o'nqir-cho'nqirlarga to'la. sinovlarni muhokama qilish, ularni deb mahzun bo'lishdan ko'ra sizga qorong'u bo'lgan hikmatidan umid qilish osonroq menimcha.
umrim davomida omadim kelmagan lahzalar va muvafaqqiyatsizliklarim ko'z oldimdan birin-ketin o'tar ekan, o'zimni xuddi pichoqsiz so'yilgandek his qilaman. qismatimning qonga botirib bitilgan misralari bag'rimni tiladi. kuchsizligim va ojizligimdan qo'llarim qaltiraydi, o'zimga, qadamimga bo'lgan ishonchim havolarga uchadi. aynan nimaga muhtojligim, nima xohlashim, yoyinki o'zimni tushunmasligim ham ko'ksimga xanjardek sanchiladi. to'rtala tarafimdan ham meni o'rab olgan kulrang xayollar orasida yiqilaman.
hayotda shunday nuqta borki, seni butunlay boshqa insonga aylantiradi. men bugun o'sha nuqtani qo'yaman. o'zimga nuqta qo'yaman.
taslimiyat bunchalar go'zal bo'lishini tassavvur qilmaganman. meni yiqitishi mumkin bo'lgan barcha dardlar oldida vanihoyat yengilaman, o'z Yaratuvchimga sharaf bilan taslim bo'laman. qadarga yengilish va taqdirini Robbisiga topshirishdek muhim marosim qalbimni halimdek yengil qiladi, o'zini yangitdan kashf qilgan kashshofdek his qilaman o'zimni. rozilik maqomi bo'ynimdagi og'ir zanjirni birdan yechadi, nafas olishni boshlayman. shuncha vaqt azoblanib, iztiroblar orasida qanday yashaganim aqlimga sig'maydi, ammo o'zimni koyimayman. miyam birdan ochilib yorishgani va anglashlarimdan sevinishim oldida shuncha yillik xato-kamchiliklar ko'rinmay ketadi. bir lahzada taqdirimni Yaratganga topshirishim bilan, men o'zimni topaman. bu daqiqalar uchun inson oylar, yillar hatto butun umrini sarflashi rost.
hayot o'nqir-cho'nqirlarga to'la. sinovlarni muhokama qilish, ularni deb mahzun bo'lishdan ko'ra sizga qorong'u bo'lgan hikmatidan umid qilish osonroq menimcha.