Fevralning oxirlari. Poyonlab borayotgan qish qilichining dami pasayib qolganini o'zi ham biladimi, har qalay po'stinini tashlayotgan bahorning erkaliklariga qarshilik qilolmaydi. Faqatgina ketar chog'ida qor ko'rpasini silkitib-silkitib jahlini to'kib-to'kib ketadi. Panalamagan jamiki jonzot borki qorga burkanadi, bahorning chorlovlariga uchib, qahratondan bexabar likkillab gullab olgan bodom junjukkancha pushaymoniga isinib o'tiradi. Lekin umri nihoyalab borayotgan ayozning hukmi uzoqqa cho'zilmas bo'ladi, sovug'i bo'lmaydi, sovug'i bo'lsada zahri bo'lmaydi. Shu zayl qahraton qilichini o'ynatib-o'ynatib, hayqirig'ini ko'kka o'rlatib-o'rlatib ketadi. Qazi-qarta, yosh-yalangga ko'rishmasak xayr deya ketadi. Men esam tabiatning bu turli o'yinlarini zimdan kuzatgancha jim ketib boraman. Bahor islari oralay boshlagan qishning hovuriga ichimdan chiqqan hovur aralashib ketadi. Yurak-yuragimda men haligacha nom topolmagan hislar barq uradi. Tomirlarimda, olgan nafasimda yana qayta tiriklik his qila boshlayman.Shu zayl qamchisini o'ynatib-o'ynatib, "hayyo hoy" deya qolgan-qutgan, faqat o'zigagina xos bo'lgan sufunkorligini sochgancha olislab boraveradi. Men esam tag'in tiriklik nafasidan simirgancha yo'l terib ketaveraman.
@ezma_shoir