Қалб инсоннинг руҳий маркази, ҳаётининг асл моҳиятидир. Унда муҳаббат, ишонч, бахт, оғриқ ва севги мужассам. Қалб Аллоҳнинг инсонга берган улуғ амонатидир, шунинг учун уни асраб-авайлаш, пок сақлаш ҳар биримиз учун катта масъулиятдир.

Ишқ эса қалбнинг энг гўзал ва чуқур ҳиссиётларидан бири. У қалбга нур, маъно ва илҳом беради. Ишқ — қалбнинг ҳаёти ва руҳиятининг ҳаракатлантирувчи қуввати бўлиб, инсонни юксакликка интилишга ундайди.

Қалб ишқнинг асосий маконидир. Агар қалб соф ва пок бўлса, ишқ ҳам тоза ва самимий бўлади. Аммо қалбда ғубор, кибр ёки нафс ҳукм сурадиган бўлса, ишқ тўғри йўлдан четга чиқиши мумкин.

Аллоҳга бўлган ишқ эса қалбнинг энг юксак ҳолатидир. Бундай ишқ инсонни нафақат руҳий юксакликка, балки дунё ва охиратда саодатга етаклайди.

Қуръонда шундай дейилади:
“Мўминлар орасида Аллоҳга бўлган муҳаббат энг кучлидир” (Бақара сураси, 165-оят).
Бу шуни англатадики, Аллоҳга бўлган ишқ барча ишқлардан юксакдир. У қалбни нур билан тўлдиради, инсонни тўғри йўлда юришга ундайди.

Аллоҳга бўлган ишқ: Инсоннинг қалбидаги энг пок ва юксак севги