Fevral suprasini tashlar qoqilab,
Osmonning ehsoni yer bilan bitta.
Dumidan boshiga boshpana tilab
Hurishni eplolmay yotibdi it ham.

Qo‘ylarning xokisor holiga iyib,
Boshini silamas xunxo‘r bo‘rilar.
O‘pkalash bilmagan,
o‘pkasi chirik
qishloqqa achinib chekar mo‘rilar.

Bu yerlar enaga,
bu yerlar ona –
Sovuq boldirlari nazarga tashna.
Dunyoni qiyratgan jami dardlardan
Qishloqni qish ko‘proq qiynaydi, oshna.

Kelsang, quruq kelma, mehmon, shart shunday:
Ikki non olmasang, ikkita sham ol.
Umidday uzilgan quvurga sig‘may
Yonib ketmoqqa shay turibdi shamol.

Yaxshiyam, nolishni bilmas odamlar,
Ko‘plikni, yaxshiyam, Xudo kam aytgan.
Ay, ona, sen anglat, odamlarni qo‘y,
Qishloq qishlaydigan joy deb kim aytgan?!

Saharlab xijolat chekasan, kamday
Bo‘g‘zimda achimsiq tutun to‘lgani.
Qushbolang sovuqni xushlamasligin
Tosh pechlar qayerdan tushunsin, ona.

©️ Rashid Xoʻjamov