doim eng qo'rqitib uyg'otadigan tushim. daraxtlar orasidagi namiqqan maysalar ustida ko'zimni ochaman. quchog'imda kitob, ikki qo'lim bian mahkam quchoqlab olganman. ichini ochishga urinmayman baribir qorong'uda hech narsa ko'rinmaydi. atrofdagi sukunat odamni qo'rqitadi. yovvoyi, yirtqich jonzotlarni eshitish qo'rqitmaydi chunki bilasanki tirik jon atrofda bor va sen yolg'iz emassan. noma'lum zulmatdan zax hidi anqiganidan ko'nglim behuzur bo'ladi, yo'q, bu hid yoqmasligidan emas, yana ham bu hid qo'rquvimni ko'pirtirib yuborishidan ko'nglim behuzur bo'ladi. o'rnimdan turib atrofga alanglayman. qorong'u lekin to'lin oydan qaytadigan nur atrofni hiyol yoritib turadi. shunda anglaymanki men yotgan joy chala qazilgan qabr bo'ladi. shu payt qop-qora libosli uchadigan noma'lum maxluqotlar men tarafga qarab chiyillagan holda uchib harakatlanishadi. huddi och qolgan itga ovqatni tashlasang talpingandek. nima qilarimni bilmay qochaman.