баъзида барчасига қўл силтаб, тоғ-у тошларга қочиб кетгим келади. кунларимни фақат Аллоҳга қуллик васфи ила ўтказмоқни истаб қоламан. оддий, ғарибона, муҳими ўзим хоҳлагандек ҳаёт кечирсам, дейман. нафсим билан курашиб, оҳират ғами ила яшасам.

ҳеч қандай ҳашамат, ҳеч қандай мол-дунё, ҳеч қанақа шон-шуҳратга эҳтиёжим йўқ. инсонлар нима дейди, ким кимга иғво қилади, қизиқ эмас. шунчаки, мудом ҳечликка шўнғисам, дейман. фақат сокин ва мўжазгина бир ҳаётга эҳтиёж сезаман…

…аммо бўлмайди.
у ҳолда ҳеч биридан маъно қолмайди.