Yana-yana aytaveraman: Toshkent menga eng ko‘p o‘zligimni berdi. Dastavval olganlari koʻproq dedim, keyin sekin-sekin angladim, tushundim.
Har kun bir saboq edi. Har ko‘cha — bir sahifa. Har inson — bir kitob. Tan olishim kerak, Toshkent ba’zida mendan olgandek tuyuldi: quvvatimni, ba’zi orzularimni, ishonchlarimni… Ammo Allohim har olgan narsasining o‘rniga undan ham yaxshilarini berdi. Yaxshi insonlar bilan tanishdim, yuragimga yaqin bo‘lganlarni uchratdim. Sinovlarim sabrga, sabrlarim esa bardoshga aylandi.
Toshkent menga unutilmas xotiralarni berdi. Kunlarimga ma’no, kechalarga tafakkur, hayotimga rang olib kirdi. Bu yerda men o‘sganman — faqat yosh jihatdan emas, balki fikrlashimda, dunyoni ko‘rishimda, insonlarni anglashimda.
Eng muhimi — shukrni o‘rgatgan. Har narsa uchun, har daqiqa uchun, hatto ko‘zdan oqgan yoshlar uchun ham shukr qilishni.
Shunday damlar borki, ularni hech bir rasmga, hech bir so‘zga sig‘dira olmaysan. Faqat yurak biladi, yurak sezadi.
Toshkent menga dars berdi. Bu darslar darsxona devorlaridan emas, hayotning o‘zidan edi. “Yaxshi insonlar bor,” deb quvongan kunlarim, “Har inson emas yaxshi,” deb og‘rigan kunlarim. O‘sha kunlarda qalbimni Allohning rahmati quchdi. Yaxshi odamlar meni topdi, yoki men ularni. Baribir, topdik bir-birimizni.
Endi men har narsaga minnatdorman. Chunki yo‘qotishlarim ham, topganlarim ham meni mana shu joyga olib keldi — o‘zimga.
Toshkent menga eng ko‘p o‘zligimni berdi.Bu esa, hayotimdagi eng katta yutuq.
