Кетаман самолар,қучсинлар мени,
Сабодан шамоллар,тутсин қўлимни.
Шунчалар ўкситса,дунё йўлимни,
Тошларга айлантир,менинг кўнглимни.

Ибони топтамас, кўкдаги юлдуз,
Эътиқодим тутиб,суртайин кўзга.
Кўз очмас бўлса гар,
тонгдаги кундуз,
Арғумчоқлар солай,камалак кўкга.

Бошқа сайёрани,этаман макон,
Умид юлдузларим,сари интилиб.
Кимнидир кўзига,кўринсам ёмон,
Самода яшайман, бахтга етилиб.

. Ш.ЗИЁ.✍📚