Биз ҳиссиётга берилувчанмиз, кичкина нарсага ҳам хурсанд бўлишимиз, бир зум ўтмай хафа бўлиб қолишимиз мумкин.

Агар доимий сиқилиш, хавотир, хафа бўладиган вазиятлар ичида яшасакчи? Қалбимизда ёнимиздаги инсонларнинг гап-сўзларидан олган яраларимиз, айтолмай қолган жавобларимиз, хафа қилишганида қолган аламларимиз билан юрсакчи?

Бу оғриқлар, алам, ичимиздаги норозилик ўз-ўзидан йўқ бўлиб кетадими?

Йўқ, қизлар, ҳеч нарса ўз-ўзидан пайдо бўлмайди ҳам, йўқолмайди ҳам...

Қалбдаги оғриқ албатта чиқади, фақат кўпчилик аёллар уни кучи етадиган инсонларига кўрсата олишади. Шунинг учун ҳам айтайлик қайнонасидан хафа келин турмуш ўртоғига, фарзандига заҳрини сочади, бақиради, урушади...

Хўп, кейин нима бўлади? Агар асл сабабни йўқотмаса бу аёл қаергача етиб боради? Нима деб ўйлайсиз?