Azizam, Merilin!
Odamlar o'lganda, ular orqasidan so'zlar qoladi. Nafrat so'zlari, sevgi so'zlari, hasad so'zlari, hikmatli so'zlar. Umuman olganda, so'zlarda bizning qancha borlig'imiz bor ekanini tasavvur ham qilolmaymiz. So'zlar o'ldirishi yoki tiriltirishi mumkin. Odamlar ajralishganda qaysidir ma'noda ular bir birlari uchun o'lishadi. Lekin ulardan keyin so'zlar qoladi, faqat so'zlar. Boshqa hech narsa... Ko'pincha odamlar umrining ohirigacha boshqa odamni aynan u bir paytlar aytgan so'zlari orqali eslab qolishadi.
Milliardlab so'zlar ichida hech qachon, hech qanday sharoitda zarar keltirmaydigan so'zlar toifasi ham bor. Juda nafis so'zlar. Ular quvonch va baxt keltiradi. Ammo juda kam talaffuz qilinadi. Odamlar aytishga uyalishadi. Ko'p harakatlar, ichki kurashlar oqibatida ohiri portlab chiqadi: "Sevgilim", "Azizam", "Quyoshim"...
Ba'zida buning aksi bo'ladi. U so'zlar ichingdan sharsharadek toshib chiqadi, ularni aytishdan zavqlanasan, o'zingni to'xtata olmaysan. Eshitgan quloqqa ham yoqimli bo'ladi. Qancha ko'p aytsang, u shuncha eshitishni xohlaydi. Bu so'zlar orasida yashirin, kalit so'zlar ham bor. Ular "bizning so'zlarimiz" deb ataladi. Ikki kishi bir birini sevganda "bizning so'zlarimiz"ni o'ylab topishadi. Agar juftliklardan birortasi o'sha so'zlarni boshqa birovga ishlatsa, o'zini yomon his qila boshlaydi. "Bizning so'zlarimiz" juda nozik narsa...
Xemingueyning "Alvido, qurol" asarida Ketrin o'limidan oldin Frederikdan boshqa ayollarga "Bizning so'zlarimiz"dan aytmaslikni, ishlatmaslikni so'ragani esingdami? Bu juda muhim, Merilin. Boshqalarga, boshqa sevgiga "bizning so'zlarimiz"dan ishlatmaslik, aytmaslik juda muhim. Buni tushunasan degan umiddaman...
"Artur Millerning Merilin Monroga yozgan maktubidan"
Odamlar o'lganda, ular orqasidan so'zlar qoladi. Nafrat so'zlari, sevgi so'zlari, hasad so'zlari, hikmatli so'zlar. Umuman olganda, so'zlarda bizning qancha borlig'imiz bor ekanini tasavvur ham qilolmaymiz. So'zlar o'ldirishi yoki tiriltirishi mumkin. Odamlar ajralishganda qaysidir ma'noda ular bir birlari uchun o'lishadi. Lekin ulardan keyin so'zlar qoladi, faqat so'zlar. Boshqa hech narsa... Ko'pincha odamlar umrining ohirigacha boshqa odamni aynan u bir paytlar aytgan so'zlari orqali eslab qolishadi.
Milliardlab so'zlar ichida hech qachon, hech qanday sharoitda zarar keltirmaydigan so'zlar toifasi ham bor. Juda nafis so'zlar. Ular quvonch va baxt keltiradi. Ammo juda kam talaffuz qilinadi. Odamlar aytishga uyalishadi. Ko'p harakatlar, ichki kurashlar oqibatida ohiri portlab chiqadi: "Sevgilim", "Azizam", "Quyoshim"...
Ba'zida buning aksi bo'ladi. U so'zlar ichingdan sharsharadek toshib chiqadi, ularni aytishdan zavqlanasan, o'zingni to'xtata olmaysan. Eshitgan quloqqa ham yoqimli bo'ladi. Qancha ko'p aytsang, u shuncha eshitishni xohlaydi. Bu so'zlar orasida yashirin, kalit so'zlar ham bor. Ular "bizning so'zlarimiz" deb ataladi. Ikki kishi bir birini sevganda "bizning so'zlarimiz"ni o'ylab topishadi. Agar juftliklardan birortasi o'sha so'zlarni boshqa birovga ishlatsa, o'zini yomon his qila boshlaydi. "Bizning so'zlarimiz" juda nozik narsa...
Xemingueyning "Alvido, qurol" asarida Ketrin o'limidan oldin Frederikdan boshqa ayollarga "Bizning so'zlarimiz"dan aytmaslikni, ishlatmaslikni so'ragani esingdami? Bu juda muhim, Merilin. Boshqalarga, boshqa sevgiga "bizning so'zlarimiz"dan ishlatmaslik, aytmaslik juda muhim. Buni tushunasan degan umiddaman...
"Artur Millerning Merilin Monroga yozgan maktubidan"