Kechikdim!!!
Tobutda yotganda bunchalar xipcha, burni bunchalar soʻppayib qolmasa! Kipriklari kamon oʻqlari kabi yotibdi. Yiqilishi ham beozorgina boʻlgan – hech yeri sinmagan, yorilmagan. Faqat shu “bir hovuch qon”. Yaʼni bir qoshiq degani. Ich-ichidan qalqqan. Ajib fikr: koʻmmaslik mumkin boʻlganda edi? Uni olib ketishgach, unda... o, yoʻq, olib ketish mumkin emas! O, axir men olib ketishlari lozimligini bilaman, men telba emasman, alahsirayotganim ham yoʻq, aksincha, aqlim hech mahal hozirgiday oydinlashmagan. Men bir narsani hazm qila olmayapman: yana uyda hech kim qolmaydimi, yana hayhotday bu xonalarda garovga qoʻyilgan buyumlar bilan yolgʻiz yashaymanmi? Alahsirash, alahsirash, mana alahsirash qayerda! Men uning sillasini quritdim, mana gap qayerda!
Endi qonunlaringizni boshimga uramanmi? Endi odatlaringiz, taomilingiz, hayotingiz, davlatingiz, diningizni sariq chaqaga olmayman. Mayli, meni sizning hakamingiz soʻroq qilsin, mayli meni oʻsha sudga, ochiq sudingizga boshlab boring, hech nimani tan olmasligimni oʻsha yerda ham aytaman. Hakamingiz “Jim boʻling, ofitser!” deb qichqiradi. Men esam unga: “Meni quloq osishga majbur etuvchi qudrating qani? Nima uchun bu zim-ziyo jaholat men uchun hamma narsadan qadrli boʻlgan narsani majaqladi? Qonunlaringiz menga nimaga kerak? Menga endi begona bular!” deb baqiraman. O, endi menga bari bir!
Ojiz, ojiz! Jonsiz u, eshitmaydi! Senga qanday jannat yaratib berardim, bilmayman. Jannat qalbimda edi, chor atrofingni jannat bilan oʻrardim. Sen meni bari bir sevmas eding, xoʻsh, nima qipti? Hammasi oʻsha holda boʻlardi, oʻsha holda qolardi. Doʻstga gapirib berganday gapirarding menga – bir-birimizning koʻzimizga tikilib quvonardik, kulardik. Shunday yashardik. Boshqani sevib qolsangmi? Mayli, rozi edim! Sen u bilan yurib kularding, men boʻlsam koʻchaning bu betida turib kuzatardim... O, faqat bir martagina koʻzini ochsa, hammasiga rozi edim! Bir lahza, faqat bir lahza (!) menga qarasa edi, xuddi yaqinginada oldimga kelib vafodor xotin boʻlaman, deb qasam ichayotganday bir qarasa edi! O, bir qarashdayoq hammasini anglar edi! Soat kapgiri unsiz, nafratni qoʻzgʻatadigan darajada tiqillaydi. Tun ogʻdi – soat ikki. Botinkachalari karavoti oldida turibdi, goʻyo bekasini kutyapti. Yoʻq, jiddiy aytyapman, ertaga uni olib ketishgach, men nima qilaman??…
© Ma‘suma
Tobutda yotganda bunchalar xipcha, burni bunchalar soʻppayib qolmasa! Kipriklari kamon oʻqlari kabi yotibdi. Yiqilishi ham beozorgina boʻlgan – hech yeri sinmagan, yorilmagan. Faqat shu “bir hovuch qon”. Yaʼni bir qoshiq degani. Ich-ichidan qalqqan. Ajib fikr: koʻmmaslik mumkin boʻlganda edi? Uni olib ketishgach, unda... o, yoʻq, olib ketish mumkin emas! O, axir men olib ketishlari lozimligini bilaman, men telba emasman, alahsirayotganim ham yoʻq, aksincha, aqlim hech mahal hozirgiday oydinlashmagan. Men bir narsani hazm qila olmayapman: yana uyda hech kim qolmaydimi, yana hayhotday bu xonalarda garovga qoʻyilgan buyumlar bilan yolgʻiz yashaymanmi? Alahsirash, alahsirash, mana alahsirash qayerda! Men uning sillasini quritdim, mana gap qayerda!
Endi qonunlaringizni boshimga uramanmi? Endi odatlaringiz, taomilingiz, hayotingiz, davlatingiz, diningizni sariq chaqaga olmayman. Mayli, meni sizning hakamingiz soʻroq qilsin, mayli meni oʻsha sudga, ochiq sudingizga boshlab boring, hech nimani tan olmasligimni oʻsha yerda ham aytaman. Hakamingiz “Jim boʻling, ofitser!” deb qichqiradi. Men esam unga: “Meni quloq osishga majbur etuvchi qudrating qani? Nima uchun bu zim-ziyo jaholat men uchun hamma narsadan qadrli boʻlgan narsani majaqladi? Qonunlaringiz menga nimaga kerak? Menga endi begona bular!” deb baqiraman. O, endi menga bari bir!
Ojiz, ojiz! Jonsiz u, eshitmaydi! Senga qanday jannat yaratib berardim, bilmayman. Jannat qalbimda edi, chor atrofingni jannat bilan oʻrardim. Sen meni bari bir sevmas eding, xoʻsh, nima qipti? Hammasi oʻsha holda boʻlardi, oʻsha holda qolardi. Doʻstga gapirib berganday gapirarding menga – bir-birimizning koʻzimizga tikilib quvonardik, kulardik. Shunday yashardik. Boshqani sevib qolsangmi? Mayli, rozi edim! Sen u bilan yurib kularding, men boʻlsam koʻchaning bu betida turib kuzatardim... O, faqat bir martagina koʻzini ochsa, hammasiga rozi edim! Bir lahza, faqat bir lahza (!) menga qarasa edi, xuddi yaqinginada oldimga kelib vafodor xotin boʻlaman, deb qasam ichayotganday bir qarasa edi! O, bir qarashdayoq hammasini anglar edi! Soat kapgiri unsiz, nafratni qoʻzgʻatadigan darajada tiqillaydi. Tun ogʻdi – soat ikki. Botinkachalari karavoti oldida turibdi, goʻyo bekasini kutyapti. Yoʻq, jiddiy aytyapman, ertaga uni olib ketishgach, men nima qilaman??…
© Ma‘suma