Bir kun kelib boshqalarga nimanidir isbotlashni toʻxtatasiz… Atrofga tabassum va muhabbat bilan qarashni, boricha qabul qilishni oʻrganasiz… Fikrizni ma’qullatishga, maslahat berishga yoki kimnidir qutqarishga shoshmay qoʻyasiz… Sizga qiziq boʻlmagan insonlar bilan hatto gaplashmaysiz… Odamlarni qanday yashashiga emas, osmonga va tabiatga koʻproq nazar solishni boshlaysiz… Aybdorlik hissi, baxslashish, aniqlik kiritishga intilishlar ham soʻnadi… Vaqtizni behuda va vaqtinchalik qiziqishlarga sarflamay qoʻyasiz… Insonlarni talablariga mos kelishga harakat qilgan vaqtizni qizgʻonishni boshlaysiz…
Shu holat - ichki sakinatdir… Bu dunyoning vaqtinchalik huzuridan va odamlaridan koʻra qiymatliroqdir…