Balkim shundandir, ko'pchilik insonlar gullarni yaxshi ko'rishadi. Ular go'yoki insonlardek, bo'lishganida ham eng talabchani, nafis go'zali va bevafosidir. Ularga o'zimiz ko'rgan va ko'ramagan mehrni berishni yaxshi ko'ramiz, qayg'uramiz, ko'paysin deymiz, qurimasin-u lekin ko'p suv ichmasin ham. Xotiralarga va xotimalarga bog'laymiz. Quvonch va nadomadlar ila boqamiz. Chiroyi esa go'yoki sahroda yagona bo'lgan go'zallik kabidir. Ularga boqqanimizda dildan so'zsiz og'riqlarimiz shifo topishi uchun qaraymiz, xuddiki chiroy dardni davolaydigandek. Bevafolikda esa tengi yo'q, go'yo ko'chmanchi xalqlarga o'xshaydi, o'z uyidan ayirilgan daydi. Ne orzu va umid ila ekiladi, unadi va o'sadi. Kesishadi, o'rashadi va sovg'a qilishadi. Qalb xursand, chiroy esa e'tibor unvoniga tengdek xuddi. Vaqt o'tgani sayin e'tiborsizlikdan yoki ildizi yo'q ekanligidan so'ladi.

O'zligini anglamaguncha daydi gul bo'lar inson bolasi, toki sevmas ekanlar uni jaranglar har nolasi.