Shaharning chekkasida bir kambag‘al odam yashardi. Uning ismi Akmal edi. U kichik bir do‘konda ishlardi, lekin maoshi zo‘rg‘a yetardi. Har kuni u charchab uyiga qaytar va hayotidan shikoyat qilardi
— Nega men shunchalik qiyin hayot kechiryapman? Nega ba’zilarga hamma narsa oson? Agar boy bo‘lganimda albatta baxtli yashagan bo‘lardim.
Kunlardan bir kun Akmal kechqurun ishdan qaytayotganda, yo‘lda bir nogiron odamni ko‘rdi. Uning ikkala qo‘li ham yo‘q edi, lekin u baribir tabassum qilib, kitob sotardi. Akmal hayron bo‘lib unga yaqinlashdi va so‘radi:
— Sen qanday qilib bunday qiyin hayotda kulib yashay olasan?
Nogiron odam jilmayib dedi:
— Chunki men bor narsamga shukr qilaman. O‘zimni sen bilan solishtirsam, senga havas qilardim: ikki qo‘ling bor, yurishing oson, xohlagan ishingni qila olasan. Sen men bo‘lishni istamagan bo‘larding, to‘g‘rimi?
Akmal indamay qoldi. Chunki birinchi marta u o‘z hayotiga boshqa tomondan qaradi. O‘sha kundan boshlab, shikoyat qilish o‘rniga, u boriga shukr qilib yashashni boshladi.
— Nega men shunchalik qiyin hayot kechiryapman? Nega ba’zilarga hamma narsa oson? Agar boy bo‘lganimda albatta baxtli yashagan bo‘lardim.
Kunlardan bir kun Akmal kechqurun ishdan qaytayotganda, yo‘lda bir nogiron odamni ko‘rdi. Uning ikkala qo‘li ham yo‘q edi, lekin u baribir tabassum qilib, kitob sotardi. Akmal hayron bo‘lib unga yaqinlashdi va so‘radi:
— Sen qanday qilib bunday qiyin hayotda kulib yashay olasan?
Nogiron odam jilmayib dedi:
— Chunki men bor narsamga shukr qilaman. O‘zimni sen bilan solishtirsam, senga havas qilardim: ikki qo‘ling bor, yurishing oson, xohlagan ishingni qila olasan. Sen men bo‘lishni istamagan bo‘larding, to‘g‘rimi?
Akmal indamay qoldi. Chunki birinchi marta u o‘z hayotiga boshqa tomondan qaradi. O‘sha kundan boshlab, shikoyat qilish o‘rniga, u boriga shukr qilib yashashni boshladi.